Η υποχρέωση αναγραφής του ονόματος του ασφαλιστή και πότε παραβιάζεται

Έχουν κλείσει δύο ολόκληρα χρόνια από τότε που έχει ψηφιστεί και είναι σε ισχύ ο 4583, δηλαδή ο νόμος για τη διανομή ασφαλιστικών προϊόντων, ο οποίος ενσωμάτωσε την ευρωπαϊκή οδηγία, αλλά ταυτόχρονα και με εθνικές ρυθμίσεις προσπάθησε να θέσει ένα καλύτερο πλαίσιο για τη λειτουργία της διανομής προϊόντων και της ασφαλιστικής διαμεσολάβησης.

Αξίζει σε αυτό μας το άρθρο και μετά από ρεπορτάζ του Underwriter.gr να αναδείξουμε πώς εφαρμόζεται σήμερα μια σημαντική πρόβλεψη του συγκεκριμένου νόμου, αυτή για την αναγραφή στο συμβόλαιο του ονόματος και λοιπών στοιχείων του διαμεσολαβητή που βρίσκεται μπροστά στον πελάτη. Η αναγραφή αυτή είναι υποχρεωτική από πλευράς ασφαλιστικής εταιρείας. Ταυτόχρονα, όπου υπάρχει δομή διαμεσολάβησης, είναι υποχρεωτικό να αναγράφεται τουλάχιστον ο ασφαλιστικός διαμεσολαβητής ο οποίος είναι ο πρώτος που συμβάλλεται με την ασφαλιστική εταιρεία στη συγκεκριμένη δομή.

Θα φανταζόταν κανείς ότι δύο χρόνια μετά, η συγκεκριμένη πρόβλεψη θα εφαρμοζόταν πλήρως. Άλλωστε θεωρήθηκε θετική από το μεγαλύτερο ποσοστό της ασφαλιστικής διαμεσολάβησης διότι αναδείκνυε τον άνθρωπο που ήταν μπροστά στον πελάτη και τον βοηθούσε να κατοχυρώνει τα δικαιώματά του. Ταυτόχρονα μπορούσε να αποτελέσει κι ένα μέτρο προστασίας σε αυτό που λέμε «μαύροι κωδικοί», μιας και όποιος αποφασίσει να καλύψει έναν τέτοιο κωδικό σήμερα, το όνομά του είναι δημόσιο και ισχύει σε περίπτωση ελέγχου, ακόμη κι αν ο πελάτης δηλώσει ότι κάποιος άλλος ήταν μπροστά του την ώρα της υπογραφής.

Ωστόσο το ρεπορτάζ δείχνει ότι τα άνω δεν εφαρμόζονται πλήρως από τις ασφαλιστικές, και κυρίως, δεν εφαρμόζονται στις εξής περιπτώσεις:

1^η περίπτωση: Σε συμβόλαια που έχουν συναφθεί πριν τη δημοσίευση του νόμου. Κάποιες εταιρείες δεν έχουν προχωρήσει στην ενημέρωση του αρχείου τους ώστε οι ανανεώσεις να συμπεριλαμβάνουν τα στοιχεία των διαμεσολαβητών.

2^η περίπτωση: Σε κάποιες εταιρείες διαμεσολάβησης του ελεύθερου δικτύου, όπου η ομάδα των διαμεσολαβητών πιθανόν δεν γνωρίζει την ύπαρξη του διαμεσολαβητή που πραγματικά είναι πρώτος στην ιεραρχία. Σε τέτοιες περιπτώσεις κάποιες ασφαλιστικές εταιρείες δεν έχουν ξεκαθαρίσει τον τρόπο που θα τις αντιμετωπίσουν.

3^η περίπτωση: Σε εταιρείες διαμεσολάβησης όπου γίνεται ένας σημαντικός όγκος παραγωγής, διαπιστώνεται να έχει δηλωθεί μικρός αριθμός διαμεσολαβητών ως συνεργάτες. Κατά συνέπεια προκύπτει να εκδίδονται πολλά συμβόλαια στο όνομα του κεντρικού κωδικού του ασφαλιστικού διαμεσολαβητή. Κάτι τέτοιο όμως σημαίνει ότι ο εκπρόσωπος του νομικού προσώπου  έχει ταυτόχρονα την ίδια ημέρα βρεθεί μπροστά σε δεκάδες πελάτες, κάτι που προφανώς είναι αδύνατο.

Είναι σημαντικό όλοι οι φορείς της αγοράς και βέβαια με τη βοήθεια και το στενό έλεγχο του επόπτη, να υπερβούν δυσκολίες ή κακές συνήθειες και να χρησιμοποιήσουν τη συγκεκριμένη πρόβλεψη του νόμου, όχι μόνο γιατί είναι το ισχύον νομικό πλαίσιο, αλλά και γιατί υπηρετεί τη διαφάνεια, κάτι που δεδομένα ικανοποιεί τόσο τον καταναλωτή, όσο και κάθε υγιώς σκεπτόμενο επαγγελματία – και την ασφαλιστική βιομηχανία εν γένει.