Τι συμβαίνει στο μυαλό μας στο άκουσμα της λέξης «θάνατος»;

Άρθρο της Κατερίνας Χαραλαμπίδου, CEO / Partner της wedo.insure

«Η λέξη θάνατος δεν προφέρεται στη Νέα Υόρκη, στο Παρίσι, στο Λονδίνο, γιατί καίει τα χείλη», έγραψε ο ποιητής Οκτάβιο Παζ στη δεκαετία του 1950.

Όταν ένας ασφαλιστής αναφέρει στον πελάτη του τις 2 λέξεις «ασφάλιση θανάτου» αυξάνεται αυτόματα ο τρόμος και κλειδώνει το μυαλό του. Δεν είναι ότι δεν θέλει να ακούσει αλλά επιστημονικά αποδεδειγμένο πια, ότι για να αντιμετωπίσει τον τρόμο του θανάτου ενεργοποιείται ένα το μέρος του εγκεφάλου του, που τον πείθει ότι δεν τον αφορά! Ποιος ο θάνατος δεν τον αφορά; Αυτό θα ήταν αστείο…

Όλα αυτά εγείρουν το ερώτημα του ρόλου που παίζει ο θάνατος στην τέχνη της ζωής. Ο δυτικός πολιτισμός έχει αναπτύξει πολλαπλούς μηχανισμούς για να μας προστατεύει από την πραγματικότητα της θνησιμότητας μας. Η διαφημιστική βιομηχανία μας λέει ότι θα παραμείνουμε για πάντα νέοι, αποφεύγουμε να μιλάμε για το θάνατο με τα παιδιά μας και αποφεύγουμε τους ηλικιωμένους στέλνοντάς τους ακόμα και σε κέντρα φροντίδας μακριά από το βλέμμα μας και το μυαλό μας.

Πρέπει να μάθουμε να αντιμετωπίζουμε τον τρόμο του θανάτου και να αναπτύξουμε το θάρρος να διερευνήσουμε πώς η επίγνωση της θνησιμότητας μας μπορεί να μας βοηθήσει να πλοηγηθούμε στο σήμερα. Όμως, το να συμβιβαστούμε με το θάνατο είναι ευκολότερο να λέγεται παρά να γίνει. Ένα από τα μυστικά για να γίνει αυτό είναι να ξανασκεφτούμε τη σχέση μας με τον ίδιο τον χρόνο. Υπάρχει μία ιδέα-πείραμα σκέψης- για κάτι τέτοιο που διάβασα και με ενέπνευσε βαθιά και θα ήθελα να την μοιραστώ μαζί σας.

Φανταστείτε λοιπόν τον εαυτό σας σε ένα δείπνο στη μετά θάνατον ζωή. Στο δείπνο αυτό όμως παρόντες εκτός από εσάς είναι όλοι οι άλλοι «εσείς» που θα μπορούσατε να είστε αν είχατε κάνει διαφορετικές επιλογές. Εσύ που σπούδασες πιο σκληρά για τις εξετάσεις. Εσύ που εγκατέλειψες την πρώτη σου δουλειά και ακολούθησες το όνειρό σου. Εσύ που έγινες αλκοολικός και ο άλλος εσύ που παραλίγο να πεθάνεις σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα. Εσύ που αφιέρωνες περισσότερο χρόνο στη δουλειά του γάμου σου, εσύ που δεν τρόμαξες από τα λόγια του ασφαλιστή σου και προχώρησες σε ασφάλιση ζωής για να προστατέψεις οικονομικά την οικογένειά σου.

Κοιτάξτε αυτούς τους εναλλακτικούς εαυτούς σας. Μερικοί από αυτούς είναι εντυπωσιακοί, ενώ άλλοι φαίνονται αυτάρεσκοι και ενοχλητικοί. Μερικοί ίσως σας κάνουν να νιώθετε ανεπαρκείς και τεμπέληδες. Λοιπόν, σε ποιον από αυτούς θα ήσασταν περίεργοι να πλησιάσετε και να μιλήσετε; Ποιον θα προτιμούσατε να αποφύγετε; Ποιον θα θαυμάζατε; Από αυτούς τους πολλούς εαυτούς σας, υπάρχει κάποιος που θα προτιμούσατε να είστε ή να γίνετε;

Η ιστορία προσφέρει ένα χρήσιμο πείραμα σκέψης. Εάν προβάλλουμε τους εαυτούς μας στο τέλος της ζωής μας, όταν ξαπλώνουμε στη δική μας κλίνη, πώς θα αισθανόμασταν για αυτό; Θα αισθανόμασταν υπερήφανοι για τα επιτεύγματά μας; Θα αισθανόμασταν ότι είχαμε απορροφήσει το μυελό από τη ζωή; Ή μήπως θα γεμίζαμε με λύπη και θα μετανιώναμε; Το θέμα, φυσικά, είναι ότι τέτοιες σκέψεις μπορούν να αλλάξουν τον τρόπο με τον οποίο επιλέγουμε να δράσουμε εδώ και τώρα. Ας κάνουμε τις επιλογές που όταν έρθει η ώρα μας να φύγουμε από αυτό τον κόσμο θα είμαστε περήφανοι και χαρούμενοι για τον εαυτό μας και για αυτούς που θα αφήσουμε πίσω. Ας προστατεύσουμε τα πολύτιμά μας σήμερα που είμαστε εδώ και τους προσφέρουμε τα μέγιστα που μπορούμε. Ας κάνουμε τις σωστές επιλογές για αυτούς σήμερα, χωρίς να μας θολώνει την σκέψη ο φόβος του θανάτου. Και όπως είπε ο Albert Camus «Ελάτε σε συμφωνία με το θάνατο. Στη συνέχεια όλα είναι δυνατά.”!