Μετά τον Δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, η ανάγκη ήταν για μια σταθερή δουλειά που να βγάζει τα προς το ζην. Τις επόμενες δεκαετίες, το κυνήγι ήταν η άνετη ζωή, η ευμάρεια. Στις μέρες μας, ποιό είναι άραγε το ζητούμενο;
Πολλά έχουν γραφτεί και πάρα πολλά έχουν ειπωθεί, για τους τρόπους με τους οποίους παρακινούνται οι άνθρωποι για να δώσουν τον καλύτερο εαυτό τους στη δουλειά τους.
Τα παραδοσιακά κίνητρα φαίνεται ότι δεν πεθαίνουν ποτέ: αμοιβή και παροχές, εκπαίδευση και ανάπτυξη, αναγνώριση και πρόοδος.
Όμως αυτά μάλλον δεν φτάνουν για να δώσει κάποιος τον καλύτερό του εαυτό, τις έξτρα ώρες, την αφοσίωση, τον κόπο που είναι απαραίτητος για να ξεχωρίσει μια εταιρεία στο σύγχρονο εργασιακό περιβάλλον.
Ο κόσμος φαίνεται ότι χρειάζεται κάτι άλλο, για να κάνει ένα βήμα παραπάνω.
Πρώτα απ’ όλα, χρειάζεται κάποιον να τον εμπνέει. Ένα πρότυπο. Κάποιον που να θαυμάζει και θέλει να του μοιάσει.
Που τον θαυμάζει στο χαρακτήρα, στην επιτυχία, στην στάση ζωής, στον τρόπο δουλειάς.
Αυτός μπορεί να είναι ένας συνάδελφος, συχνότερα όμως είναι ο Μάνατζερ. Ο Μάνατζερ που δεν κρύβεται πίσω από τον τίτλο του, ή το τεράστιο διευθυντικό γραφείο του, αλλά αυτός που σηκώνεται και πηγαίνει κοντά στους ανθρώπους του.
Δεν υπάρχει μεγαλύτερη παρακίνηση από τις συναντήσεις με επικεφαλείς που έχουν πάθος κι αγάπη γι’ αυτό που κάνουν.
Που αφιερώνουν χρόνο για να περιγράψουν στους Συνεργάτες τους κομάτια και εμπειρίες από την δική τους πορεία. Προβληματισμούς, συγκυρίες, νίκες και αποτυχίες. Όχι μόνο επαγγελματικές αλλά και προσωπικές. Που ξεδιπλώνουν την ανθρώπινη πλευρά τους, εκφράζουν τις αδυναμίες τους, τις προκλήσεις που αντιμετώπισαν και τα μαθήματα που απεκόμισαν.
Ή που απλώς ακούνε. Ακούνε την ομάδα τους, γιορτάζουν τις επιτυχίες, δείχνουν ένα οικείο, ανθρώπινο πρόσωπο.
Δυστυχώς οι περισσότεροι σε ηγετικές θέσεις είναι ταμπουρωμένοι πίσω από την πόρτα τους ή τις ευθύνες τους. Δεν έχουν καμία διάθεση να μοιραστούν τα εσώψυχά τους, να αποκαλύψουν τις αδυναμίες τους.
Όμως όπως οι πελάτες, που για να ανοίξουν τους δέκτες τους στην πώληση πρέπει να πειστούν ότι αυτός που βρίσκεται απέναντί τους νοιάζεται πραγματικά να κάνει το καλύτερο γι’ αυτούς και δεν τον ενδιαφέρει μόνο η πώληση, το ίδιο θέλουν να νοιώσουν και οι εργαζόμενοι για αυτόν που τους θέτει τους στόχους και την παραγωγή: ότι δεν τον ενδιαφέρουν μόνο οι αριθμοί, ότι πιστεύει σε αυτό που κάνει, στην αποστολή στην οποία εκτελεί, που θεωρεί ότι έχει μεγαλύτερο σκοπό από το να του εξασφαλίζει απλά τα προς το ζειν. Οτι πιστεύει στην εταιρεία για την οποία εργάζεται και το σπουδιαότερο, ότι νοιάζεται για τους ανθρώπους του.
Αυτή είναι η συνταγή της επιτυχίας – η προϋπόθεση μάλλον, διότι οι άνθρωποι καθοδηγούμαστε από το συναίσθημα.
Αυτή και το να εξασφαλίζει ο ηγέτης της ομάδας ότι κάθε μέλος της είναι σε θέση να ενημερώσει επακριβώς και να βοηθήσει σωστά τους πελάτες του. Η γνώση είναι απαραίτητη για να πετύχει το κάθε μέλος της Ομάδας. Η γνώση φέρνει και την αυτοπεποίθηση και την διάθεση να δει κανείς την μεγαλύτερη εικόνα και να μην αναλώνεται στα καθημερινά.
Η σημασία ενός υψηλού ιδανικού
Πριν λίγο καιρό στην KPMG οι εργαζόμενοι κλήθηκαν να περιγράψουν αυτό που θεωρούν ως τον υψηλότερο σκοπό της δουλειάς τους και να επιλέξουν μια στιγμή, μια εμπειρία τους, όπου η δουλειά τους έκανε τη διαφορά στη ζωή ενός ανθρώπου. Στόχος ήταν να συγκεντρωθούν 10.000 περιπτώσεις σε πέντε μήνες.
Η ανταπόκριση ωστόσο ήταν τέτοια, που το νούμερο αυτό ξεπεράσθηκε μέσα σε μόλις τρεις μήνες. Στό τέλος του πενταμήνου η εταιρεία είχε στη διάθεσή της όχι 10.000 αλλά 45.000 παραδείγματα όπου με τη δουλειά τους οι εργαζόμενοι έκαναν την διαφορά στη ζωή ενός ανθρώπου. Όσοι απο αυτούς δήλωσαν ότι ο διευθυντής τους, έχει και μοιράζεται μαζί τους έναν “υψηλότερο σκοπό” για τη δουλειά τους, δήλωσαν επίσης (σε συντριπτικό ποσοστό 94%), ότι η KPMG είναι μια “καταπληκτική εταιρεία” και ότι νοιώθουν “περήφανοι που δουλεύουν σε αυτήν”!
Φυσικά, δεν είναι απαραίτητο να γίνονται μεγάλες καμπάνιες για να εμπνέονται οι ομάδες. Οι Μάνατζερ μπορούν να ξεκινήσουν μιλώντας λίγο πιο συχνά και λίγο πιο παθιασμένα για τον δικό τους, υψηλότερο, σκοπό.
Η ιστορία με τον καθαριστή και τον Πρόεδρο Κένεντυ είναι χαρακτηριστική:
Όταν είχε πρωτοδημιουργηθεί η NASA, o Πρόεδρος Κένεντυ, σε μια επίσκεψη στο ακρωτήριο Κανάβεραλ (κεντρική φωτό), παρατήρησε έναν καθαριστή ο οποίος κρατούσε μια σκούπα.
“Τι κάνετε;” λέγεται ότι ρώτησε ο Πρόεδρος τον άνδρα.
“Τι κάνω, βοηθάω να στείλουμε έναν άνθρωπο στο φεγγάρι κύριε Πρόεδρε”, ήταν η απάντηση…
Το γεγονός ενδέχεται να είναι αστικός μύθος όμως υπάρχει λόγος που ακούγεται πάρα πολύ συχνά σε σεμινάρια και συνέδρια μάνατζμεντ.
Γιατί δείχνει τη σημασία που έχει η αίσθηση του “κάτι μεγαλύτερου”, ενός ιδανικού, ενός υψηλότερου σκοπού, πέρα από την ατομική επιτυχία ή την εξασφάλιση της επιβίωσης.
Οι έρευνες άλλωστε που γίνονται στην Αμερική δείχνουν ότι μετά από τις αμοιβές, παροχές, μπόνους κ.λπ., το δεύτερο σε σημασία για τους εργαζόμενους είναι να δουλεύουν για μια εταιρεία με έναν ξεκάθαρο, ευγενή σκοπό.
Μετά από αυτό ακολουθούν αξίες όπως η προαγωγή, η ελευθερία κινήσεων, οι πρωτοβουλίες. Τα 2/3 δηλώνουν ότι ένας “υψηλός σκοπός” θα τους έκανε να κάνουν το κάτι παραπάνω στη δουλειά τους. Οι μισοί μάλιστα δήλωσαν διατεθειμένοι να δεχτούν έως και 15% μείωση στο μισθό τους προκειμένου να δουλέψουν για έναν σκοπό που θα τους ενέπνεε.
Μετά τον Δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, η ανάγκη ήταν για μια σταθερή δουλειά που να βγάζει τα προς το ζην. Τις επόμενες δεκαετίες, το κυνήγι ήταν η άνετη ζωή, η ευμάρεια. Φαίνεται ότι στις μέρες μας, εφόσον τα προηγούμενα έχουν ως ένα βαθμό εξασφαλισθεί, ο κόσμος ψάχνει το κάτι παραπάνω, κάτι που εκτός από το σώμα, τρέφει το νου και την ψυχή του.
No comment yet, add your voice below!