Το τελευταίο θέμα που κατά την άποψή μας θα πρέπει να αντιμετωπιστεί από την ασφαλιστική βιομηχανία και τους παράγοντές της, είναι πώς διαμορφώνονται τα δίκτυα διανομής, κατά την προσπάθειά ανάπτυξής τους, πού καταβάλλονται προμήθειες ή υπερπρομήθειες, το φαινόμενο δηλαδή των λεγόμενων ‘δέντρων’, τα δικαίωματα επί της παραγωγής που δημιουργούνται από τους ανθρώπους που δημιουργούν δέντρα, και από τις εταιρείες οι οποίες αναθέτουν το συγκεκριμένο ρόλο, και πώς αυτές οι δομές αγγίζουν ή όχι, την έννοια και το ρόλο του Συντονιστή Ασφαλιστικού Συμβούλου.
Τα τελευταία χρόνια, οι ασφαλιστικές εταιρείες στην προσπάθειά τους, να αναπτύξουν μεγαλύτερα δίκτυα Ασφαλιστικών Διαμεσολαβητών, αποδέχτηκαν ή και παρότρυναν την ανάπτυξη δικτύων διανομής με τη μορφή των λεγόμενων “δέντρων” στην αγορά.
Πολλές φορές κάποιοι επαγγελματίες Ασφαλιστικοί Διαμεσολαβητές, σύστηναν έναν Ασφαλιστικό Διαμεσολαβητή σε μια εταιρεία, πρότειναν ένα συγκεκριμένο όριο αμοιβών στη σύμβασή του και εξασφάλιζαν μια αμοιβή για τους ίδιους από την ασφαλιστική εταιρεία, με τη μορφή επιπλέον προμήθειας, για τη συγκεκριμένη παραγωγή.
Στην πλειοψηφία των περιπτώσεων ή σε πολύ μεγάλο μέρος περιπτώσεων, οι συγκεκριμένοι “δεντράρχες”, δεν προσέφεραν στους Ασφαλιστικούς Διαμεσολαβητές κάποιες υπηρεσίες, στην υποστήριξή τους και στη λειτουργία τους, αλλά μόνο δικαιώματα αμοιβών, λόγω της αρχικής, σύστασής τους, στην εταιρεία.
Υπάρχουν μάλιστα και περιπτώσεις που συμβάσεις Ασφαλιστικών Διαμεσολαβητών ανήκουν και δημιουργούν αμοιβές για Ασφαλιστικούς Διαμεσολαβητές εν αγνοία των Ασφαλιστικών Διαμεσολαβητών οι οποίοι έχουν τη σύμβαση.
Το συγκεκριμένο φαινόμενο παρατηρείται κυρίως στην ανάπτυξη εργασιών στον κλάδο αυτοκινήτου, και όχι μόνο. Από την άλλη, οι εταιρείες πολύ συχνά για να δικαιολογήσουν τις συγκεκριμένες συμβάσεις και αμοιβές, τις συμβάσεις δηλαδή που κατέβαλαν με επιπλέον προμήθεια, ζητούν επιπλέον των αδειών του Ασφαλιστικού Συμβούλου – Πράκτορα που μπορεί να είχε ο συστήνων, και άδεια Συντονιστή, ώστε μέσα από αυτή τη σύμβαση να καταβάλλονται επιπλέον αμοιβές.
Από την άλλη όμως είναι ξεκάθαρο ότι ο ρόλος του Συντονιστή είναι κάτι πολύ συγκεκριμένο, μιας και από την ιδιότητά του προκύπτει η υποχρέωσή του να κάνει συγκεκριμένο έργο για λογαριασμό των ασφαλιστικών εταιρειών,που δεν περιορίζεται μόνο στην επιλογή αλλά επεκτείνεται στην εκπαίδευση και στην εποπτεία, όπως περιγράφεται από το νομικό πλαίσιο.
Παράλληλα, τα τελευταία χρόνια λόγω κυρίως της αλλαγής στρατηγικής πολλών ασφαλιστικών εταιρειών που έχουν δίκτυο agency, διαμορφώθηκε και το φαινόμενο των ανθρώπων που λειτουργούν παράγοντας ανθρώπους, τις υπηρεσίες δηλαδή που προβλέπει το πλαίσιο, για τους Συντονιστές Ασφαλιστικούς Συμβούλους, χωρίς όμως να δεσμεύονται με αποκλειστικότητα στη σύμβαση.
Όλα τα παραπάνω λοιπόν τα οποία νομοθετικά διέπονται από ένα νόμο του 1985, ο οποίος σίγουρα χρειάζεται εκσυγχρονισμό, για να απαντήσει στις σημερινές απαιτήσεις της αγοράς, οδηγούν στο συμπέρασμα ότι θα ήταν αναγκαίο και σε αυτό το θέμα οι παράγοντες της ασφαλιστικής βιομηχανάις να θέσουν ένα πλαίσιο λειτουργίας που να διασφαλίζει τη διαφάνεια στις συμβάσεις και τη διαφάνεια σε σχέση με το παραγόμενο έργο που απαιτείται για την καταβολή συγκεκριμένων αμοιβών.
Στην πράξη είναι φανερό πια στην αγορά, αντιμετωπίζεται η έννοια του ανεξάρτητου Συντονιστή, ο οποίος όμως πρέπει να έχει πλαίσιο λειτουργίας που να αποδεικνύει το παραγόμενο έργο υποστήριξης στους Συμβούλους που συντονίζει.
Από την άλλη η ανάπτυξη δέντρων ασφαλιστικών Διαμεσολαβητών θα πρέπει να προβληματίσει για τη χρησιμότητά της, όταν αυτή δεν ακολουθείται από συγκεκριμένους ξεκάθαρους κανόνες, υποχρεώσεις κα δικαιώματα. Άλλωστε μη ξεχνάμε ότι ο τρόπος με τον οποίο αναπτύσσονται τα δίκτυα διανομής, η διαφάνεια και οι κανόνες, καθορίζουν σε μεγάλο βαθμό τον τρόπο που αναπτύσσεται γενικά η ασφαλιστική βιομηχανία.
No comment yet, add your voice below!