Skip to content

13.000 καρκινοπαθείς χωρίς ακτινοθεραπεία λόγω έλλειψης εξοπλισμού

Οι εργαζόμενοι στα δημόσια νοσοκομεία δεν κρύβουν τη σκληρή πραγματικότητα που αντιμετωπίζουν όσοι συμπολίτες μας έχουν την ατυχία να αρρωστήσουν και δεν έχουν ιδιωτική ασφάλιση.

Δεδομένου ότι οι θεραπείες κατά του καρκίνου (χημειοθεραπείες-ακτινοθεραπείες) κοστίζουν εκατοντάδες ευρώ η κάθε μια, καταλαβαίνει κανείς πόσα έξοδα έχει να αντιμετωπίσει όποιος αποταθεί σε ιδιωτικό νοσοκομείο με πρόθεση να καλύψει τα έξοδα από την τσέπη του – επιπλέον της ψυχολογίας της οποίας θα βρίσκεται ο ίδιος και η οικογένειά του λόγω της διάγνωσης και της αναπάντεχης ολικής ανατροπής στην καθημερινότητά τους.

Στην πραγματικότητα το κόστος για να αντιμετωπίσει μια οικογένεια μια τέτοια πάθηση, αν δεν ανήκει στη μικρή μερίδα των πολύ ευκατάστατων, είναι απαγορευτικό.

Ομοίως όμως απαγορευτική τείνει να γίνει και η μόνη εναλλακτική λύση, αυτή του δημόσιου νοσοκομείου.

Από το ξεκίνημα της κρίσης, τα δημόσια νοσοκομεία και τα ασφαλιστικά ταμεία που τα στηρίζουν είναι γνωστό ότι έχουν πάρει τον κατήφορο και δεν σταματάνε.

Εκτός από ένα-δύο μεγάλα κεντρικά νοσοκομεία, οι υπόλοιπες κλινικές σε όλη τη χώρα ψυχορραγούν και τη νύφη φυσικά την πληρώνουν οι δύσμοιροι ασθενείς που πλήρωναν μια ζωή τις ασφαλιστικές τους υποχρεώσεις.

Σύμφωνα με ανακοίνωση των εργαζομένων στα δημόσια νοσοκομεία, κάθε χρόνο 13.000 καρκινοπαθείς μένουν εκτός λίστας για ακτινοθεραπείες, επειδή τα μηχανήματα δεν επαρκούν ή δεν λειτουργούν λόγω έλλειψης συντήρησης…

Όσοι καταφέρουν να ενταχθούν στη λίστα αναμονής (αλήθεια με ποια κριτήρια αποφασίζουν και ποιος αποφασίζει ποιος θα μπει και ποιος θα μείνει εκτός;;…), θα πρέπει να περιμένουν ένα τετράμηνο ανά μέσο όρο για την πρώτη θεραπεία.

Φυσικά όλοι γνωρίζουμε πώς μετρά ο χρόνος όταν πάσχεις από καρκίνο.

Από τους 35.000 καρκινοπαθείς που χρειάζονται ακτινοθεραπεία κάθε χρόνο εκτός μένουν οι 13.000.

Η Ομοσπονδία Εργαζομένων στα Δημόσια Νοσοκομεία αναφέρει πώς στα νοσοκομεία όλης της χώρας λειτουργούν με τη βία 20 μηχανήματα (Γραμμικές Επιταχυντές) ενώ κανονικά χρειάζονται 70 συνολικά.

Το Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος δώρισε 10 επιταχυντές (μετά από διαδικασίες που κράτησαν τρία χρόνια) οι οποίοι όμως λόγω ανοργανωσιάς δεν έχουν ακόμη μπει σε νοσοκομεία και…κάθονται στα κουτιά τους.

Τα μηχανήματα που λειτουργούν είναι 45 ετών και το κράτος δεν έχει χρήματα ούτε για την απόσυρσή τους, η οποία χρειάζεται ειδικές διαδικασίες λόγω του ραδιενεργού υλικού που περιέχουν. Το κόστος αγοράς για 50 ακόμη ανέρχεται στα 100.000 ευρώ που όμως η Πολιτεία δεν μπορεί να εξοικονομήσει – φυσικά υπάρχουν και πολλές άλλες, εξίσου επείγουσες ελλείψεις και κακώς κείμενα, που κοστίζει να διορθωθούν.

Η αλήθεια είναι ότι το δημόσιο σύστημα υγείας, με ελάχιστες εξαιρέσεις, υφίσταται μόνο κατ’ όνομα πλέον, τουλάχιστον για τις σοβαρές παθήσεις που είναι φυσικά και οι σημαντικότερες.

Αλίμονο σ’ αυτόν που θ’ αρρωστήσει…

No comment yet, add your voice below!


Add a Comment

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *