Η δράση ξεκινά πριν ανάψει η πρώτη σπίθα

Αν υπάρχει ένα πράγμα μόνο, που πρέπει να μας διδάξει αυτό που περάσαμε και που περνάμε ως χώρα, είναι η σημασία της Π ρ ό λ η ψ η ς.

Η πρόληψη, συνυφασμένη με την έννοια της ασφάλισης, είναι, ως γνωστόν, πιο ισχυρή και πιο αποτελεσματική από οποιοδήποτε μέσο ή προσπάθεια ή ενέργεια την ώρα που εξελίσσεται η καταστροφή, η ζημιά, το δράμα.

Δεν είναι σκοπός αυτού του κειμένου να κρίνει αν η κυβέρνηση έκανε πολύ σωστά, λίγο σωστά ή καθόλου σωστά το έργο που όφειλε να κάνει. Σκοπός είναι να συνειδητοποιήσουμε όλοι ότι η άνιση μάχη αντιμετώπισης των πυρκαγιών -και οποιουδήποτε άλλου ακραίου καιρικού φαινομένου, αφού όλοι μας λένε ότι με αυτά θα ζούμε από εδώ και πέρα – ξεκινά, στη συγκεκριμένη περίπτωση,  πριν ανάψει η πρώτη σπίθα.

Ο άνθρωπος δεν μπορεί να νικήσει τη φύση, όταν αυτή ξεσπά. Ούτε στη στεριά, ούτε στον ουρανό, ούτε στη θάλασσα. Έχει μεγάλη διαφορά όμως όταν είναι προετοιμασμένος για αυτό που μπορεί να συμβεί. Όταν έχει δράσει, πριν από την πρώτη “σπίθα”.

Όταν τα δάση είναι καθαρά και φυλάσσονται νύχτα μέρα, όταν η διέλευση των εκδρομέων και η κυκλοφορία των οχημάτων γίνεται με κανόνες και έλεγχο, όταν η δόμηση γίνεται με κανόνες πυρασφάλειας και εννοείται όχι διάσπαρτα σε δασικές εκτάσεις. Αυτά γίνονται στο εξωτερικό και μπορούν να γίνουν και εδώ.

Εννοείται, όταν η πολιτική προστασία έχει σχέδιο και είναι σε εγρήγορση, όταν το πυροσβεστικό σώμα είναι άρτια εκπαιδευμένο και ο στόλος του σύγχρονος και σωστά συντηρημένος.

Σε εποχές διαδικτύου, η κλιματική κρίση, η ανάγκη για δράση ενάντια στην κλιματική αλλαγή, είναι έννοιες οικείες απ’ άκρη σ’ άκρη στον πλανήτη. Εννοείται ότι τα κράτη θα δράσουν, θα λάβουν μέτρα, θα συνεργαστούν.

Όμως, υπάρχει και η μονάδα. Υπάρχει και αυτό που μπορεί να κάνει ο κάθε πολίτης για να προστατεύσει τον εαυτό του, την οικογένειά του και αυτό για το οποίο θρηνούν αυτή τη στιγμή χιλιάδες άνθρωποι: τα σπίτια, την επιχείρηση, την περιουσία του.

Είναι σίγουρο ότι πολλοί – αν όχι όλοι – από αυτούς που έχουν σχέση με την ελληνική ασφαλιστική βιομηχανία (εργαζόμενοι, συνεργάτες, πρώην παθόντες, ακόμη και απλά ασφαλισμένοι), θα κούνησαν το κεφάλι τους πολλές φορές σιωπηλά απέναντι σε αυτό που έβλεπαν να εξελίσσεται.

Γιατί ξέρουν ότι το ανείπωτο δράμα που βιώνουν τώρα άνθρωποι κάθε ηλικίας και κάθε κοινωνικής τάξης, πόσο μάλλον όσοι έχτισαν πετραδάκι πετράδακι τα σπίτια τους κάνοντας οικονομίες επί σειρά ετών, θα μπορούσε, με κάτι σαν 20 ευρώ το μήνα, λιγότερο απ’  ότι μια οικογενειακή επίσκεψη σε σουβλατζίδικο, να είχε αποφευχθεί.

Προφανώς και δεν είναι τόσο απλά τα πράγματα, προφανώς ακόμη και όταν ξέρεις ότι θα έρθουν στα χέρια σου τα χρήματα για να ξαναδημιουργήσεις αυτό που καταστράφηκε, το σοκ, ο πόνος, η αδικία, η θλίψη, παραμένουν. Δυστυχώς οι κόποι, το παρελθόν και οι αναμνήσεις, η θαλπωρή μιας κατεστραμμένης εστίας, τα πολύ προσωπικά αντικείμενα, δεν αντικαθίστανται. Ας  μη μιλήσουμε για έμψυχα όντα, για τα ζώα μας. Ας μη μιλήσουμε ούτε για τις γωνιές μας, τις αυλές, τις γλάστρες, τα φυτά μας.  Ας θυμηθούμε πως δεν έχουν όλοι τα χρόνια, την αντοχή, την όρεξη, το χρόνο να ξαναρχίσουν από το μηδέν. Καλώς ή κακώς, ό,τι καταστρέφεται πεθαίνει.

Αν μπορούσε όμως κανείς να ρωτήσει, έναν έναν, όλους αυτούς που η φύση λήστεψε στο πέρασμά της, αν θα προτιμούσαν τώρα να είχαν προνοήσει να είχαν ασφαλίσει τα σπίτια, την επιχείρηση, τις περιουσίες τους, τι θα έλεγαν; Θα έλεγε κανείς όχι; Αν μπορούσε κανείς να ρωτήσει  έναν έναν αν θα ήθελαν ένα “μαγικό” ραβδάκι να τους  έδινε τώρα στο χέρι, το αντίτιμο όλων αυτών που έχασαν, έστω σε χρήματα, θα έλεγε κανείς όχι;…

Δεν είναι φυσικά ώρα για αυτοπροβολή, για διδαχές, πόσο μάλλον για να κουνά κανείς το δάχτυλο σε κανέναν. Η ασφαλιστική βιομηχανία, που άδικα βρίσκεται στο στόχαστρο στην Ελλάδα, θα μπορέσει στο εγγύς μέλλον, την κατάλληλη στιγμή, να υπενθυμίσει το ρόλο της. Και αυτή τη φορά, δεν είναι δύσκολο κανείς να εκτιμήσει, ότι θα είναι πολύ πολύ περισσότεροι αυτοί που θα είναι πρόθυμοι να την ακούσουν.  Και στη βάση αλλά και στη κορυφή της ελληνικής κοινωνίας.

Χρ. Μωράκη

Φωτ.: BBC news