Η δουλειά του Ασφαλιστικού Διαμεσολαβητή έχει πολλές δυσκολίες , ανάμεσά τους και μια πρόκληση, η αντιμετώπιση της οποίας επηρεάζει σημαντικά την αποτελεσματικότητά του.
Αυτή δεν είναι άλλη από την διαχείριση του χρόνου. Ο Διαμεσολαβητής διεκπεραιώνει μέσα στην εβδομάδα πολλές εργασίες, με διαφορετικό περιεχόμενο και προτεραιότητα η κάθε μια:
Πρέπει να βρίσκεται πολλές ώρες μπροστά στους υποψήφιους πελάτες του, πρέπει να βρίσκεται πολλές ώρες μπροστά στους υφιστάμενους πελάτες του, πρέπει να περνά ώρες στο γραφείο τηλεφωνώντας είτε για να ορίσει ραντεβού είτε για να διεκπεραιώσει εκκρεμότητες.
Ακόμη, πρέπει να διαχειρίζεται γραφειοκρατία για την ολοκλήρωση των υποθέσεων των πελατών του, πρέπει να ασχολείται με την εκπαίδευσή του, πρέπει να επενδύει χρόνο στη σωστή οργάνωση του γραφείου του. Πρέπει ταυτόχρονα μέσα σε όλα αυτά να ετοιμάζει τις ασφαλιστικές λύσεις για τους πελάτες του. Και πολλά άλλα.
Ποια ωστόσο είναι η σωστή κατανομή του χρόνου για όλες αυτές τις δουλειές; Με ποιο τρόπο θα βρει και θα ορίσει το σωστό μείγμα δραστηριοτήτων μέσα στην ημέρα του; Ποια είναι η σωστή σύνθεση του προγράμματός του;
Κάθε εβδομάδα που περνά καταναλώνει το χρόνο του όπως ο ίδιος θα επιθυμούσε; Ή αποκλίνει από τον προγραμματισμό του; Και πόσο αυτή η απόκλιση καθορίζει την επίτευξη ή όχι των τελικών του στόχων;
Για να βρεθεί μια απάντηση σε όλα τα παραπάνω, ο Διαμεσολαβητής θα πρέπει πρώτα απ’ όλα, όποια ειδικότητα και αν έχει, να αφιερώσει χρόνο στο εξής :
Να σκεφτεί και να καταγράψει αναλυτικά όλες τις διαφορετικές εργασίες της εβδομάδας καθώς και πόσο χρόνο (ώρες την εβδομάδα) εκτιμά ότι είναι ορθό και αποτελεσματικό να αφιερώνει στην κάθε μια.
Για να υπολογίσει σωστά, θα πρέπει αφού ξεχωρίσει τις εργασίες (π.χ. νέες πωλήσεις, εξυπηρέτηση υφιστάμενων πελατών, προετοιμασία παρουσιάσεων κ.α.), να καταγράψει και τον όγκο των δραστηριοτήτων που «χωράνε» στην κάθε μια. Δηλαδή πόσα τηλέφωνα, πόσα ραντεβού, πόσες παρουσιάσεις, πόσα σέρβις.
Και πάλι, για να βγάλει ένα ρεαλιστικό πρόγραμμα θα πρέπει να δίνει τον ανάλογο χρόνο στην κάθε δραστηριότητα – αν για παράδειγμα έχει σχεδιάσει να προσπαθήσει σε μία εβδομάδα να υλοποιήσει πέντε προσπάθειες πώλησης, θα πρέπει να δώσει τον ανάλογο χρόνο σε κάθε στάδιο της διαδικασίας.
Για να το πετύχει αυτό, θα χρειαστεί αρκετές φορές να επανασχεδιάσει τους στόχους του, τουλάχιστον στην αρχή, μέχρι να καταλάβει πόσες προσπάθειες χρειάζεται προκειμένου να υλοποιήσει το κάθε στάδιο.
Για να ολοκληρώσει ωστόσο τον προγραμματισμό θα πρέπει να τσεκάρει ότι η κατανομή του χρόνου που έκανε και ο όγκος των δραστηριοτήτων που υπολόγισε μπορούν, αν υλοποιηθούν, να οδηγήσουν στους στόχους παραγωγής και εισοδήματος που έχει θέσει.
Ενδεχομένως και σε αυτό τον έλεγχο, να προκύψουν διαφορές οπότε να αναγκαστεί να επαναπροσδιορίσει είτε την κατανομή των ωρών είτε να θέσει παραγωγικούς στόχους πιο εφικτούς.
Το πιο σημαντικό είναι να έχουν διαχωριστεί τα κρίσιμα από τα δευτερεύοντα και τα πρώτα να έχουν οριστεί ως αδιαπραγμάτευτα: οι ώρες δηλαδή που θα πρέπει κάθε εβδομάδα, αδιαπραγμάτευτα, να αφιερώνονται σε αυτές τις εργασίες που αποτελούν τη βάση για την υλοποίηση όλων των υπολοίπων.
Δεν μπορεί δηλαδή για παράδειγμα να μην είναι αδιαπραγμάτευτες οι ώρες που θα αφιερώσει στις τηλεφωνικές προσεγγίσεις αφού αυτές αποτελούν το αναγκαίο μέσο για να οριστούν οι συναντήσεις και οι πιθανές νέες πωλήσεις.
Τέλος, η αυτοπειθαρχία στην εφαρμογή του προγράμματος όπως το έχει καταγράψει στο εβδομαδιαίο και μηναίο του πρόγραμμα, αποτελεί και το τελικό στοίχημα για την επιτυχία.
Η αυτοπειθαρχία αποτελεί την αναγκαία συνθήκη για την επιτυχή λειτουργία οποιουδήποτε προγραμματισμού.
Δεν αρκεί όμως από μόνη της, διότι πάντα πρέπει να ξέρεις σε τι «αυτοπειθαρχείς» και για ποιο λόγο το κάνεις.
Πρέπει πάντα να ξέρεις το όφελος που θα προκύψει από την αυτοπειθαρχία σου αλλά και το τίμημα που θα εισπράξεις από την έλλειψή της.
No comment yet, add your voice below!