Φανταστείτε τον εαυτό σας σαν ένα δέντρο, μια πορτοκαλιά ας πούμε. Κάθε πορτοκάλι αντιπροσωπεύει ένα πιθανό μέλλον για εσάς. Το ένα πορτοκάλι κρύβει τη δυνατότητα να κάνετε οικογένεια και να αποκτήσετε πολλά παιδιά. Το άλλο θα σας δώσει την ευκαιρία να ταξιδέψετε σε όλον τον κόσμο μόνο με ένα σακκίδιο στην πλάτη. Το τρίτο θα σας χαρίσει μία λαμπρή καριέρα. Μπορείτε να διαλέξετε μόνο ένα. Καθώς αναλογίζεστε με έξαψη τις επιλογές σας, τα πορτοκάλια αρχίζουν να ξεραίνονται και να πέφτουν απ’ το δέντρο.
Οι περισσότεροι από εμάς έχουμε ασχοληθεί με τη διαχείριση του χρόνου στην επαγγελματική μας ζωή. Έχουμε παρακολουθήσει σεμινάρια, έχουμε διαβάσει βιβλία και έχουμε μάθει πώς να ιεραρχούμε καθήκοντα, κατατάσσοντάς τα ως επείγοντα και σημαντικά, επείγοντα μη σημαντικά, σημαντικά μη επείγοντα και μη σημαντικά μη επείγοντα (ο γνωστός πίνακας του Eisenhower) και φτιάχνοντας ανάλογα το πρόγραμμα της ημέρας, της εβδομάδας, του μήνα μας. Ξέρουμε τι πρέπει να κάνουμε για να καταφέρουμε να πιάσουμε τους επιθυμητούς στόχους: να βάζουμε προτεραιότητες, να σχεδιάζουμε, να είμαστε παραγωγικοί, να εργαζόμαστε με υπομονή και επιμονή.
Τι γίνεται όμως με τη ζωή μας συνολικά; Η δουλειά μας είναι ένα κομμάτι μόνον από αυτήν. Πόσο καλά ξέρουμε να διαχειριζόμαστε τον χρόνο μας στην προσωπική μας ζωή; Θέλουμε να είμαστε αποτελεσματικοί και επιτυχημένοι στη δουλειά μας, αλλά είμαστε και σύντροφοι, γονείς, παιδιά, φίλοι. Θέλουμε να φροντίσουμε το σώμα μας, να αθληθούμε, να ψυχαγωγηθούμε, να ταξιδέψουμε, να χαλαρώσουμε, να αφιερώσουμε χρόνο στο αγαπημένο μας χόμπι. Ο συνήθης τρόπος διαχείρισης του χρόνου στην καθημερινότητά μας είναι απλά… να τρέχουμε να προλάβουμε. Να προσπαθούμε να είμαστε συνεπείς στις υποχρεώσεις μας, κάνοντας τον εαυτό μας χίλια κομμάτια, γεμάτοι άγχος. Θέλουμε να είμαστε πετυχημένοι επαγγελματίες, άψογοι γονείς, υποδειγματικοί σύντροφοι, να έχουμε την τέλεια εμφάνιση, να συμπαρασταθούμε και στον φίλο μας που μόλις χώρισε, να φροντίσουμε και τους γονείς μας που μας χρειάζονται, να οργανώσουμε κι εκείνο το ταξίδι στο Παρίσι που τόσο λαχταράμε… και… και… η λίστα μοιάζει να μην έχει τελειωμό! Αποτέλεσμα; Μία μόνιμη αίσθηση ότι κάτι ξεχάσαμε, ένα παγιωμένο ανικανοποίητο, γιατί μας παρασύρουν τα επείγοντα και δεν καταφέρνουμε να ασχοληθούμε με τα σημαντικά. Συχνά δεν καταφέρνουμε καν να αναλογιστούμε ποια είναι τα σημαντικά για εμάς.
Στο βιβλίο του “Time management for Mortals” – Διαχείριση χρόνου για θνητούς, ο Oliver Burkeman κάνει μία αφοπλιστικά απλή παρατήρηση: Δεν θα καταφέρετε να κάνετε τα πάντα. Ο μέσος άνθρωπος θα ζήσει κατά μέσον όρο 4.000 εβδομάδες και οι περισσότερες φιλοδοξίες και επιθυμίες του θα μείνουν ανεκπλήρωτες. Οπότε το ζήτημα δεν είναι πώς θα καταφέρουμε να κάνουμε περισσότερα, αλλά για ποια θα μπορέσουμε να νοιαστούμε, με ποια θα μπορέσουμε να ασχοληθούμε. Εδώ υπάρχει ένα παράδοξο: θα νιώσουμε πιο ελεύθεροι όταν συνειδητοποιήσουμε πόσο περιορισμένοι είμαστε, όταν αποδεχθούμε το γεγονός πως δεν θα μπορέσουμε να κάνουμε τα πάντα, δεν θα μπορέσουμε να βιώσουμε τα πάντα και να κάνουμε πραγματικότητα όλα μας τα όνειρα σε αυτή τη ζωή.
Αναμφίβολα και στην προσωπική μας ζωή η καλή οργάνωση και ο σωστός προγραμματισμός μπορούν να μας βοηθήσουν να διαχειριστούμε τον χρόνο μας. Πρωτίστως όμως θα πρέπει να κάνουμε τρία πράγματα. Το ένα είναι να συνειδητοποιήσουμε -και να αποδεχθούμε- ότι ο χρόνος που έχουμε στη διάθεσή μας είναι πολύ συγκεκριμένος και κατά συνέπεια να θέσουμε πολύ ρεαλιστικούς περιορισμούς στο πόσα πράγματα θέλουμε να χωρέσουμε στην ημέρα μας, αλλά και στη ζωή μας, απορρίπτοντας σθεναρά τον ευσεβή πόθο ότι μπορούμε να τα χωρέσουμε όλα! Το δεύτερο είναι να αφιερώσουμε λίγο χρόνο για να διαμορφώσουμε τις δικές μας προσωπικές προτεραιότητες με βάση το τι είναι πραγματικά σημαντικό για εμάς. Είναι προτεραιότητά μας η επαγγελματική καταξίωση; Η οικογένειά μας; Το να γίνουμε πλούσιοι; Το να περνάμε καλά; Το να ταξιδέψουμε όσο περισσότερο γίνεται; Σκεφτείτε και βάλτε ο καθένας τις δικές του προτεραιότητες. Το τρίτο πράγμα που πρέπει να κάνουμε είναι ίσως ο σημαντικότερος κανόνας επιβίωσης κάθε έμβιου όντος: να προσαρμοζόμαστε. Μπορεί να έχουμε σχεδιάσει τα πάντα ως την παραμικρή λεπτομέρεια κι όμως να συμβεί κάτι την τελευταία στιγμή και να τα ανατρέψει όλα! Αποτελεί μεγάλο προσόν το να μπορούμε να προσαρμοζόμαστε στις εκάστοτε συνθήκες, να μη μας πανικοβάλλουν οι ανατροπές, αλλά να καταφέρνουμε να αναθεωρούμε και να κάνουμε τις απαραίτητες αλλαγές στον προγραμματισμό μας, πάντα με γνώμονα το τι είναι πιο σημαντικό.
Με λίγα λόγια, εάν έχουμε μόνο 4.000 εβδομάδες, τότε μπορούμε να δούμε κάθε εβδομάδα σαν ένα νόμισμα που μπορούμε να ξοδέψουμε, έχοντας πάντα στο μυαλό μας ότι τα νομίσματα κάποια στιγμή θα τελειώσουν. Αν καταφέρουμε να αποδεχθούμε αυτή την πραγματικότητα, θα απελευθερωθούμε. Θα σταματήσουμε να επιδιώκουμε συνεχώς την τελειότητα και να έχουμε αυτή την αμείλικτη ανάγκη να βελτιώσουμε κάθε πλευρά της ύπαρξής μας. Από τη στιγμή που θα συνειδητοποιήσουμε τα όριά μας και θα αποδεχθούμε ότι είμαστε πεπερασμένοι, θα σταματήσουμε να προσπαθούμε να ζήσουμε χίλιες ζωές ταυτόχρονα. Θα μπορέσουμε να ζήσουμε τη δική μας. Θα μπορέσουμε να αφιερώσουμε τις 4.000 εβδομάδες μας σε αυτά που έχουν πραγματική σημασία για εμάς.
No comment yet, add your voice below!