Αυτό τόνισε ο αναπληρωτής καθηγητής του Πανεπιστημίου Πειραιώς, Πλάτων Τήνιος, σε πρόσφατη συνέντευξή του, όπου μεταξύ άλλων, επεσήμανε ότι οι νεομεσήλικες ηλικίας 50-80 ετών, αν εκλάβουν οι ίδιοι τον εαυτό τους διαφορετικά και εάν η κοινωνία τους δει διαφορετικά, θα μπορούσαν να αποτελέσουν τη χρυσή εφεδρεία του νέου ασφαλιστικού.
«Είναι η ομάδα του πληθυσμού που αυξάνεται ταχύτερα – αν προσεγγίσουν τα επόμενα χρόνια με κέφι και όχι μεμψιμοιρία θα μπορούσαν να κάνουν τη διαφορά, οπωσδήποτε για τη δική τους ζωή, ίσως και για της χώρας», σημειώνει.
Κάθε 40-50 χρόνια, επισημαίνει ο Πλάτων Τήνιος, διαμορφώνεται και μια νέα φάση ζωής – μια ηλικιακή ομάδα με νέα χαρακτηριστικά που εκ των πραγμάτων, επειδή θέλουν ή επειδή προκύπτει, αναλαμβάνει νέους ρόλους.
Κάτι παρόμοιο είχε συμβεί με τους teenagers μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, στην εποχή μας γίνεται με τους μιλένιαλ και «θα γίνει σύντομα για όσους βρίσκονται κάπου εκεί στο κατώφλι της συνταξιοδότησης (50+), οι οποίοι θα “ασφυκτιούσαν αν ακολουθούσαν την πορεία των γονιών τους”, τόνισε, να παραμείνουν δηλαδή «παθητικοί αποδέκτες συντάξεων».
Από τις μεγαλύτερες προκλήσεις που έχουν μπροστά τους όλες οι χώρες και όχι μόνο η Ελλάδα είναι η επίτευξη της ουσιαστικότερης εμπλοκής στην κοινωνία των μεγαλύτερων σε ηλικία πολιτών, «όχι ως ανδρείκελων και παθητικών αποδεκτών συντάξεων, αλλά με πιο ουσιαστικό ρόλο».
«Μειώθηκαν τα υγιή έτη ζωής στην Ελλάδα ενώ στην Ευρώπη αυξήθηκαν»
Τα υγιή έτη ζωής μειώθηκαν μεταξύ 2010 – 17 κατά 1,5 έτος στη χώρα μας, όταν η ΕΕ κέρδισε δυο. Παρόλα αυτά, παραμένουν στην Ελλάδα πάνω από τον ευρωπαϊκό μέσο όρο. Ως προς τα ποσοστά μακροβιότητας ωστόσο, ενώ κάποτε ήμασταν μέσα στις πρώτες 2-3 χώρες της Ευρώπης, τώρα βρισκόμαστε στη μέση με τάση για περαιτέρω πτώση.
Οι λόγοι για αυτό δεν είναι μόνο οι προφανείς, όπως η κρίση ή η υποχρηματοδότηση, τονίζει ο καθηγητής, εκτιμώντας ότι η απάντηση πρέπει να αναζητηθεί στα στερεότυπα και την ηλικιοφοβία που μαστίζει την ελληνική κοινωνία με αποτέλεσμα να αποτρέπονται οι μεγαλύτεροι να αναζητήσουν νέο νόημα στα επιπλέον χρόνια που ζουν.
Το βλέπει μάλιστα σαν ένα «πρόβλημα στερεοτύπων» υπό την έννοια ότι η κοινωνία αλλά και το πολιτικό σύστημα θεωρούν ότι η υποχρέωσή τους προς τους μεγαλύτερους εξαντλείται σε μια καλή σύνταξη, αποτρέποντας έτσι μια ουσιαστικότερη και δυσκολότερη συζήτηση σχετικά με το σημαίνει καλή ζωή στην τρίτη ηλικία.
«Δίνουμε τόσα χρήματα στις συντάξεις που δεν υπάρχει περίσσευμα για να φτιάξουμε, για παράδειγμα, ένα σύστημα μακροχρόνιας φροντίδας, για να βοηθάει τις οικογένειες να φροντίζουν τους δικούς τους. Κι έτσι χάνουμε διπλά – τόσο γι’ αυτούς που χρειάζονται φροντίδα όσο και γι’ αυτούς που αναγκαστικά φροντίζουν», σημειώνει.
1 Comment
Εξαρετικά ενδιαφέρον.