ΠΣΑΣ: Όμηρος των εξελίξεων (και του εαυτού του)

Σε μια κρίσιμη για το μέλλον του στιγμή, το ξέσπασμα της πανδημίας καθηλώνει τον ιστορικό σύνδεσμο σε ένα άσχημο σημείο της ιστορίας του

Ένα από τα θέματα που κυριαρχούσαν στην επικαιρότητα πριν αυτή ανατραπεί λόγω κορωνοϊού, ήταν η διαμάχη που έχει ξεσπάσει μεταξύ των μελών του ΔΣ του ΠΣΑΣ.

Ποικίλα δημοσιεύματα κυκλοφόρησαν στον κλαδικό τύπο, φιλοξενώντας αντίθετες απόψεις και ερμηνείες, ανάλογα με την πηγή. Αυτό όμως που τελικά έμεινε ως εντύπωση στην ευρύτερη αγορά ήταν, ότι ο ΠΣΑΣ «διαλύεται».

Άδικη και μάλλον βιαστική άποψη – δεν είναι η πρώτη φορά που εσωτερικές συγκρούσεις «ξεφεύγουν» και λαμβάνουν διαστάσεις στον Τύπο. Όσοι αφορίζουν καλό θα είναι να θυμηθούν πόσες φορές οι ίδιοι έχουν διαφωνήσει, εκνευριστεί, τσακωθεί σε περιβάλλον εργασίας. Το θέμα είναι οι εμπλεκόμενες πλευρές να καταφέρουν, όσο δύσκολο κι αν είναι αυτό δεδομένου ότι οι μεταξύ τους σχέσεις έχουν διαρρηχθεί, να «κλείσουν τις πόρτες» και κατόπιν να αφήσουν τη «λαϊκή εντολή» να οδηγήσει το Σωματείο στην επόμενη μέρα.

Εν ολίγοις, να προκηρύξουν εκλογές, έχοντας προηγουμένως συμφωνήσει ότι θα αποδεχτούν ο ένας τον άλλο και όλοι μαζί, τα πρόσωπα που θα αναδείξει η κάλπη. Αυτό, σύμφωνα με πληροφορίες, είναι και το επικρατέστερο σενάριο, τουλάχιστον για τη μια εκ των δύο πλευρών.

Δυστυχώς όμως εκλογές εν καιρώ πανδημίας δεν γίνονται, έτσι ο ΠΣΑΣ προς το παρόν είναι στην κυριολεξία ακινητοποιημένος, σε μια δύσκολη, αδιέξοδη κατάσταση.

Είναι προφανές ότι το τωρινό ΔΣ δεν είναι σε θέση να (συν)εργαστεί και αυτό που προέχει είναι να αποκατασταθεί και η λειτουργία και η φήμη του ΠΣΑΣ, ειδικά σε περίοδο κοινωνικής και οικονομικής αναταραχής όπως αυτή που βιώνουμε επί του παρόντος.

Ο ΠΣΑΣ λειτουργεί χρόνια τώρα και είναι απαραίτητος. Κάθε ΔΣ καλείται στη διάρκεια της θητείας του να αποφασίσει για το πώς θα χειριστεί πολλά διαφορετικά θέματα, είτε εσωτερικά-οργανωτικά, είτε εξωτερικά-συνδικαλιστικά. Είναι φυσικό κάποιες φορές οι απόψεις να διίστανται. Κάποια ΔΣ είναι πιο ταιριαστά και συγχρωτισμένα και άλλα «εύφλεκτα» εκ γενετής, με αποτέλεσμα μελανά σημεία και εντάσεις αντί να εξομαλυνθούν όπως γίνεται συνήθως, συσσωρεύονται, διογκώνονται και αρχίζουν να ξεχειλίζουν προς τα έξω. Αυτό συνήθως συμβαίνει όταν καμία πλευρά δεν υποχωρεί, ούτε χάριν της πλειοψηφίας, ούτε χάριν των διαδικασιών ή των κανόνων του καταστατικού.

Όταν λοιπόν ο καβγάς γίνει δημόσιος, το παιχνίδι έχει χαθεί. Κανείς δεν πρόκειται ποτέ να βγει κερδισμένος – ο ένας κατηγορεί τον άλλον και όλοι μαζί, αθώοι ή ένοχοι, κατρακυλούν προς τα κάτω. Η κοινή γνώμη, ίσως άδικα, δεν θα ασχοληθεί με τις λεπτομέρειες, ούτε θα εξετάσει εις βάθος το ορθό η μη της κάθε πλευράς στο γαϊτανάκι των συμβάντων. Οπότε η διαμάχη για το ποιος έχει δίκιο δεν φέρνει ποτέ αποτελέσματα, ειδικά αν παίζεται σε επίπεδο αρθρογραφίας όπου στην τελική, ο καθένας μπορεί να ισχυρίζεται ό,τι νομίζει.

Στις περιπτώσεις αυτές, την κατάσταση σώζουν οι διαδικασίες. Αυτό συμβαίνει για παράδειγμα στη Βουλή, όπου όλοι τελικά, παρά τις ακραίες αντιπαραθέσεις υπακούν στο Σύνταγμα. Υπάρχουν νομικές διαδικασίες που προβλέπονται στα καταστατικά και ανοίγουν τον δρόμο όταν η κατάσταση έχει κολλήσει προκειμένου να συνεχίσει το έργο του κάθε συλλογικό όργανο. Η λογική πρέπει να επικρατήσει και γρήγορα ο ΠΣΑΣ να περάσει στην επόμενη φάση, ο κόσμος του τον χρειάζεται και είναι πάρα πολλά αυτά που μπορεί και έχει να προσφέρει.

Βεβαίως η φήμη του πρέπει να αποκατασταθεί. Πρέπει δηλαδή να βγει επιτέλους ένα επίσημο καθαρό πόρισμα από αυτούς που ελέγχουν τα οικονομικά εδώ και μήνες και του ίδιου του Συνδέσμου και των οργάνων που εκπροσωπεί. Αλλιώς η εντύπωση που μένει είναι ότι γενικά «όλοι τα τρώνε» και τα δημόσια όργανα χάνουν την αξιοπιστία τους και τη φήμη τους. Αυτό βλάπτει το σκοπό τους και υποβιβάζει τον κλάδο εν γένει. Τα ΔΣ των Σωματείων εκλέγονται για να εκπροσωπούν, να υπερασπίζουν και να προβάλουν όχι τις εταιρείες τους, όχι τις απόψεις ή τους ομοϊδεάτες τους, όχι προσωπικές τους ενέργειες, αλλά το συλλογικό καλό, το καλό του κλάδου και των εργαζομένων του, έτσι δεν είναι;

Μερικές φορές όταν οι διαφωνίες σε δημόσιες θέσεις φτάνουν στο μη παρέκει, η λύση δεν είναι ούτε η παράκαμψη διαδικασιών και ιεραρχίας, ούτε οι δημόσιες βαριές κατηγορίες, ούτε η δημιουργία αντίπαλων στρατοπέδων.

Σε τέτοιου είδους «μάχες» ίσως ήρωας και νικητής δεν είναι αυτός που πολεμάει μέχρι το τέλος, αλλά αυτός που αποσύρεται εγκαίρως, πριν καούν τα πάντα…

Σύμβουλοι και Πράκτορες

Στις αρχές του 2018, ανακοινώθηκε ότι θα συγχωνεύονταν οι κατηγορίες της αποκλειστικής και της ανεξάρτητης (πράκτορες) διαμεσολάβησης. Τότε διατυπώθηκε από κάποιους η άποψη ότι θα έπρεπε να συγχωνευτούν και τα δύο σωματεία, ΠΣΑΣ και ΠΟΑΔ, σε ένα ενιαίο, καινούργιο σχήμα, ακόμη και με νέα ονομασία, το οποίο θα περιείχε από κάτω του κάθε υποκατηγορία, π.χ. σωματεία επαρχίας, αποκλειστικοί κ.λπ. Τελικά κάτι τέτοιο δεν έγινε.

Πλέον, εφόσον ο ασφαλιστικός σύμβουλος αποκαλείται και αυτός πράκτορας, τότε το σωματείο πρακτόρων εξ ορισμού αρχίζει να θεωρείται το βασικό σωματείο εκπροσώπησης. Ο ΠΣΑΣ θα έπρεπε ήδη να είχε δείξει τα σωστά αντανακλαστικά και είτε να συνενωθεί, είτε, έστω, να αλλάξει την ονομασία του. Δυστυχώς οι εσωτερικοί τριγμοί απονεύρωσαν τον ΠΣΑΣ με αποτέλεσμα σήμερα, που οι περιστάσεις απαιτούν δυναμική εκπροσώπηση στην Πολιτεία, να μην είναι στο επίκεντρο των εξελίξεων, όπως ήταν πάντοτε στο παρελθόν.

Διαβήματα στην κυβέρνηση

Σε κάθε περίπτωση πάντως, σε κρίσιμες στιγμές είναι απαραίτητο να μιλάνε τα νομικά υπεύθυνα Σωματεία εκπροσώπησης, δηλαδή τα κεντρικά όργανα, δίνοντας έτσι και μια εικόνα ενότητας προς την κυβέρνηση. Αν ο κάθε ένας τοπικός φορέας ή και οποιαδήποτε άλλη ομάδα ατόμων προχωρά σε ανεξάρτητα και αυθαίρετα διαβήματα προς την Πολιτεία το μόνο που πετυχαίνει είναι να ακυρώνει την ενότητα και να απαξιώνει τους φορείς που την εκπροσωπούν. Στην τελική, οι φωνές που ξεχωρίζουν στα αυτιά της κυβέρνησης, όπου ως γνωστόν, πολλοί φωνάζουν, είναι οι πιο δυνατές και οι πιο πολυπληθείς.-