Αμηχανία αν μη τι άλλο

Γράφει η Δ. Λύχρου*

Η δραματική καταστροφή στην Ανατολική Αττική που ακολούθησε τις πλημμύρες στη Μάνδρα Αττικής και τον μεγάλο σεισμό στην Μυτιλήνη, μετά το δέος και την οδύνη για τους ανθρώπους που χάθηκαν και τις περιουσίες και το περιβάλλον που καταστράφηκαν, δημιούργησε σε εμάς ως Ένωση, αλλά θέλουμε να ελπίζουμε και σε όλη την ασφαλιστική κοινότητα και για άλλη μία φορά, προβληματισμό μεγάλο για την έλλειψη ασφαλιστικής προστασίας σε επιχειρήσεις, κατοικίες και καταστήματα μέσα σε οικιστικούς ιστούς και μάλιστα με αυξημένο κίνδυνο λόγω περιβάλλοντος.

Άπειρες οι φορές που έχουμε καταγράψει τις διαπιστώσεις για ανύπαρκτη ασφαλιστική συνείδηση και πολλές οι ερμηνείες, οι δικαιολογίες και οι προτάσεις που έχουν δοθεί για τη βελτίωση του φαινόμενου.

Το αποτέλεσμα παραμένει απογοητευτικά ίδιο….. 15% είναι οι ασφαλισμένες κατοικίες στη χώρα μας.
Οι ευθύνες δικές μας, Διαμεσολαβητών και Εταιρειών.
Τεράστιο Θέμα, άλλου όμως κειμένου.

Ένας από τους λόγους που οδηγούν τον πολίτη σε αυτή την ενσυνείδητη παράλειψη είναι και η πεποίθηση ότι το κράτος θα έρθει να τον συνδράμει στην καταστροφή του είτε γιατί του το έχει υποσχεθεί είτε γιατί το έχει κάνει και στο παρελθόν και άρα του το οφείλει.

Μετά την καταστροφή στο Μάτι και μετά τις πρόσφατες ανακοινώσεις των συναρμόδιων Υπουργών, το κράτος με την έκδοση της Κ.Υ.Α 8706/Α325/2018 αναλαμβάνει πλήρως την αποκατάσταση των υλικών ζημιών όλων των κατεστραμμένων περιουσιών, καταργώντας στην πράξη την έννοια της Ιδιωτικής Ασφάλισης και υποκαθιστώντας τον ρόλο των Ασφαλιστικών Εταιρειών, παραβλέποντας ενδεχομένως και την νομική έννοια του αδικαιολόγητου πλουτισμού, εφόσον χωρίς οικονομικά κριτήρια προσφέρει την ενίσχυσή του.

Θα περιμέναμε μία αντίδραση από την Ένωση Ασφαλιστικών Εταιρειών, έστω μία προβολή της θέσης της απέναντι σε αυτή την πολιτική και θα ήμασταν έτοιμοι να συμπορευθούμε.

Περιμέναμε ότι το 20ο Ετήσιο Συνέδριο της ΕΑΕΕ θα έδινε χώρο στην έκφραση αυτής της ανάγκης. Αντιλαμβανόμαστε τον δισταγμό για την αδυναμία που πιθανόν έχουμε απέναντι στο κοινό αίσθημα και στην Πολιτεία που επιθυμεί να δηλώσει την στήριξή της προς τους πληγέντες με την ανάδειξη της αυτονόητης κατά τα άλλα συνδρομής της σε επίπεδο διάσωσης, περίθαλψης και στέγασης.

Μέχρι εκεί… Όχι υποκαθιστώντας το ρόλο των Ασφαλιστικών Εταιρειών με την αποζημίωση όλων και χωρίς οικονομικά κριτήρια.

Ταυτόχρονα αντιμετωπίζουμε το ερώτημα και τον προβληματισμό πολλών Συναδέλφων και Συνεργατών για τον ρόλο και τον λόγο ύπαρξης της Ιδιωτικής Ασφάλισης μετά από αυτή την πλήρη υποκατάσταση.

Άραγε πόσοι ασφαλισμένοι πελάτες μας και γιατί θα θελήσουν να διατηρήσουν τα ασφαλιστήρια συμβόλαιά τους μετά από το μήνυμα αυτό που τους στέλνει για ακόμη μία φορά η Πολιτεία.

Γιατί θα θελήσουν να πληρώνουν ασφάλιστρα, όταν σε άλλους που δεν προνόησαν, προσφέρεται η δωρεάν αρωγή.

Πιστεύουμε ότι ιδίως τώρα που έχει παρέλθει αρκετός χρόνος από την τραγωδία, απαιτείται μία απάντηση, μία από κοινού δήλωση, μία προβολή του θεσμού, που θα αποκαθιστά τη θέση μας και θα δικαιώνει και τους ανθρώπους που μας εμπιστεύτηκαν και προνόησαν για την ασφάλισή τους.

*Η Δήμητρα- Ιωάννα Λύχρου είναι Πρόεδρος της ΕΕΑΕ – Το παρόν δημοσιεύτηκε στο τεύχος #31 του ηλεκτρονικού περιοδικού της ΕΕΑΕ, «Διασφαλίζω».