Η καταπληκτική κυρία Πιτόγλου

Στα τέλη του περασμένου Φεβρουαρίου η Gama Hellas πραγματοποίησε την τέταρτη κατά σειρά ετήσια ημερίδα της σε συνεργασία με τον ΠΣΣΑΣ και καλεσμένους, για όσους το θυμούνται, το διακεκριμένο Στέλεχος  της ΑΧΑ  ( & της Gama ) στο Los Angeles, Mark Rooney, αλλά και την Διευθύνουσα Σύμβουλο της Gama International Bonnie Godsman. Στην ίδια ημερίδα μίλησαν και Έλληνες καταξιωμένοι Μάνατζερ και Εισηγητές τους οποίους, μαζί βεβαίως και με τους Αμερικανούς συναδέλφους τους, θα παρουσιάσουμε στο Underwriter.gr σε ξεχωριστές αναρτήσεις. Απολαύστε σήμερα την (εξαιρετική ομιλήτρια) Λίλιαν Πιτόγλου, στο δυναμικό της ΝΝ από το 1987 και σήμερα Μάνατζερ με περισσότερους από 120 Συμβούλους στο γραφείο της. Ήταν πολύ δύσκολο να συμπτύξει κανείς το λόγο που έρεε σα νεράκι από την κ. Πιτόγλου για αυτό και αφήσαμε σχεδόν όλη την ομιλία της, στην οποία μοιράστηκε την διορατικότητα, το πάθος αλλά και τη ρουτίνα που τη στηρίζει 20 χρόνια τώρα στην καριέρα της – η ανταλλαγή καλών πρακτικών άλλωστε και η αλληλο-ενθάρρυνση είναι οι βασικοί στόχοι κάθε σπουδαίας ημερίδας της Gama Hellas.   

Από το 1987 που ξεκίνησα την καριέρα μου ως ασφαλιστική σύμβουλος, μέχρι και σήμερα που συμπληρώνω 10 χρόνια στο agency management, είμαι πεπεισμένη για ένα και μοναδικό πράγμα. Οι άνθρωποι, οι επαγγελματίες που απαρτίζουν μια πετυχημένη ομάδα είναι το μόνο συστατικό της επιτυχίας οποιουδήποτε οργανισμού. Αποτελούν τον θεμέλιο λίθο κάθε δραστηριότητας μικρής ή μεγάλης, υψηλής τεχνολογίας ή υπηρεσιών, πολυεθνικής ή οικογενειακής επιχείρησης. Και παρά τις συνθήκες, παρά το όποιο περιβάλλον, αντίξοο ή ευνοϊκό, ανεξάρτητα από τις προκλήσεις, τις ευκαιρίες ή τα εμπόδια, η δημιουργία μιας σπουδαίας ομάδας είναι ο μονόδρομος προς την επιτυχία. Είμαι βέβαιη πως όλοι όσοι βρίσκεστε σήμερα εδώ σε αυτή την αίθουσα, γνωρίζετε πολύ καλά πως η επιτυχία δεν έρχεται σε μια νύχτα. Η επιτυχία είναι το συνδυαστικό αποτέλεσμα διαφορετικών παραγόντων. Είναι μια συνταγή που χρειάζεται εξίσου σημαντικές και μοναδικές ικανότητες, κατάλληλο timing αλλά και στοιχεία εκτός του δικούς μας ελέγχου, όπως είναι η τύχη. Τύχη. Όσο περισσότερο μπορείτε να απομακρύνετε τον παράγοντα τύχη από την δική σας καθημερινότητα, από την δική σας επαγγελματική εξίσωση, τόσο μεγαλύτερη θα είναι για εσάς και την ομάδα σας η επιτυχία. Κτίζοντας την δική σας επιτυχημένη πορεία, καλλιεργώντας μια συγκεκριμένη νοοτροπία που θα υιοθετηθεί από όλους τους συνεργάτες σας και στρατολογώντας ικανούς ανθρώπους, θα έχετε στα χέρια σας όλα τα απαραίτητα συστατικά για να φτιάξετε την δική σας τύχη. Και δεν υποστηρίζω ότι είναι εύκολο. Αλλά είναι και ο μόνος τρόπος για να έχετε εσείς τον έλεγχο, για να μπορείτε να χαράξετε την δική σας πορεία.

Θυμάμαι τον εαυτό μου την εποχή που ήμουν Aσφαλίστρια. Είχα φιλοδοξίες, είχα στόχους και εκτιμούσα αφάνταστα την ελευθερία κινήσεων και την δυνατότητα αυτοδιαχείρισης που μου έδινε η δουλειά μου. Θυμάμαι την ανάγκη που είχα να θαυμάζω και να εκτιμώ την τότε manager μου που δεν ήταν άλλη από την Σοφία Ρατσιάτου, την ανάγκη μου να διαπιστώνω συνεχώς τα παραγωγικά της αποτελέσματα, την εμμονή της στον πρωταθλητισμό, την ικανότητα της να διαχειρίζεται το κάθε μέλος της ομάδας ισότιμα, αλλά ποτέ ισοπεδωτικά. Κοιτώντας πίσω θεωρώ πως τα βασικά στοιχεία που καθόρισαν την καριέρα μου ως ασφαλιστική σύμβουλο, συνεχίζουν να λειτουργούν καταλυτικά μέχρι σήμερα.

Διαφοροποιημένα ίσως κατά κάτι αλλά πάντα ακολουθώντας το ίδιο μοτίβο, την ίδια σημειολογία. Το γραφείο μου είναι οργανωμένο σε 7 Units συν την δική μου Direct ομάδα, συνολικά 120 άτομα. Κάθε πρωί ξυπνάω στις 8. Βρίσκομαι στο γραφείο μου στις 10. Για 1,5 ώρα περίπου ασχολούμαι με τα emails μου, τις αιτήσεις, τα γραφειοκρατικά και κάνω τις όποιες αναγκαίες συνεννοήσεις με τα κεντρικά. Στις 11:30 αρχίζω τα ραντεβού με τους ασφαλιστές, βάζω στόχους, στοιχήματα, προετοιμάζω συναντήσεις, σεμινάρια και βλέπω υποψήφιους συνεργάτες. Στις 3 κάνω ένα διάλειμμα για φαγητό, κάτι ελαφρύ, πάντα με έναν ασφαλιστή ή με μια ασφαλίστρια μου. Στις τρεισήμισι βλέπω managers, ασφαλιστές, ολοκληρώνω εκκρεμότητες, συντονίζω τα όσα πρέπει να γίνουν την επόμενη μέρα. 7 το απόγευμα φεύγω. Στο γραφείο πραγματοποιώ ένα μηνιαίο meeting. Στο meeting αυτό συμμετέχουν όλοι. Η προσέλευση είναι αυστηρά υποχρεωτική. Η αναγκαιότητα της συμμετοχής όλων αποτελεί κανόνα απαράβατο. Άλλωστε είναι κάτι που το ξεκαθαρίζω από την αρχή της όποιας συνεργασίας και δεν δέχομαι κανενός είδους δικαιολογία. Στις αρχές του μήνα πάντα βλέπω και συζητάω με τους συνεργάτες που δεν πήγαν καλά τον προηγούμενο. Φροντίζω να έχω τακτική επαφή με όσους συνεργάτες δεν έχουν ακόμη κλείσει την πρώτη διετία της δουλειάς. Μια φορά το χρόνο πραγματοποιώ έναν εσωτερικό διαγωνισμό δίμηνης ή τρίμηνης διάρκειας συνήθως με έπαθλο ένα τριήμερο ταξίδι εντός Ελλάδος για να τονώσω τα παραγωγικά αποτελέσματα αλλά και το ηθικό των ανθρώπων μου.

Τα κριτήρια επιτυχίας δεν είναι ποτέ πολύ αυστηρά. Κυρίως γιατί πρωτίστως με ενδιαφέρει να δεθεί η ομάδα και δευτερευόντως το αριθμητικό αποτέλεσμα. Και επειδή πάντα περνάμε καλά, συνήθως υπερβαίνουμε κατά πολύ τον στόχο. Η πρωτοχρονιάτικη γιορτή είναι η ευκαιρία να κάνω βραβεύσεις. Στους 20 διακεκριμένους συνεργάτες μου αγοράζω εγώ η ίδια ένα προσωπικό δώρο ως βραβείο. Όπως αντιλαμβάνεστε τους γνωρίζω όλους και τους 120 πολύ καλά. Γνωρίζω τον αριθμό και τα ονόματα των παιδιών τους, τις οικογένειες τους, τα προβλήματα που τους απασχολούν, τις φιλοδοξίες, τα όνειρα, τα θέλω τους. Το 2006 που ανέλαβα την διεύθυνση του γραφείου όλοι όσοι συνεργάζονται μαζί μου έχουν πάρει από μένα την τελική έγκριση, το τελικό οκ. Για μένα η επαφή με όλους τους συνεργάτες μου είναι αδιαπραγμάτευτη. Με άλλους μεγαλύτερη και ενδεχομένως συχνότερη, αλλά σε κάθε περίπτωση δεν υπάρχει εβδομάδα που να μην περάσουν όλοι μα όλοι από το γραφείο μου. Γι’ αυτό και δεν θα βρείτε ποτέ την πόρτα του γραφείου μου κλειστή. Ούτε κατεβασμένες τις περσίδες. Δεν μπορείς άλλωστε να χτίσεις ομάδα πίσω από κλειστές πόρτες.

Από το ξεκίνημα της καριέρας μου τρεις είναι οι βασικές λέξεις που συνοψίζουν το επαγγελματικό μου γίγνεσθαι. Πρόγραμμα, οργάνωση, ταχύτητα. Ό,τι μπορεί να γίνει αύριο, καλύτερα να γίνει σήμερα, τώρα. Βρίσκω πολύ αποδοτικό και όσο και αν σας φαίνεται περίεργο πολύ ανακουφιστικό το να είμαι πάντα μια μέρα μπροστά. Αυτή η συγκεκριμένη αντίληψη που έχω για τον χρονικό ορίζοντα, καθορίζει σε μεγάλο βαθμό και το είδος του management που τελικά έχω υιοθετήσει και συντομεύει τις διαδικασίες που αφορούν ακόμη και τις σοβαρές αποφάσεις. Δεν αντέχω τις καταστάσεις που σέρνονται, όπως δεν αντέχω το να μην τηρούνται τα deadlines.

Και ενώ δεν έχω χρόνο, συνηθίζω να αφήνω πολύ χώρο στους ανθρώπους μου. Χώρο για να αναπτύξουν πρωτοβουλίες, για να αναδείξουν τα ταλέντα τους, να αποκτήσουν τις δικές τους εμπειρίες. Να κάνουν και τα αναπόφευκτα λάθη τους στην πορεία τους προς την αυτοβελτίωση. Δεν θέλω να επιβάλω την δική μου άποψη, ούτε τις δικές μου πρακτικές. Νιώθω όμως ότι μέσα στο γραφείο λειτουργώ σαν πυξίδα. Μια πυξίδα που βρίσκεται στο μυαλό και στην καρδιά όλων. Μια πυξίδα που δεν χαράζει συνεχώς την ατομική τους πορεία, αλλά που αποτελεί σημείο αναφοράς που τους κατευθύνει στον τελικό στόχο. Μια πυξίδα την οποία μπορούν πάντα να εμπιστευτούν γιατί ξέρουν ότι πάντα θα δείχνει ξεκάθαρα που βρίσκεται ο βορράς. Μπορείτε να βασιστείτε σε μένα, ειδικά όταν με έχετε ανάγκη. Δεν το λέω, το κάνω. Όσο χώρο και να αφήσω, είμαι πάντα εκεί. Είμαι ενήμερη και έτοιμη να παρέμβω προτού τα πράγματα φτάσουν στο χείλος του γκρεμού.

Όταν στρατολογείς απευθύνεσαι σε ανθρώπους που είτε θέλουν να ξεκινήσουν μια καριέρα, είτε θέλουν να αλλάξουν καριέρα. Στους ανθρώπους αυτούς πρέπει να κάνεις ξεκάθαρη την αντίληψη σου περί πρωταθλητισμού. Πρέπει να μπορείς να δείξεις έμπρακτα τον δρόμο της επιτυχίας μέσα από τα δικά σου παραγωγικά αποτελέσματα. Τα αποτελέσματα της ομάδας. Το κλίμα που επικρατεί στον εργασιακό χώρο, την ευκολία στην επικοινωνία. Πρέπει να κερδίσεις την εμπιστοσύνη τους, την εκτίμηση τους, τον θαυμασμό τους. Πρέπει να εντοπίσεις αυτό που τους κινητοποιεί, αυτό που τους αρέσει να κάνουν περισσότερο. Πολλές φορές ακούω επικεφαλής ομάδων να παραπονιούνται πως δεν μπορούν να οδηγήσουν την ομάδα τους στην επιτυχία γιατί τα μέλη της ομάδας τους δεν έχουν τα απαραίτητα προσόντα ή ικανότητες. Ο manager που επαναλαμβάνει συνεχώς, ότι δεν βρίσκει σήμερα ικανούς ανθρώπους ή ο γονιός που λέει «θα μπορούσα να αφήσω τον έφηβο γιό μου να αποφασίσει, αλλά δεν νομίζω πως διαθέτει την ωριμότητα», μάλλον έχει ξεχάσει πως η πεμπτουσία του leader, του ηγέτη, βρίσκεται στην ικανότητα του να αναπτύσσει ανθρώπους.

Εάν τα μέλη μιας ομάδας στερούνται των ικανοτήτων ή της κρίσης ώστε να λειτουργήσουν στο επιθυμητό επίπεδο, τότε είμαστε εμείς υπεύθυνοι γιατί δεν τους δώσαμε ούτε τον χώρο, ούτε τα εφόδια για να αναπτυχθούν. Όταν φτάσει η στιγμή να αποφασίσω το ποιος είναι ο καταλληλότερος συνεργάτης για Unit Manager, προφανώς και δεν ψάχνω για το σούπερ βιογραφικό, ούτε και τον σούπερ σταρ του γραφείου. Ψάχνω για τον πιο αγαπητό αλλά συγχρόνως και παραγωγικό. Ψάχνω για την προσωπικότητα που θα ηγηθεί μιας ομάδας όχι για να είναι βασιλιάς, αλλά για να την υπηρετεί. Γι’ αυτό που καταλαβαίνει πως στο μέλλον του η επιτυχία του ως ηγέτη εξαρτάται απόλυτα από την επιτυχία κάθε μέλους της ομάδας του. Αυτόν που δεν φοβάται την σκληρή δουλειά. Αυτόν που μπορεί να εστιάσει στα βασικά. Αυτόν που μπορεί στρατολογήσει τους ικανότερους. Αυτόν που ξέρει ότι μαθαίνεις δια βίου. Αυτόν που γνωρίζει τα όρια του, μερικές φορές ξεχνάμε τις αλήθειες των βασικών αξιών που μάθαμε ως παιδιά. Και αν υπάρχει κάτι που πρέπει συνεχώς υπενθυμίζουμε στον εαυτό μας, αυτό είναι πως τίποτα αξιόλογο και σημαντικό δεν κερδίζεται εύκολα.

Ακόμα και οι πιο χαρισματικοί πρέπει να δουλέψουν δεκάδες χιλιάδες ώρες για να αναπτύξουν τις ικανότητες τους. Ρισκάροντας να ακουστώ όπως οι γονείς μου αρκετές δεκαετίες πριν παρατηρώ ότι πολλά νέα παιδιά δείχνουν να μην εκτιμούν την αξία της σκληρής δουλειάς. Συνθήματα όπως το work smarter not harder οδήγησαν σε νοοτροπίες που στερούν από ταλαντούχους νέους ανθρώπους την ευκαιρία να αξιοποιήσουν πλήρως τις δυνατότητες τους, να ξεπεράσουν τα όρια τους. Οι άνθρωποι αυτοί, όσα προσόντα, όσα πτυχία και αν έχουν, απλώς δεν με αφορούν. Απλώς δεν μου κάνουν και φυσικά δεν τους κάνω.

Όταν ξεκίνησα ως Unit, αντιλήφθηκα το απλούστερο. Ήμουν τόσο ικανή όσο οι άνθρωποι που είχα υπό την καθοδήγηση μου. Και για να παραμείνω ικανή, θα έπρεπε να συνεχίσω να αναπτύσσω τις δεξιότητες μου και άρα τις δεξιότητες των ανθρώπων μου. Βασικός συνεκτικός κρίκος της ομάδας είναι τα όρια. Τα όρια του επικεφαλής της και τα όρια κάθε μέλους της. Χωρίς όρια, ακόμα και μια ομάδα επίλεκτων πεζοναυτών μοιάζει με πάρτι της δεκαετίας του ’70 στα μάτια μας. Ένας αδύναμος κρίκος αρκεί για να διαλυθεί η συνοχή. Αρκεί για να καταρρεύσει όλο το εγχείρημα. Η μόνη συνταγή είναι το όριο του χρόνου. Το χρονικό περιθώριο. Και όπως σας είπα προηγουμένως αφήνω χώρο αλλά όχι χρόνο. Μέσα σε 3 το πολύ μήνες ξέρω ποιος ασφαλιστής μου δεν κάνει για την ομάδα μου, δεν κάνει για την δουλειά μας. Μπορεί να επιτρέψω το τρίμηνο να γίνει εξάμηνο. Μέχρι στιγμής όμως ποτέ δεν έχει ανατραπεί το αποτέλεσμα.

Το μυστικό της ομάδας είναι απλό. Πρέπει το χτίσιμο της, η δημιουργία της να βασίζεται σε μια φιλοσοφία, σε ένα πιστεύω στο οποίο εμείς οι ίδιοι πρέπει να πιστεύουμε ακράδαντα και να λειτουργούμε πάντα με βάση αυτό. Αυτή η φιλοσοφία δεν μπορεί να αλλάζει από την μία μέρα στην άλλη ούτε να μεταβάλλεται σε εβδομαδιαία βάση. Ούτε γίνεται να δοκιμάζουμε αυτό για λίγο, μετά κάτι άλλο, ένα μότο για έναν μήνα και ένα άλλο για τον επόμενο. Αυτό απλώς δεν γίνεται. Ειδικά αν ο αρχηγός της ομάδας είναι γυναίκα. Όχι δεν γίνεται. Πρέπει να αποφασίσεις τι ακριβώς ζητάς και μετά να το κάνεις τρόπο ζωής, να το κάνεις κήρυγμα. Να το επαναλαμβάνεις και να το πιστεύεις και να το κάνεις πράξη. Να το εφαρμόζεις μέχρι να γίνει αναπόσπαστο κομμάτι του εαυτού σου.

Ζητάω πολλά από τους συνεργάτες μου. Ακριβώς όπως ζητάω πολλά από την οικογένεια μου και από τον ίδιο μου τον εαυτό. Ζητάω να είναι σωστά εκπαιδευμένοι. Ζητάω να ανταποκρίνονται άμεσα στον πελάτη. Ζητάω να ακέραιοι στην συναλλαγή τους με την εταιρεία, να αποδέχονται τις προκλήσεις, να ακολουθούν τους κανόνες, ζητάω να είναι δοτικοί, να είναι χαμογελαστοί, να δουλεύουν πολύ. Ζητάω πολλά, ζητάω τα πάντα. Η φιλοσοφία μου είναι απλή και συνοψίζεται σε τρεις κανόνες, σε τρεις αρχές αν θέλετε και σε 3 ερωτήματα. Κάνε το σωστό, κάνε το καλύτερο, συμπεριφέρσου στους άλλους όπως θα ήθελες να σου συμπεριφερθούν. Οι κανόνες αυτοί πρωτίστως αφορούν εμένα και τους γύρω μου και κατ’ επέκταση το κάθε μέλος της ομάδας του γραφείου.

Και στην συνέχεια ακολουθούν τα ερωτήματα. Ερωτήματα κοινά, καθημερινά που μπορούν να εκφραστούν μεταξύ συζύγων, γονέων και παιδιών, διευθυντών και εργαζόμενων, ή προπονητών και παικτών. Μπορώ να σε εμπιστευτώ; Είσαι αφοσιωμένος στο να γίνεις ο καλύτερος, να διαπρέψεις; Νοιάζεσαι για μένα; Δεν υπάρχει ομάδα πρωταθλητών χωρίς δομή και μεθοδολογία. Χωρίς να χρίζεις διαρκώς πάνω στην μια και μοναδική φιλοσοφία που έχεις επιλέξει και που καθορίζει όλη σου την ύπαρξη. Οι επιτυχημένες ομάδες, οι ονειρεμένες ομάδες για να επιχειρήσουμε να μεταφράσουμε το Dream Team, δεν χτίζονται ούτε με μαγικά κόλπα, ούτε με μετριότητες. Χτίζονται όμως με ηγέτες μετριοπαθείς ως προς το ζην και το πράττειν.

Οι σούπερ ήρωες συνήθως δεν παίζουν ομαδικά παιχνίδια. Και για να το πω και πιο αντρικά, οι σούπερ ήρωες παίζουν μπάλα μόνοι τους. Άλλωστε για μένα σούπερ ήρωας είναι αυτός που επιδεικνύει μια παθιασμένη αγάπη είτε απέναντι στους ανθρώπους είτε απέναντι σε έναν σκοπό. Αυτός που πραγματικά νοιάζεται για τους άλλους και δείχνει έμπρακτα την αγάπη και την φροντίδα του πάνω και πέρα από τον εαυτό του. Αυτός είναι ο δικός μου αληθινός ήρωας. Δύσκολο. Ναι το αντιλαμβάνομαι καθημερινά πως είναι πολύ δύσκολο. Είναι μια συνεχής άσκηση με πολύπλοκη λύση. Είναι όμως μια άσκηση που κάνει λειτουργικά όλα τα μέλη της ομάδας. Μια άσκηση αλληλεπίδρασης που αναγκάζει την ομάδα να εργαστεί από κοινού για να παράξει το επιθυμητό αποτέλεσμα.

Σκεφτείτε πως θα λειτουργούσε το γραφείο μου αν δεν ήταν τα 120 άτομα κατανεμημένα σε ομάδες. Σκεφτείτε πως θα αισθανόταν ο 121^ος συνεργάτης του γραφείου όταν με το καλημέρα σας, θα έπρεπε να λειτουργήσει απ’ ευθείας στην ομάδα των 120. Σκεφτείτε ποιος θα τον εκπαίδευε, ποιος θα τον καθοδηγούσε, ποιος θα παρακολουθούσε στενά την δραστηριότητα του. Σκεφτείτε ακόμα πόσο θα καιγόταν στην προσπάθεια του να πάρει ένα μπράβο, να πετύχει ένα στόχο, να διακριθεί ανάμεσα σε 120 συνεργάτες. Ναι, είμαι αφοσιωμένη στον πρωταθλητισμό. Πάνω απ’ όλα όμως είμαι αφοσιωμένη στην ανάπτυξη των ανθρώπων μου. Αυτό που θέλω να νιώθω όταν βγαίνω κάθε απόγευμα από την πόρτα είναι ότι όλοι οι συνεργάτες μου είναι καλά, είναι ευτυχισμένοι, είναι παραγωγικοί και ότι εκτός από εμένα έχουν τον δικό τους πιο κοντινό τους ηγέτη, που ξέρει καλά πως αυτό που προέχει είναι η επιτυχία της ομάδας.

Και θεωρώ πως αυτά ακριβώς τα συναισθήματα είναι που αποτελούν την βασική και διαρκή κινητήρια δύναμη της ομάδας. Αποτελούν το σκηνικό, το setup που θα κάνει τον καθένα να νιώσει πως συμμετέχει σε μια ξεχωριστή προσπάθεια, μια προσπάθεια που απαιτεί σκληρή δουλειά αλλά που συγχρόνως αποτελεί πηγή μεγάλης χαράς και πληρότητας. Και αυτό προκύπτει μόνο αν καταφέρεις να οδηγήσεις την ομάδα σου σε επίπεδα πολύ ανώτερα από αυτά που φανταζόταν ότι θα μπορούσε να πετύχει. Είμαι αφοσιωμένη στον πρωταθλητισμό. Είμαι πολύ περήφανη που τώρα τον Μάρτιο, μέσα από τα σπλάχνα του γραφείου μου βγαίνει ένα καινούριο Agency που θα ξεκινήσει με 35 συνεργάτες και επικεφαλής τον εξαίρετο manager μου και από εδώ και μπρος ανταγωνιστή μου, τον Φώτη τον Βάσση.

Το ίδιο αφοσιωμένη είμαι και στην εταιρεία μου την ΝΝ που εδώ και 30 χρόνια σχεδόν μου δίνει χώρο να κάνω πραγματικότητα τα όνειρα μου. Νιώθω πως αποτελώ αναπόσπαστο κομμάτι της, χωρίς όμως ποτέ να αφήνω το οτιδήποτε συμβαίνει στην εταιρεία να επηρεάσει την δουλειά μου. Και με την ίδια αυτή αφοσίωση και αγάπη αγκαλιάζω την πολύτιμη οικογένεια μου, τον σύζυγό μου Γιώργο και τις κόρες μου Μαριάνθη και Δέσποινα. Ζούμε σε περίεργους καιρούς, δύσκολους και απρόβλεπτους αλλά συγχρόνως γεμάτους προκλήσεις και ραγδαίες εξελίξεις. Αν και εμείς, όλοι εμείς που βρισκόμαστε σήμερα εδώ, που είμαστε αφοσιωμένοι στην δουλειά μας και στους ανθρώπους μας έχουμε το αντίδοτο. Έχουμε και την δύναμη και την θέληση και τα εργαλεία, ώστε το μικροκλίμα του γραφείου μας να είναι πάντα, ανοιξιάτικο!

Σας ευχαριστώ πολύ.