Ο φόβος των γηρατειών

Τις περασμένες μέρες, το Διαδίκτυο όλου του κόσμου γέμισε απο εικόνες της Μαντόνα, της θρυλικής, «αγέραστης» θεάς της ποπ, η οποία κατά τη διάρκεια μιας μουσικής εκδήλωσης, μπερδεύτηκε με μια θεόρατη κάπα που φορούσε, σκόνταψε και σωριάστηκε, λίγο άτσαλα η αλήθεια είναι, στη σκηνή.

Η καλλιτέχνις ως γνήσια αγωνίστρια σηκώθηκε και συνέχισε κανονικά το σόου της. Από το πρώτο λεπτό όμως, το Ίντερνετ έπιασε φωτιά.

Η είδηση ωστόσο, δεν ήταν ότι «η Μαντόνα έπεσε». Η είδηση, ή καλύτερα το «υπόστρωμά» της, ήταν, άλλοτε με ξεκάθαρο λεξιλόγιο, άλλοτε με υπεκφυγές, ότι «η Μαντόνα, η 56χρονη γριέτζω που θέλει να κάνει τη μπεμπέκα, όπως ήταν φυσικό κάποια στιγμή να γίνει, μπουρδουκλώθηκε κι έπεσε»…

Ξελύσσαξαν οι σημαιοφόροι της «τάξεως και ηθικής» σε όλο τον κόσμο, κατακρίνοντας την σταρ η οποία «δεν λέει να κάτσει στα αυγά της» και να κάνει πράγματα «που αρμόζουν στην ηλικία της», παρά «χοροπηδάει στις σκηνές και ιδού τα αποτελέσματα…»

Υπήρχαν ωστόσο και πιο ψύχραιμοι σχολιαστές που πίσω από το κουτσομπολιό διέκριναν την βαθιά προκατάληψη της κοινωνίας απέναντι σε αυτό που ονομάζουμε «ώριμη ηλικία» ή και «γηρατειά», ειδικά για τις γυναίκες…

Διότι η πραγματικότητα είναι (και οι προκαταλήψεις είναι πάντα, πολύ πίσω από τις αλήθειες), ότι οι σύγχρονες κοινωνίες έχουν οργανωθεί σε αρκετά υψηλό επίπεδο, το επίπεδο διαβίωσης έχει βελτιωθεί για τη μεγάλη μάζα των πολιτών και η ιατρική επιστήμη και πρακτική, όπως και η ιατρική περίθαλψη έχουν προχωρήσει τόσο πολύ, ώστε να εξασφαλίζουν ποιότητα και πληρότητα ζωής σε όλα τα στάδια ύπαρξης του ανθρώπου, συμπεριλαμβανομένης της ώριμης ηλικίας και των γηρατειών.

Ο σύγχρονος μεσήλικας, ο σύχρονος συνταξιούχος ή ηλικιωμένος, ζει όλο και λιγότερο στο περιθώριο και έχει όλο και μεγαλύτερες σωματικές και πνευματικές αντοχές, για να διεκδικεί ενεργή κοινωνική παρουσία και λόγο.

Αυτοί λοιπόν που βιάζονται να κατακρίνουν τους «υπερδραστήριους» και «υπερτολμηρούς» ενεργούς μεσήλικες και ηλικιωμένους, θα πρέπει όχι μόνο να τους επιτρέπουν να κάνουν ό,τι τους αρέσει, αλλά μάλλον να τους θαυμάζουν. Διότι κατά βάθος, αυτό που συμβαίνει είναι ότι μάλλον τους φοβούνται, συγκεκριμένα φοβούνται το θράσος τους να «επιμένουν» όταν βρίσκονται σε αυτό που η κοινωνία έχει περιθωριοποιήσει ανελέητα, δεκαετίες τώρα: την τρίτη ηλικία.

Σε πρόσφατη έρευνα που έγινε στη Μεγάλη Βρετανία και στην οποία άτομα κάθε ηλικίας και κοινωνικής τάξης ρωτήθηκαν «τι φοβούνται περισσότερο στη ζωή», η απάντηση με τα μεγαλύτερα ποσοστά ήταν «τα γηρατειά». Άλλη έρευνα που έγινε το καλοκαίρι στις ΗΠΑ απο την φαρμακευτική Pfizer έδειξε ότι το 87% των αμερικανών φοβούνται «τα γηρατειά», ειδικότερα δε, την φυσική ανικανότητα, την απώλεια μνήμης και την οικονομική ανέχεια.

Το γενικότερο συμπέρασμα είναι ότι ο άνθρωπος φοβάται το θάνατο λιγότερο από ότι το γήρας και την «ανημπόρια» που μπορεί αυτό να επιφέρει σε κάθε επίπεδο, σωματικό, πνευματικό και οικονομικό!

Όσο για το θάνατο, έχοντας συμφιλιωθεί με το αναπόφευκτο, αυτό που φαίνεται ότι απασχολεί είναι οι συνθήκες του, δηλαδή ο τόπος και η διαδικασία του.

Στη σύγχρονη κοινωνία, όπου ο τρόπος ζωής και οι δυνατότητες, σε σύγκριση με όλη την προηγούμενη ιστορία της ανθρωπότητας, έχουν ανέβει σε κορυφαία επίπεδα για τον μέσο άνθρωπο, είναι ανόητο να δαιμονοποιεί κανείς την τρίτη ηλικία, να μην θέλει ούτε καν να σκεφτεί “αυτό το μακρινό, τρομακτικό” κακό. Τα “γηρατειά” και η “σύνταξη” δεν σημαίνουν αυτό που σήμαιναν κάποτε – περισσότερο από όλα σημαίνουν αλλαγή συνθηκών ζωής: αλλαγή εισοδήματος και αυξημένη ανάγκη για ιατρική πρόβλεψη. Όταν αυτά τα δύο ζητήματα “τακτοποιηθούν” τότε ο άνθρωπος είναι πανέτοιμος να εισέλθει σε αυτή τη νέα φάση της ζωής του, χωρίς άγχη και ανησυχίες.

Η ζωή είναι γλυκιά. “Κανείς δεν την αγαπά τόσο πολύ, όσο ο γέρος” έχει πει ο Σοφοκλής. Σκοπός είναι λοιπόν να μπορεί να τη χαίρεται (και όλοι μας),  μέχρι το τέλος της!