[box]LIFE STORY[/box]
Φωτεινή Κουκουλιάκου, Συντονίστρια Ασφαλιστικών Πρακτόρων, Γραφείο Διαμεσολάβησης Life Plan
Για ελάχιστες μονάδες, η Φωτεινή δεν κατάφερε να μπει στην Ιατρική Αθηνών. Η εύλογη απογοήτευση έστρεψε την άριστη μαθήτρια μακριά από τα θρανία και λίγο αργότερα, ένα φιλικό πρόσωπο τη σύστησε στο Φοίνικα, που τότε έστηνε ένα δίκτυο αντιπροσώπων που θα εξυπηρετούσε την Εμπορική Τράπεζα. Ξεκίνησε τις εκπαιδεύσεις πριν ακόμη αποκτήσει το δικαίωμα να εργάζεται, αφού ήταν μόλις 17,5 χρονών, και χωρίς να έχει ιδέα, ποια ήταν η δουλειά του ασφαλιστικού συμβούλου.
Κάτι θα πρέπει να σε τράβηξε για να ξεκινήσεις την εκπαίδευση του ασφαλιστή. Θυμάσαι ποιο ήταν αυτό;
«Θυμάμαι μόνο μια φράση που χρησιμοποίησε η γυναίκα που μου είχε πάρει τότε συνέντευξη. Ότι μέσα απ’ αυτή την δουλειά βοηθάμε τους ανθρώπους να έχουν πάντα χρήματα. Αυτό με άγγιξε βαθιά. Αυτό με γεμίζει ως άνθρωπο, να μπορώ να κάνω κάτι για τους άλλους. Γι’ αυτό ήθελα κιόλας να περάσω Ιατρική. Έτσι χωρίς να είμαι και πολύ συνειδητοποιήμενη ένοιωσα μέσα μου πως εδώ κάτι γίνεται”.
Τα πέντε πρώτα χρόνια της καριέρας της τα πέρασε στο δίκτυο της Εμπορικής Τράπεζας. Όντας πολύ καλή στο διάβασμα, εξειδικεύτηκε σύντομα σε πολύπλοκες καλύψεις που άλλοι ούτε καν πλησίαζαν, κάτι που την βοήθησε να εξελιχθεί σχετικά γρήγορα και να συνειδητοποιήσει ότι της άρεσε αυτή η δουλειά.
“Διάβαζα πολύ. Παρακολουθούσα και διάβαζα οτιδήποτε υπήρχε σε σχέση με τις ασφαλίσεις για να έχω πάντα απαντήσεις, τουλάχιστον στα τεχνικά ερωτήματα. Και δεν έλεγα σε κανέναν ότι ήμουν 18 χρονών. Μάλιστα είχε τύχει να πω στον ίδιο άνθρωπο τη μια φορά ότι είμαι 23 και την άλλη 25 χρονών, ήταν ένας εργοστασιάρχης από το Ρέντη”.
Στη διάρκεια αυτής της πενταετίας, σε κάποια ταξίδια με το δίκτυο του Φοίνικα, άρχισε να αντιλαμβάνεται πιο ολοκληρωμένα, τη δουλειά του ασφαλιστικού συμβούλου. Της άρεσε να καλύπτει τις ανάγκες των ανθρώπων και δεν ήθελε να έχει εμπειρία μόνο στις Γενικές Ασφαλίσεις. Μια πρώτη σύσταση σε μια ασφαλιστική την γεμίζει με ανασφάλεια: «Μου πρότειναν αμέσως να γίνω unit manager επειδή είχα εμπειρία από τις γενικές. Όμως πώς θα μπορούσα να ασχοληθώ με κάτι για το οποίο δεν ήξερα καν τι είναι;»
Μετά από κάποιες εξίσου άγονες επαφές, ένας συνεργάτης από τον Φοίνικα που «δούλευε» τον κλάδο ζωής στην Commercial Union, την συστήνει στον Διευθυντή του, τον Δημήτρη Γαβαλάκη:
«Για κάποιο λόγο τον εμπιστεύτηκα αμέσως, ίσως ο τρόπος που έκανε τη συνέντευξη, ο τρόπος που μας αξιολόγησε αλλά και αυτό που έδωσε ως προοπτική στο επάγγελμα, με έκανε να πιστέψω ότι σε αυτή την ομάδα θα πάω πολύ καλά».
Πώς ήταν ο πρώτος καιρός στη δουλειά στο γραφείο;
Δύσκολος, γιατί συνέχιζα να είμαι πολύ μικρή, πλέον είχα γίνει 23, χωρίς ιδιαίτερο κύκλο, χωρίς κανένα background. Μάθαμε τον κύκλο πωλήσεων από την αρχή, άρα το τηλέφωνο, το πρώτο ραντεβού, κοκ. Πάντα είχα πρόβλημα με το τηλέφωνο δεν μου άρεσε ακόμα και τώρα δεν μου αρέσει το νέο τηλέφωνο ποτέ. Τα πρώτα 10 δευτερόλεπτα τα μισώ. Επειδή όμως με φέρνανε κοντά σ’ αυτό που μου αρέσει πάρα πολύ, που είναι η επικοινωνία με τον άνθρωπο και το να βρίσκω λύσεις, πήρα τη δύναμη να το ξεπεράσω. Νομίζω ότι γενικά, το μυστικό σ’ αυτή τη δουλειά είναι να δημιουργείς σχέσεις εμπιστοσύνης με τους ανθρώπους.
Ναι, αλλά πώς δομείται η εμπιστοσύνη;
Με το να είσαι συνεπής και με το να λες αυτό που είναι χρήσιμο στον άλλον, χωρίς να είναι αυτό που κατ’ ανάγκη θέλει να ακούσει. Αυτό είναι μια αρχή και μια αξία που ο Δημήτρης την είχε από την αρχή και την έχω εμπεδώσει και την έχω ενστερνιστεί 100%. Πολλοί άνθρωποι προτιμούν να ακούν αυτά που έχουν στο μυαλό τους. Θα αρνηθούν για παράδειγμα την ανάλυση αναγκών γιατί έχουν αποφασίσει ότι αυτό που θέλουν να κάνουν, είναι ένα νοσοκομειακό πρόγραμμα και τίποτα άλλο. Προφανώς το εύκολο είναι να κάνεις αυτό που θέλουν. Όμως η αλήθεια είναι ότι ακόμη και για ένα νοσοκομειακό μόνο, πρέπει να προηγηθεί η ανάλυση αναγκών – έστω με απλούστερο τρόπο. Αυτό είναι το σωστό και χρήσιμο για εκείνον, και για αυτό προσπαθούμε να το κάνουμε, προφανώς με σωστό τρόπο, εξηγώντας τους λόγους και όχι επιμένοντας πχ με άσχημο τρόπο.
Το πρώτο καιρό, πώς κατάφερνες να ξεπεράσεις το όχι;
Καταρχήν μιλάς μ’ έναν άνθρωπο που έχει μεγάλο πρόβλημα με το «όχι». Παρόλο που δεν μου φαίνεται ότι το έχω… δηλαδή με στενoχωρούσε πολύ σε προσωπικό επίπεδο. Ειδικά στην αρχή, τα πρώτα χρόνια δεν μπορούσα να ξεχωρίσω ότι δεν έλεγαν όχι σε μένα προσωπικά, αλλά σ’ αυτό που πρότεινα, δηλαδή τη συνάντηση. Ο τρόπος που το συνήθισα, το ξεπέρασα δηλαδή, ήταν η ομάδα και το management, αλλιως δεν θα το ξεπερνούσα.
Δηλαδή συζητούσατε, τα «όχι»; Καθόσασταν κάτω όλοι μαζί και συζητούσατε τα όχι που λαμβάνατε;
Ναι βέβαια. Έλεγε ένας ένας τι δεν πήγε καλά στα τηλέφωνα, ποια αντίρρηση άκουσε περισσότερο, πώς την χειρίστηκε και πώς θα μπορούσε να την χειριστεί καλύτερα. Αυτό που βοήθησε πάρα πολύ ήταν αυτό που από την αρχή μας απέδειξε ο Δημήτρης, ότι δηλαδή το αποτέλεσμα που θα φέρναμε δεν είχε να κάνει με την τύχη ή με το αν είμασταν καλοί ή όχι στη δουλειά. Το αποτέλεσμα εξαρτάται από τα νούμερα, έχει δηλαδή να κάνει με μετρήσιμα πράγματα. Άρα ήξερα από την αρχή ότι ακόμα και αν πάρω 10 τηλέφωνα και δεν κλείσω ραντεβού, στα 20 τηλέφωνα θα έκλεινα τα 4 ραντεβού που ήταν το ποσοστό που είχα ως στόχο, ας πούμε, στο τηλέφωνο. Αφού αυτό είχε αποδειχθεί από τη δραστηριότητα, το είχα πιστέψει απόλυτα, και μου έδινε τη στήριξη που χρειαζόμουν. Ταυτόχρονα, τα στατιστικά στοιχεία, στα οποία μάθαμε να βασιζόμαστε όλη η ομάδα, μας κάνουν να εντοπίσουμε που ακριβώς βρίσκεται το πρόβλημα του καθενός ξεχωριστά, δηλαδή σε ποιο σημείο στον κύκλο πώλησης, και μάλιστα για ποιο λόγο. Αυτό που μου έκανε την περισσότερη εντύπωση είναι ότι η αίσθηση που είχα για όλα όσα έκανα, ήταν τελείως διαφορετική από την πραγματικότητα, σύμφωνα με τα νούμερα.
Εξήγησέ μας τι εννοείς;
Μπορεί ας πούμε να έχω την αίσθηση ότι στο τηλέφωνο δεν έχω πρόβλημα, γιατί
τις τελευταίες 15 μέρες έκλεισα εύκολα αρκετά ραντεβού. Όμως αν δω στη συνέχεια ότι τα περισσότερα ακυρώθηκαν, ενδεχομένως να κάνω κάποιο λάθος στο κείμενο μου ή στον τρόπο που ορίζω την συνάντηση. Αν αυτό το διαπιστώσω νωρίς, θα κάνω τις διορθωτικές κινήσεις που πρέπει. Αν επίσης δεν δεις την απόδοσή σου συγκριτικά, με τα προηγούμενα χρόνια για παράδειγμα, σου μένει συνήθως η αίσθηση που έχεις εκείνη τη στιγμή, θετική ή αρνητική. Η οποία δεν είναι συνήθως ενδεικτική του συνόλου της απόδοσής σου. Άρα, πολλές φορές όταν δεν το μετράς, εστιάζεις σε λάθος σημεία.
Πιο εύκολο είναι να είσαι μάνατζερ ή πράκτορας;
Ωραία ερώτηση αυτή. Είναι δύο τελείως διαφορετικά πράγματα. Δεν μπορώ να τα ξεχωρίσω. Αγαπάω και τα δύο πάρα πολύ. Προσωπικά εξασκώ ακόμα το επάγγελμα του πράκτορα. Δηλαδή έρχομαι σε επαφή και με παλιούς μου πελάτες και με νέους πελάτες. Ο λόγος που το κάνω αυτό, εκτός από το εισόδημά μου, είναι επειδή με βοηθά να βλέπω εντελώς ρεαλιστικά αυτό που συμβαίνει στην αγορά. Έτσι μπορώ να καταλάβω πάρα πολύ καλά οποιονδήποτε προβληματισμό συνεργάτη μου γιατί μπορώ και τον βιώνω και εγώ. Αλλά το management και η δουλειά του συντονιστή έχει άλλη μαγεία. Όταν βοηθάς έναν άνθρωπο να κάνει καριέρα σε αυτό το επάγγελμα, στην ουσία του αλλάζεις τη ζωή.
Ας πάμε και στις πιο δύσκολες στιγμές. Κάποια στιγμή μαθαίνεις ότι κλείνει η εταιρεία σου, η οποία στο μεταξύ είχε αγοραστεί από την Ασπίς. Πώς το αντιμετώπισες αυτό;
«Μέχρι και την τελευταία μέρα δεν το πιστεύαμε, παρότι είχε κλείσει η Ασπίς και είχαμε φάει την πρώτη ψυχρολουσία. Προφανώς φοβόμασταν μήπως κάτι γίνει και με μας. Θεωρούσαμε όμως ότι επειδή ακριβώς το παλεύαμε και δεν είχαμε το πρόβλημα που είχε η ΑΣΠΙΣ, δηλαδή υπήρχαν αποθέματα στην Commercial, ότι θα μπορούσαμε να το ξεπεράσουμε. Ταυτόχρονα, είχαμε ένα σημαντικό χαρτοφυλάκιο ασφαλισμένων και όσο και αν μας είχαν μπει ψύλλοι στ’ αυτιά, ό,τι κίνηση και να κάναμε θα ήταν εις βάρος τους. Δεν υπήρχε περίπτωση να ήταν υπέρ τους. Άλλωστε είχε απαγορευθεί από την ΤτΕ και η δυνατότητα εξαγορών. Έπρεπε λοιπόν ούτως ή άλλως να παραμείνουμε, και το μόνο που κάναμε είναι να ενημερώνουμε τους πελάτες μας συνεχώς για τα πραγματικά δεδομένα. Ασχοληθήκαμε με την επόμενη μέρα μόνο αφότου μπήκε λουκέτο και στην Commercial.”
Μπορείς να μας περιγράψεις εκείνες τις μέρες;
Θα προσπαθήσω αν και ο εγκέφαλός μου, λόγω άμυνας, έχει διαγράψει κάποια πράγματα. Εκείνη την ημέρα όμως, τη μέρα που μάθαμε για την ανάκληση της δικής μας άδειας λειτουργίας, δεν την έχω διαγράψει. Την θυμάμαι πάρα πολύ καλά. Θυμάμαι να είμαστε όλοι στα τηλέφωνα στο υποκατάστημα. Δεν θα σου πω για εκείνο το βράδυ, γιατί εκείνο το βράδυ θυμάμαι τα κλάματα. Όλων μας. Γιατί όπως και τώρα, και τότε, το γραφείο ήταν το σπίτι μας. Ήταν το σπίτι μου. Ήταν σαν να σου λέγανε «αύριο δεν θα έρθεις στο σπίτι σου». Την επόμενη μέρα θα έρχονταν να κλειδώσουν το γραφείο. Δεν μπορώ να στο εξηγήσω. Εκεί είχα τα χαρτιά μου, είχα τα αρχεία μου. Έπρεπε κάτι να κάνω εκείνη την ώρα. Να πάρω το αρχείο μου για να μπορώ να το έχω. Την επόμενη μέρα θα κλείδωναν το γραφείο και τον υπολογιστή μου. Ήταν σαν να σε διώχνανε από το σπίτι σου. Εκτός από το πρόβλημα που έχεις να αντιμετωπίσεις με τους ανθρώπους, με τους πελάτες. Μιλάγαμε συνεχώς στο τηλέφωνο, όλοι. Άκουγα τους συναδέλφους να λέμε όλοι τα ίδια πράγματα. Προσπαθούσαμε να καθησυχάσουμε τους ασφαλισμένους μας. Μας έπαιρναν όλοι τηλέφωνο. Και έπρεπε να μιλήσουμε με όλους. Ήταν ενημερωμένοι, αλλά ήταν και αγχωμένοι και μου έλεγαν «τώρα Φωτεινή τι; Φωτεινή τι»
Τι έγινε μετά;
Μετά έπρεπε να βρούμε μία λύση, καταρχήν για εκείνους. Άλλοι είχαν ασφαλίσει τα σπίτια τους, άλλοι τη ζωή τους, άλλοι είχαν αποταμιευτικά. Μεταφέραμε το γραφείο στο σπίτι του Δημήτρη, του διευθυντή μας. Στην αρχή μας προσέγγισαν διάφορες εταιρείες, όλους μαζί, ως ομάδα. Ο Δημήτρης μας ενημέρωσε, μας έδωσε όλα τα δεδομένα. Και μας κάλεσε να αποφασίσουμε: Θα πάμε σε άλλη εταιρεία ή θα προχωρήσουμε μόνοι μας, ως agency, ναι, αλλά ανεξάρτητοι; Ως γραφείο ανεξάρτητης διαμεσολάβησης δηλαδή. Την συνέχεια την ξέρεις.
Έτσι γεννήθηκε η Life Plan;
Έτσι γεννήθηκε η Life Plan και ξεκίνησε ο δεύτερος μεγάλος αγώνας. Δουλεύαμε το πρώτο διάστημα, χωρίς υπερβολή, μπορώ να σου πω δύο μέρες και κάποιες φορές και τρεις μέρες, χωρίς σταματημό καθόλου. Χωρίς ύπνο εννοώ. Θυμάμαι χαρακτηριστικά μια μέρα που είχα και το γιο μου μαζί μου και κοιμόταν στον καναπέ του Δημήτρη και εμείς δουλεύαμε και κάναμε αιτήσεις, γιατί έπρεπε να μεταφέρουμε όλη την παραγωγή και κυρίως την παραγωγή του κινδύνου, άμεσα. Δεν υπήρχε περιθώριο να σταματήσουμε ούτε για ένα λεπτό. Έπρεπε να γίνουν όλες οι διαδικασίες από την αρχή, βιβλιάρια, σκαναρίσματα, ερωτηματολόγια, όλα από την αρχή. Και μερικές καλύψεις δεν μπορούσαν εξ ορισμού να είναι οι ίδιες γιατί το ασφαλιστήριο θεωρούνταν καινούργιο και ό,τι είχε προκύψει στο μεταξύ, δεν μπορούσε να ασφαλιστεί.
Θυμάμαι ότι υπήρχαν μέρες που φεύγαμε από το σπίτι του ενώ είχε ξημερώσει και θυμάμαι και ένα άλλο βράδυ, που κατά τις 02:00 γίνεται σεισμός. Επειδή δεν είχα προλάβει να ασφαλίσω όλους τους πελάτες μου που είχαν ασφαλιστήρια, με έπιασε κρίση. Όταν σου λέω κρίση, ούρλιαζα γιατί δεν ήξερα αν είχαν γίνει ζημιές και εγώ δεν είχα προλάβει κάποιον να (ξανα)ασφαλίσω. Μπορείς να το φανταστείς αυτό ως συναίσθημα; Δηλαδή ο άλλος να σε έχει εμπιστευτεί, να έχει ασφαλίσει το σπίτι του, να μην ισχύει η κάλυψη του την επόμενη μέρα και εσύ να μην έχεις προλάβει να τον καλύψεις. Αυτά έχει αφήσει η άμυνα του οργανισμού μου πίσω. Βασικά δεν θυμάμαι πώς πέρασε το πρώτο οκτάμηνο ή ενιάμηνο, γιατί όλα αυτά δεν μπορούσαν να γίνουν σε μία μέρα προφανώς. Πάρα πολύ δουλειά πραγματικά!
Γιατί επιλέξατε την δύσκολη λύση του ανεξάρτητου γραφείου και δεν προτιμήσατε την αγκαλιά μιας μεγάλης εταιρίας που θα σας έδινε σημαντική βοήθεια; Πώς και διαλέξατε σε μία τόσο δύσκολη στιγμή, τον πιο δύσκολο δρόμο;
Ο ένας λόγος είναι ότι θέλαμε να έχουμε την ευελιξία να δώσουμε στους πελάτες μας τις καλύτερες επιλογές απ’ όλες τις εταιρείες. Αν πηγαίναμε σε μία εταιρεία, ενδεχομένως να μην είχαμε αυτή την ευελιξία. Όχι ότι δεν θα είχε την κάλυψη. Δεν είμαι της άποψης ότι ακόμα και αν έχεις ένα προϊόν ασφαλιστικό λιγότερο ανταγωνιστικό από κάποιο άλλο, δεν είσαι σωστά ασφαλισμένος. Αλλά με τη λογική του ότι γνωρίζαμε ποιες ήταν οι ανάγκες των πελατών μας, θέλαμε να έχουμε την ιδανική λύση, ειδικά μετά απ’ αυτό που είχε συμβεί.
Παρόλο που είχε περισσότερο τίμημα για εσάς..
Βέβαια, γιατί ήθελε καταρχήν πολύ μελέτη. Ακόμα και τώρα αν θέλεις να είσαι σωστός, θέλει πολύ μελέτη. Δεν μπορείς να ξέρεις όλα τα προϊόντα όλων των εταιριών. Εδώ σε μία εταιρεία είσαι και μπορεί να μην ξέρεις αναλυτικά όλα τα προϊόντα, πόσο μάλλον να συνεργάζεσαι με πολλές. Είχε τίμημα, αλλά από την άλλη μας έδινε την ικανοποίηση ότι δίναμε την ιδανική λύση στον πελάτη. Συν το ότι είχαμε απόλυτη εμπιστοσύνη στην οργάνωση που είχε ο Δημήτρης και στο ότι ως ομάδα θα μπορούσαμε να το καταφέρουμε. Νομίζω αυτά τα δύο πράγματα συνέτειναν στην απόφασή μας. Στην ουσία όμως, τον Δημήτρη ακολουθήσαμε. Όλη η ομάδα, μέχρι σήμερα. Δεν υπήρχε περίπτωση να μην τον ακολουθήσουμε. Ήμασταν πάρα πολύ δεμένη ομάδα. Γενικώς αυτή η δουλειά, πραγματικά είναι ομαδική. Ενδεχομένως έχουν βρεθεί εξαιρετικοί επαγγελματίες σε λάθος ομάδες και δεν στάθηκαν στην δουλειά, ενώ ακόμα και μέτριοι, ως προς το αποτέλεσμα, όχι ως άνθρωποι, επαγγελματίες, στη σωστή ομάδα έχουν κάνει καριέρα. Πιστεύω πάρα πολύ σ’ αυτό.
Δεν ήταν πιο δύσκολο να πουλάς εκ μέρους της άγνωστης Life Plan, σε σύγκριση με το να πουλάς εκ μέρους μιας μεγάλης γνωστής στον κόσμο ασφαλιστικής;
Μπορώ να σου πω ότι βοήθησε και λίγο στο τηλεφωνικό κλείσιμο, με την έννοια ότι εμείς αυτό που προτείνουμε πάντα είναι η μελέτη, η ασφαλιστική μελέτη. Άρα, το να πεις ότι θα σου κάνω μία ασφαλιστική μελέτη και θα έχεις, εφόσον προκύψουν ανάγκες, μία λύση σχεδιασμένη από σύνολο ασφαλιστικών εταιρειών, μπορώ να σου πω ότι βοήθησε και λίγο στο τηλεφωνικό κλείσιμο. Ο καταναλωτής έχει πάντα στο πίσω μέρος του μυαλού του μια άμυνα: τη τάδε εταιρεία εκπροσωπεί, αυτό έχει αυτή, αυτό προτείνει. Όταν του έλεγες ότι μπορεί και να γίνει συνδυασμός εταιρειών, θεωρούσε ότι αυτό ήταν πιο σωστό. Δεν μας δυσκόλεψε δηλαδή καθόλου, η προσέγγιση.
Στην Commercial Union ήσουν Unit Manager. Στην Life Plan ανέλαβες μεγαλύτερο ρόλο;
Σε ό,τι έχει να κάνει με την βαθμίδα του Agency, δεν έχει αλλάξει κάτι. Παραμένω Unit, Συντονίστρια. Ωστόσο εγώ και κάποιοι άλλοι συνάδελφοι έχουμε αναλάβει και διοικητικές δραστηριότητες, ως συμμέτοχοι της εταιρείας. Εγώ έχω αναλάβει τις συμβάσεις, τα οικονομικά και τις προμήθειες. Η μεγαλύτερη αμοιβή μου είναι η εξέλιξη της Life Plan, γιατί και την θεωρώ και είναι, το σπίτι μου. Δεν στο λέω σαν υπερβολή. Από την πρώτη στιγμή πάντως, την μεγαλύτερη βαρύτητα την δώσαμε στην εκπαίδευση των συνεργατών. Για αυτό άλλωστε είμαστε και η μόνη εταιρεία διαμεσολάβησης που είμαστε affiliate member της Limra. Και με το ΕΙΑΣ προχωρήσαμε σε μια πρωτοβουλία συνεργασίας. Θεωρούμε ότι οι συνεργάτες μας είναι από τους πλέον ενημερωμένους και σε σχέση με τον τρόπο προσέγγισης και σε σχέση με τα προϊόντα. Δεν είναι τυχαίο που ως ομάδα μία φορά τον χρόνο κάνουμε μελέτη ανά ανάγκη, όλων των προϊόντων της κάθε εταιρείας και καταγράφουμε αυτό που θεωρούμε, ανά ανάγκη, ότι έχει τα καλύτερα χαρακτηριστικά, δίνοντας βαρύτητα στις παροχές και το νομικό κείμενο και σε δεύτερο χρόνο στο ασφάλιστρο και την προμήθεια. Το κάνουν οι ίδιοι οι συνεργάτες, δεν τους το δίνει έτοιμο η Lifeplan . Το κάνουμε όλοι μαζί ως ομάδα.
Ποιο θεωρείς ότι είναι το μυστικό της επιτυχίας του γραφείου σας;
Η εμπιστοσύνη στο πρόσωπο του Δημήτρη, που δεν την έχει χάσει κανείς μας, ποτέ ως σήμερα, καθώς και η πεποίθηση, όλων μας, ότι κάθε κίνηση που γίνεται, έχει γνώμονα το καλό του πελάτη. Αυτή την αρχή ακολουθήσαμε από την πρώτη στιγμή, πώς ό,τι κάνουμε, το κάνουμε προς συμφέρον του πελάτη, ακόμη και αν δεν είναι προς το συμφέρον το δικό μας.
Το πρωί που σηκώνεσαι για την δουλειά είσαι πάντα ορεξάτη; Πώς νοιώθεις;
Νοιώθω πολύ τυχερή, αλήθεια σου λέω, νομίζω ότι αυτό μου δίνει και τη δύναμη να δουλεύω και αρκετές ώρες. Νοιώθω πολύ τυχερή που ξυπνάω και θέλω να πάω στη δουλειά μου. Δεν έχω βαρεθεί ποτέ. Δεν λέω ότι δεν υπάρχουν και οι στιγμές
κούρασης η και απογοήτευσης κάποιες φορές , αλλά σίγουρα είναι οι λιγότερες.
Έχω την ασφάλεια ότι δεν θα είμαι ποτέ άνεργη. Και μιλάς με έναν άνθρωπο που μέσα από αυτή τη δουλειά μεγάλωσε ένα παιδί μόνος του, πλήρωσε ιδιωτικά σχολεία, έχτισε σπίτι κ.λπ. Δεν φοβήθηκα ότι θα μείνω άνεργη ποτέ. Ούτε καν όταν είχαμε το πρόβλημα με την Commercial δεν ένοιωσα ανασφάλεια. Ούτε με την κρίση, ούτε με την πανδημία. Όχι μόνο γιατί είναι η φύση της δουλειάς τέτοια, είναι η φύση της δουλειάς συνδυαστικά με την ομάδα. Είμαι σίγουρη πως ό,τι και να γίνει, θα είμαστε εδώ μαζί, θα το συζητήσουμε, θα κάνουμε κάτι, θα αλλάξουμε κάτι. Θα προσαρμοστούμε.
No comment yet, add your voice below!