Η πολύ σκέψη οδηγεί σε παράλυση. Αν θέλεις να μάθεις κάτι καλά δεν έχεις παρά να πράξεις το συντομότερο δυνατό.
Αυτό παρατήρησε ο Αριστοτέλης χιλιάδες χρόνια πριν και εξακολουθεί να ισχύει στο ακέραιο και σήμερα.
Είναι αλήθεια πως κάθε φορά που σχεδιάζουμε ένα νέο εγχείρημα, όσο σημαντικότερο είναι το εγχείρημα για εμάς, τόσο περισσότερο άγχος νιώθουμε. Θέλουμε να προετοιμαστούμε καλά, να μην πάει τίποτα στραβά. Να γνωρίζουμε όλες τις απαντήσεις, να έχουμε διαβάσει τα πάντα, έτσι ώστε να μην αποτύχουμε.
Στην πράξη όμως, όσο περισσότερο το προετοιμάζουμε στο μυαλό μας, όσο καθυστερούμε για χάρη της προετοιμασίας, τόσο πιο δύσκολο γίνεται. Μας καταβάλει το άγχος και πελαγώνουμε.
Δεν είναι τυχαίο ότι στον παράδεισο της επιχειρηματικότητας, στην Αμερική, η συμβουλή που ακούγεται συχνότερα στις επιχειρήσεις είναι “Fail fast”, δηλαδή “απέτυχε γρήγορα”. Πρόκειται, για την αποθέωση της δράσης. Διότι αυτό που λένε τόσο πετυχημένα οι αμερικάνοι με δύο λέξεις, είναι επί της ουσίας η προτροπή για δράση:
“Γίνε επιτελικός, εκτέλεσε και εάν αποτύχεις δεν πειράζει, θα έχεις κερδίσει πολύτιμη εμπειρία”.
Δεν εννοούμε φυσικά ότι θα πρέπει να αντιμετωπίζουμε με προχειρότητα κάθε νέο εγχείρημα. Κάθε άλλο.
Η σωστή λογική είναι να κάνεις μόνο τα απολύτως απαραίτητα για να ξεκινήσεις. Κάνε την απολύτως απαραίτητη προετοιμασία και δέξου ότι κάποια πράγματα δεν θα τα γνωρίζεις με το ξεκίνημα αλλά θα τα μάθεις στην πορεία. Ξεκίνα, εκτέλεσε και θα σε πάει από μόνο του. Ότι πρέπει να μάθεις, θα το μάθεις. Θα σου το μάθουν οι πελάτες με τις απορίες τους, οι συνεργάτες και οι δυσκολίες που θα εμφανιστούν μπροστά σου.
Και το ενδιαφέρον είναι ότι μαθαίνεις πολύ καλύτερα μέσα από την ανάγκη. Διότι έτσι έχει κατασκευαστεί το ανθρώπινο μυαλό.
Είναι ευκολότερο, για παράδειγμα, να αποστηθίσεις τους όρους των νοσοκομειακών συμβολαίων της κάθε εταιρείας όταν έχεις μπροστά σου έναν πραγματικό πελάτη με τις ανάγκες και τις απορίες του, από ότι εάν τους διάβαζες “προληπτικά” για να είσαι προετοιμασμένος σε μια πιθανή ερώτηση πελάτη στο μέλλον. Στην πρώτη περίπτωση θα θυμάσαι ακριβώς τι γράφει ο όρος, έτσι ώστε να εξυπηρετήσεις την πραγματική ανάγκη του πελάτη, ενώ στη δεύτερη θα έχεις μια θολή, γενική εικόνα.
Σε αυτό αναφερόταν ο Αριστοτέλης με τη φράση “Τα πράγματα που πρέπει να κάνεις, τα μαθαίνεις κάνοντάς τα“. Ας τον ακούσουμε.
3 Comments
Όπως επίσης : «Έστιν άρα η αρετή έξις προαιρετική εν μεσότητι ουσα τη προς ημας ,ωρισμένη λόγω και ω αν ο φρόνιμος ορίσειεν».
Αυτό που λέτε ισχύει, αλλά με μέτρο. Γιατί υπάρχουν πολλοί ασφαλιστές, που δεν έχουν ιδέα για τους όρους που πουλάνε. Γιατί ποτέ δεν κάθησαν να διαβάσουν και να μελετήσουν τί δίνουν, αφού δεν τους νοιάζει το πραγματικό επάγγελμα, του ασφαλιστικού ΣΥΜΒΟΥΛΟΥ, αλλά αυτό του ΠΩΛΗΤΗ… Κι αυτό γίνεται κυρίως στα agency που δεν νοιάζει τις εταιρείες τίποτα άλλο, παρά η γρήγορη και μεγάλη παραγωγή. Με λίγα λόγια, πάνε να πουλήσουν και να πείσουν μόνο με “φιλικότητα και ενθουσιασμό”, όταν αυτό που χρειάζεται ο κόσμος είναι πραγματικά σχεδιασμένες συνδυαστικές λύσεις, στη βάση ενός καλά μελετημένου και εξειδικευμένου ασφαλιστικού προγράμματος που για τον καθένα μπορεί να διαφέρει πολύ και που θα μπορεί να κρατήσει κάποιος και στο μέλλον κι όχι για τρεια-πέντε έτη, λόγω αναπροσαρμογών για τις οποίες κανείς ποτέ δεν του είπε κάτι όταν πρωτοασφαλιζόταν… Άλλωστε το ότι στην πιάτσα κυκλοφορεί ευρέως η φράση “το θέμα είναι τί παντελονιάζεις” τα λέει όλα. Τί θέλεις; Ένα νοσοκομειακό; Πάρτο και για σου, κάνει τόσο, τα έχει όλα και εγώ είμαι εδώ να τα φτιάξουμε όλα. Ασχέτως του τί προβλέπουν οι όροι, γιατί ο “σύμβουλος” πολλές φορές δεν τους γνωρίζει καν, ούτε ενημερώνει τον υποψήφιο πελάτη για τις συνέπειες που μπορεί να έχει η αλλαγή σε άλλο συμβόλαιο. Θα διαφωνήσω λοιπόν αν το άρθρο εννοεί, “βγες και πούλα χωρίς να ξέρεις και πολλά”. Ο διάολος κρύβεται στις λεπτομέρειες άλλωστε κι ο κόσμος έχει ανάγκη – ειδικά σήμερα που το κάθε ευρώ μετράει – από επαγγελματίες ασφαλιστικούς συμβούλους και όχι από ασφαλιστές – πωλητές, όπως οι ασφαλιστικές τους θέλουν δυστυχώς, προκειμένου για το εύκολο και γρήγορο κέρδος.
Το ότι σε λίγο θα πουλάνε και στα super market νοσοκομειακά, είναι ενδεικτικό της ποιότητας που επιδιώκουν οι ασφαλιστικές να παράσχουν, προκειμένου για το γρήγορο κέρδος. Το bank assurance, όπου άσχετοι με τα ασφαλιστικά τραπεζικοί υπάλληλοι (αν και μπορεί να έχουν πάρει το “χαρτί του ασφαλιστικού συμβούλου” δεν έχουν καμία πραγματική γνώση του πως πρέπει να δώσουν ένα προϊόν) πιέζονται από τις τράπεζες να δώσουν τόσα προγράμματα το μήνα, ή αλλιώς τρίζει η θέση τους, είναι ένα ακόμη δείγμα γραφής της ασφαλιστικής αγοράς.