Το δίδαγμα πίσω από τη διαδικασία πρόσληψης της CIA

Μετά την Προεδρία των ΗΠΑ, η δουλειά που έχει την πιο εντατική διαδικασία πρόσληψης στην Αμερική είναι η διαδικασία πρόσληψης στην CIA

Έξυπνος, ετοιμόλογος, εμπιστοσύνης, με πτυχίο Πανεπιστημίου και “λίαν καλώς” βαθμολογία, να μιλάει ξένες γλώσσες, γνώστης των διεθνών υποθέσεων, σε καλή φυσική κατάσταση, με λευκό ποινικό μητρώο, χωρίς ιστορικό καταχρήσεων, προαιρετικά πολυταξιδεμένος, αλλά υποχρεωτικά με πάθος και αφοσίωση για αυτό που κάνει.

Θα μπορούσε να ισχυριστεί κανείς ότι τα περισσότερα από τα παραπάνω συνθέτουν το ιδανικό προφίλ ενός επαγγελματία ασφαλιστικού διαμεσολαβητή, αλλά όχι, στην προκειμένη περίπτωση αναφερόμαστε στον ιδανικό πράκτορα της CIA έτσι όπως περιγράφεται στην αγγελία… εργασίας.

Η διαδικασία για να σε προσλάβει η CIA, δεν έχει φυσικά να κάνει μόνο με το βιογραφικό. Από τη στιγμή που αυτό θεωρηθεί αποδεκτό, ξεκινά μια διαδικασία δύο ολόκληρων ετών (!), κατά την οποία το Agency ξεψαχνίζει τον ίδιο, τους συγγενείς του, τους φίλους του από το νηπιαγωγείο (υπερβάλουμε), τα όσα έχει κάνει στη ζωή του, το πώς έχει φερθεί και τη γνώμη που έχουν οι άλλοι για εκείνον. Ακόμη και πρώην σχέσεις μπαίνουν στο στόχαστρο προκειμένου να πειστούν τα “μεγάλα αφεντικά” για του λόγου το αληθές σχετικά με όσα ισχυρίζεται ο αιτών για το άτομό του, αλλά κυρίως για όσα δεν ισχυρίζεται ή αναφέρει.

Ευκόλως εννοούμενο είναι ότι όλη η διαδικασία αξιολόγησης του υποψηφίου και κατά πόσο αυτός έχει τα προσόντα για να αντεπεξέλθει στις απαιτήσεις γίνεται υπό άκρα μυστικότητα, πλαίσιο στο οποίο θα ξετυλιχτεί εξάλλου και ο μετέπειτα  εργασιακός του βίος εάν επιλεγεί, δεν θα μπορεί δηλαδή να μιλήσει με κανέναν απολύτως για τη δουλειά του.

Εκτός από τα άνω οι υποψήφιοι υποβάλλονται σε διάφορα ψυχολογικά τεστ, σε τεστ φυσικής κατάστασης, σε τεστ γνώσεων και υποθετικών σεναρίων, αλλά και σε τεστ αλήθειας (πολύγραφος), όπου αναγκάζονται συχνά να ομολογήσουν ακόμη και τα πιο προσωπικά τους πράγματα. Aν κάποιος επιχειρήσει να κρύψει ένα γεγονός ή πληροφορία που δεν τον συμφέρει, το μόνο σίγουρο είναι ότι θα το βρει μπροστά του αμέσως μετά.

Όλα αυτά για να μπουν σε ένα επάγγελμα απολύτως εσωστρεφές (επειδή υπάρχει απόρρητο, οι πράκτορες κοινωνικοποιούνται κυρίως μεταξύ τους), με ένα μέσο μισθό που δεν ξεπερνά το μέσο καλό αμερικάνικο μισθό – που δεν περιλαμβάνει το ρίσκο να σκοτωθείς, να βασανιστείς, να… ξεχαστείς σε κάποια φυλακή του τρίτου κόσμου ή να καταρρεύσεις ψυχολογικά, κίνδυνοι που φυσικά εμπεριέχει η καριέρα στη CIA. Ο πιο δύσκολος “εργοδότης” των Ηνωμένων Πολιτειών, ο οποίος σε δεδομένη στιγμή δεν αποκλείεται να αρνηθεί ακόμα και την ύπαρξή σου, προσφέρει ετήσιο μισθό γύρω στα 40.000 δολάρια (περίπου 35.000 ευρώ).

Σε κάθε περίπτωση, μόλις το 17% των ατόμων που κάνουν αίτηση και γίνονται αρχικά δεκτοί, “επιβιώνουν” τελικά όλων των ειδών τις δοκιμασίες από τις οποίες καλούνται να περάσουν μέχρι να κατορθώσουν να ενταχθούν στο δυναμικό “της πιο σημαντικής υπηρεσίας για την ασφάλεια των Ηνωμένων Πολιτειών”, όπως αναφέρεται στην επίσημη ιστοσελίδα της.

Τι είναι λοιπόν αυτό που ψάχνει με τόση επιμέλεια η CIA στους υποψήφιους και ακόμη περισσότερο, τι είναι αυτό που κάνει αυτό το 17% να αντέχει τη δοκιμασία και να θέλει να μπει στον οργανισμό πάση θυσία;

Η απάντηση είναι η ίδια και στις δύο περιπτώσεις: το πάθος. Το να θέλει ο άλλος τόσο πολύ να κάνει τη συγκεκριμένη δουλειά, που δεν τον σταματάει τίποτα – ούτε οι δυσκολίες, ούτε οι δοκιμασίες, ούτε τα ωράρια, ούτε τα λίγα λεφτά.

“Το να γυρνάω σπίτι μου κάθε βράδυ και να γνωρίζω ότι δουλεύω για την σωτηρία της πατρίδας μου είναι το πιο σημαντικό για εμένα”, αναφέρει πράκτορας στην ιστοσελίδα της CIA.

Το ιδανικό, το νόημα, η αίσθηση ότι προσφέρεις κάτι πολύτιμο για την ανθρώπινη ζωή, ότι είσαι μέλος μια ξεχωριστής, δεμένης κοινότητας ανθρώπων με τις ίδιες αξίες, με τους οποίους δεν δουλεύεις μόνο, αλλά ζεις μαζί, είναι τα κίνητρα που κάνουν πολλούς κατά τα άλλα συνηθισμένους ανθρώπους, να εξελιχθούν σε μικροί… Τζέιμς Μποντ.

Εδώ είναι λοιπόν που βρίσκεται το δίδαγμα για τις επιχειρήσεις. Οι ικανότητες και η προσωπικότητα μετράνε. Αλλά κατά τη διάρκεια πρόσληψης σε κάθε είδους επιχείρηση, ίσως το πιο σημαντικό είναι να βρεθεί αυτός που πραγματικά πιστεύει στην αποστολή της εταιρείας και έχει πάθος για αυτό που πρόκειται να κάνει.

Οι περισσότεροι ωστόσο, φαίνεται ότι ξοδεύουμε χρόνο μετρώντας “το μέγεθος του σκύλου για τη μάχη”, δηλαδή προσόντα και διπλώματα. Ίσως όμως, αυτό που έχει τη μεγαλύτερη σημασία, είναι “το μέγεθος της μάχης μέσα στο σκύλο”, δηλαδή πόσο πολύ ο υποψήφιος θέλει αυτό που του προσφέρεις!..