Θεσμική ενθάρρυνση των ιδιωτικών ασφαλίσεων – η ευρωπαϊκή πραγματικότητα και η αντίστοιχη ελληνική
Για το μείζον θέμα της σύμπραξης δημόσιας και ιδιωτικής ασφάλισης σε υγεία, συντάξεις και φυσικές καταστροφές, μίλησε ο Νίκος Σωφρονάς, Γενικός Διευθυντής του Ελληνικού Ινστιτούτου Ασφαλιστικών Σπουδών (ΕΙΑΣ), στην παρέμβασή του κατά τη διάρκεια της 4ης Εθνικής Συνδιάσκεψης Διαμεσολαβητών.
Διαβάστε επίσης: “Υπουργέ φοβάστε το πολιτικό κόστος”, Παράνομες Πρακτικές: Η Εποπτεία είναι το πρόβλημα
Ο Νίκος Σωφρονάς έφερε παραδείγματα λοιπών ευρωπαϊκών χωρών που εδώ και δεκαετίες έχουν τολμήσει αυτό που η χώρα μας έχει αναγνωρίσει μεν, αλλά δεν τολμά να υλοποιήσει: την ανάγκη σύμπραξης δημόσιου και ασφαλιστικού τομέα. Η χώρα μας είναι πίσω δεκαετίες σε σχέση με αυτά που συμβαίνουν στην υπόλοιπη Ευρώπη, είπε, όπου ήδη από τη δεκαετία του 1980 και μετά, έχει σχηματιστεί εντελώς διαφορετική προσέγγιση επί του θέματος.
Οι ευρωπαϊκές συμμαχίες μεταξύ δημόσιου και ιδιωτικού ασφαλιστικού τομέα καλύπτουν τις συνταξιοδοτικές ασφαλίσεις, τις ασφαλίσεις ζωής και υγείας, τις ασφαλίσεις περιουσίας, τις ασφαλίσεις αυτοκινήτου και τις ασφαλίσεις ειδικών κινδύνων, όπως αυτές εκδηλώνονται πρωτίστως τα τελευταία είκοσι χρόνια, στο πλαίσιο της κλιματικής αλλαγής.
Αντιθέτως, η ελληνική πραγματικότητα περιορίζει την υποχρεωτικότητα των ιδιωτικών ασφαλίσεων στα αυτοκίνητα και σε κάποιες ασφαλίσεις αστικής ευθύνης. Αποτέλεσμα αυτού είναι η συμμετοχή των ασφαλίστρων στο ΑΕΠ να φτάνει το 2,5%, την ίδια στιγμή που στις λεγόμενες προηγμένες ευρωπαϊκές οικονομίες, όχι όμως μόνον εκεί, αλλά και σε άλλες χώρες της Δυτικής Ευρώπης, κατά μέσον όρο η συμμετοχή των ιδιωτικών ασφαλίστρων στη διαμόρφωση του ΑΕΠ ξεπερνά το 7% και εκτείνεται έως και 15%.
Στη Μεγάλη Βρετανία, ήδη από τη δεκαετία 1980, παραμένει βεβαίως η υποχρεωτική συνταξιοδοτική ασφάλιση, αλλά παρέχεται δικαίωμα επιλογής στον Βρετανό εργαζόμενο να ενταχθεί σε δημόσιο συνταξιοδοτικό φορέα ή σε αντίστοιχο ιδιωτικό. Ακόμη και στις παλαιότερα αποκαλούμενες σοσιαλιστικές, τώρα αποκαλούμενες σοσιαλδημοκρατικές σκανδιναβικές χώρες, από τριών και πλέον δεκαετιών, η πραγματικότητα είναι πως σημαντικό μέρος του συνταξιοδοτικού τομέα των ασφαλίσεων έχει εκχωρηθεί σε κονσόρτσια ασφαλιστικών επιχειρήσεων, είπε ο Νίκος Σωφρονάς.
Πίσω στην Ελλάδα, συνέχισε, η κοινωνική ασφάλιση ασφυκτιά εδώ και δεκαετίες. Από τα μέσα της δεκαετίας του 1980, έχει αποδειχθεί ελλειμματική. Τα ελλείμματα δεν περιορίζονται, αυξάνουν παρόντος του χρόνου και προκειμένου να καλυφθούν, επιδοτούνται από τους φόρους του προϋπολογισμού: 18% είναι η συμμετοχή αυτών των φόρων ούτως ώστε να καλυφθούν τα ελλείμματα στο δημόσιο ασφαλιστικό σύστημα και να μπορούν να παρέχονται οι συντάξεις.
Αυτή η κατάσταση έχει αναγνωριστεί πολλάκις αλλά όλες οι προσεγγίσεις που έχουμε ακολουθήσει στην Ελλάδα έχουν, εκ του αποτελέσματος, αποδειχθεί εσφαλμένες τόνισε ο Πρόεδρος του ΕΙΑΣ.
Στην Υγεία, σε χώρες όπως η Ολλανδία, η Γερμανία, η Μεγάλη Βρετανία, σε σημαντικό ποσοστό ο τομέας υγείας και περίθαλψης συνδέεται με τις ιδιωτικές ασφαλίσεις υγείας και περίθαλψης. Αυτό βοηθά πρώτα απ’ όλα στην αντιμετώπιση του δημογραφικού, δηλαδή της αύξησης της τρίτης ηλικίας, με ό,τι αυτό συνεπάγεται αλλά και γενικότερα στην αποτελεσματικότητα και αποδοτικότητα των υπηρεσιών.
Κλιματική Κρίση
Την περίοδο 2019-2022, το κόστος αποκατάστασης των ζημιών λόγω φυσικών καταστροφών ήταν 2 δισ. ευρώ. Το ανέλαβε το κράτος πρωτίστως και δευτερευόντως οι ιδιωτικές ασφαλιστικές επιχειρήσεις – όχι διότι δεν ήθελαν ή δεν μπορούσαν, αλλά διότι απουσιάζει η θεσμική ενθάρρυνση η οποία θα συνεισέφερε στην ασφαλιστική συνείδηση των συμπολιτών μας, σημείωσε, ολοκληρώνοντας:
Το ύψος των ασφαλίστρων κατά μέσο όρο στη χώρα μας κινείται μεταξύ των 400 και των 500 ευρώ ετησίως. Ακούμε, εσφαλμένα, πως τούτο συνδέεται με το κατά κεφαλήν εισόδημα της χώρας μας, έτσι ώστε να εξηγηθεί γιατί σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες ο μέσος όρος των ασφαλίστρων είναι πολλαπλάσιος. Δεν ισχύει, όπως αποδεικνύουν τα νούμερα. Ας δούμε μια παραπλήσια της δικής μας οικονομίας, π.χ. την Πορτογαλία. Τα ασφάλιστρα εκεί κατά μέσον όρο κατά κεφαλήν πλησιάζουν τα 1.000 ευρώ, άρα είναι σχεδόν υπερδιπλάσια των αντίστοιχων ελληνικών, αλλά το κατά κεφαλήν εισόδημα στην Πορτογαλία δεν είναι υπερδιπλάσιο του ελληνικού, είναι παραπλήσιο.
Καταλήγουμε πάλι στο γεγονός ότι η αναποφασιστικότητα ενθάρρυνσης της ατομικής ασφαλιστικής ευθύνης κατά θετικό τρόπο όχι μόνο δεν μεγιστοποιεί τα οφέλη υπέρ της κοινωνίας και τα συμφέροντα βεβαίως της κρατικής μας οντότητας της ελληνικής πολιτείας, αλλά θα τολμούσα να πω ότι αυτή η αναποφασιστικότητα αυτά τα οφέλη και τα συμφέροντα ατύχως τα παραβλάπτει.
Εν κατακλείδι, ο τροχός και η πυρίτιδα έχουν ήδη εφευρεθεί, είναι εδώ, best practices υπάρχουν, τις γνωρίζουμε, τις παρατηρούμε, παρατίθενται και στη μελέτη του Ελληνικού Ινστιτούτου Ασφαλιστικών Σπουδών. Οι καιροί είναι ώριμοι οι αναγκαίες αποφάσεις να ληφθούν και αυτές να είναι προς όφελος της κοινωνίας μας και της οικονομίας μας, ακριβώς διότι οι υπηρεσίες της ασφαλιστικής αγοράς εν τω συνόλω της, των ασφαλιστικών επιχειρήσεων και των ασφαλιστικών διαμεσολαβητών είναι καταλυτικές στη διαμόρφωση αυτών των ωφελειών. Τίποτε, πραγματικά τίποτε δεν μας καλεί προς το αντίθετο.
Καλούμαστε να ανασχεδιάσουμε τη στρατηγική μας, την πολιτική μας επί του θέματος και κυρίως είναι αναγκαίος παράγων η λήψη ριζικών αποφάσεων που θα διαμορφώσουν ουσιώδεις και αποδοτικές συμμαχίες μεταξύ του Δημοσίου και των ιδιωτικών ασφαλίσεων όπως αυτές εκφράζονται από τις ασφαλιστικές επιχειρήσεις” κατέληξε ο Νίκος Σωφρονάς.
No comment yet, add your voice below!