Skip to content

10 αλήθειες για τα δικαιώματα των ασφαλιστικών διαμεσολαβητών σε λύση σύμβασης

Με αφορμή την πρόσφατη αντιπαράθεση που προέκυψε από το κείμενο σύμβασης ασφαλιστικής εταιρείας για το αποκλειστικό της δίκτυο και τις αντιδράσεις Σωματείων και του Επιμελητηρίου, αξίζει να υπενθυμίσουμε μερικές αλήθειες που αφορούν τα δικαιώματα των ασφαλιστικών διαμεσολαβητών σε περίπτωση λύσης της σύμβασής τους με ασφαλιστική εταιρεία.

Αλήθεια Νο. 1

Παρότι μία σύμβαση συνεργασίας είναι μια σύμβαση μεταξύ δύο μερών, ασφαλιστικής εταιρείας και ασφαλιστικού διαμεσολαβητή, από το 1985 η ελληνική πολιτεία θεώρησε ότι οφείλει να οριοθετεί τα δικαιώματα των διαμεσολαβούντων με νόμο εκτιμώντας ότι ένα από τα δύο μέρη είναι το ισχυρό και θεωρώντας ότι οφείλει να προστατεύσει το αδύναμο.

Αλήθεια Νο. 2

Παρότι η σύμβαση μεταξύ ασφαλιστικής επιχείρησης και επαγγελματία θα έπρεπε να συνδιαμορφώνεται με ελεύθερη διαπραγμάτευση, στην πράξη λειτουργεί ως σύμβαση προσχώρησης, δηλαδή το κείμενο είναι έτοιμο από την ασφαλιστική επιχείρηση και απαιτείται από τον ασφαλιστικό διαμεσολαβητή να το δεχτεί αυτούσιο, γεγονός που ισχυροποιεί ιδιαίτερα την μια πλευρά.

Αλήθεια Νο. 3

Από το 1985 έως το 1997 οι ασφαλιστικοί διαμεσολαβητές είχαν το δικαίωμα, όταν κατήγγειλαν από το μέρος τους τη σύμβαση (συνήθως οι ασφαλιστικές εταιρίες θέλουν να το ονομάζουν αυτό «παραίτηση») να λαμβάνουν κανονικά τις αμοιβές τους για τρία χρόνια. Ταυτόχρονα, σε περίπτωση που η ασφαλιστική εταιρεία έλυε τη σύμβασή τους και δεν είχε επικαλεστεί σπουδαίο λόγο, επίσης, είχαν το ίδιο δικαίωμα. Έχαναν το δικαίωμά τους σε περίπτωση καταγγελίας για σπουδαίο λόγο από τις ασφαλιστικές εταιρείες.

Αλήθεια Νο. 4

Από το 1997 έως την ψήφιση του 4583/2018, με παρέμβαση τότε των ασφαλιστικών εταιριών ο συγκεκριμένος όρος «χειροτέρεψε» αφαιρώντας το δικαίωμα αμοιβών όταν η καταγγελία ήταν από το μέρος του ασφαλιστικού διαμεσολαβητή. Από την άλλη, βελτιώθηκε η φράση «σπουδαίος λόγος» ως βαρύ παράπτωμα, όμως, στην πράξη, είχε την ίδια αντιμετώπιση από τις εταιρίες.

Αλήθεια Νο. 5

Η προμήθεια για την οποία αναφέρεται ο Νόμος -από το 1985 έως σήμερα- περιλαμβάνεται στο ασφάλιστρο, το οποίο καταβάλλεται από τον ασφαλισμένο στην εταιρεία. Αν δεν τη λάβει ο ασφαλιστικός διαμεσολαβητής, ως εμπορική του αποζημίωση για την εργασία που άφησε, τότε εισπράττεται από την ασφαλιστική εταιρεία ή αποδίδεται στον ασφαλιστικό διαμεσολαβητή που θα αναλάβει την εξυπηρέτηση αυτού του συμβολαίου.

Η φιλοσοφία του νομοθέτη είναι ότι πρέπει σε αυτή την περίπτωση να ανατεθεί το συμβόλαιο, και τότε αυτός που «έφερε» τον πελάτη, αλλά δεν εκπροσωπεί πλέον την εταιρία, να εισπράττει τα πρώτα τρία χρόνια την αμοιβή του -από τη λύση της σύμβασής του- και αυτός που εξυπηρετεί τον πελάτη, επειδή του «δόθηκε» μετά την αποχώρηση του πρώτου, να εισπράττει αυτή την προμήθεια τα επόμενα χρόνια.

Αλήθεια Νο. 6

Όπως ξεκάθαρα αναφέρεται και στην αιτιολογική του νέου Νόμου, αλλά και στο σχετικό άρθρο, ο νομοθέτης επέλεξε να ισχυροποιήσει τα δικαιώματα των ασφαλιστικών διαμεσολαβητών έχοντας διαπιστώσει σωρεία περιπτώσεων όπου γινόταν καταχρηστική συμπεριφορά της φράσης «βαρύ παράπτωμα». Γι’ αυτό και θεώρησε ότι σε κάθε παράβαση όρου σύμβασης, πρέπει ο διαμεσολαβητής να λαμβάνει τις προμήθειές του. Μάλιστα, αναγνωρίζοντας το τεκμήριο της αθωότητας ακόμα και σε επίκληση ποινικού αδικήματος, λαμβάνει προμήθειες και μόνο αν υπάρξει δίωξη τότε λαμβάνει το 50% έως τη στιγμή τελεσίδικης απόφασης.

Αλήθεια Νο. 7

Ο ασφαλιστικός διαμεσολαβητής, ο οποίος λειτουργεί με σύμβαση αποκλειστικής συνεργασίας, παραμένει ελεύθερος επαγγελματίας. Επενδύει χρόνο και χρήμα στη δραστηριότητά του. Φορολογείται ως ελεύθερος επαγγελματίας και ανάλογα επιβαρύνεται πλήρως με ασφαλιστικές εισφορές παρότι υποκρύπτεται εξαρτημένη εργασία. Έχει όλες τις ευθύνες και υποχρεώσεις που απορρέουν από το νομικό και εποπτικό πλαίσιο. Παραχωρεί το δικαίωμά του να συνεργάζεται με περισσότερες από μια ασφαλιστικές εταιρίες λαμβάνοντας ως αντάλλαγμα παροχές από την ασφαλιστική εταιρία, αλλά και λιγότερες αμοιβές από τον ανεξάρτητο.

Αλήθεια Νο. 8

Είναι δεδομένο ότι σε ένα αποκλειστικό δίκτυο όταν ζητηθεί να υπογραφεί μια σύμβαση, περιορίζεται το δικαίωμα του του επαγγελματία να διαφωνήσει μιας και αυτό, μπορεί δεδομένα να θεωρηθεί ως λύση από μέρους του και άρα, ως παραχώρηση των δικαιωμάτων του για καταβολή αμοιβών .

Αλήθεια Νο. 9

Οι ασφαλιστικές εταιρείες κάλλιστα μπορούν να αναπτύσσουν δίκτυο υπαλλήλων που λειτουργούν για λογαριασμό τους και δεσμεύονται με σχέση εξαρτημένης εργασίας αρκεί να τηρούν τις προϋποθέσεις του νόμου και σε αυτή την περίπτωση, βεβαίως, θα μπορούσαν να οριοθετούν τις αμοιβές και τα δικαιώματά εργαζομένων με βάση το εργατικό δίκιο. Έτσι, όσοι επέλεγαν να λειτουργούν ως υπάλληλοι δεν θα είχαν τις ευθύνες των επαγγελματιών.

Αλήθεια Νο. 10

Οι συγκεκριμένες αναφορές του νόμου για τα εμπορικά δικαιώματα, όπως ορίζεται στην αιτιολογική έκθεση, δεν εμπίπτουν της αρμοδιότητας της Τράπεζας της Ελλάδος. Οφείλει όμως κάποιος να αναγνωρίσει ότι η μη ορθή συμπεριφορά εταιριών  απέναντι στα δικαιώματα των διαμεσολαβητών μπορούν να οδηγήσουν σε σύγκρουση συμφερόντων των διαμεσολαβητή, ο οποίος χάνει τα δικαιώματά του. Υπό αυτή την έννοια η εποπτική αρχή έχει αξία να παρακολουθεί την εύρυθμη λειτουργία της αγοράς και στο συγκεκριμένο τομέα.

Όλες οι παραπάνω επισημάνσεις, ίσως, είναι χρήσιμο να αποτελούν κοινή πεποίθηση και να λαμβάνονται υπόψιν από τους εμπλεκομένους, ώστε να αποφεύγονται πράξεις που οδηγούν σε εντάσεις και ανακάμπτουν την προσπάθεια όλων για βελτίωση του τρόπου λειτουργίας της ασφαλιστικής βιομηχανίας.

Είναι δεδομένο ότι οι πρώτοι μήνες της εφαρμογής του 4583 έδειξαν ότι η αγορά είναι ώριμη από όλες τις πλευρές της να εφαρμόσει σημαντικές μεταρρυθμίσεις.

Είναι πραγματικά κρίμα να ανακόπτεται αυτή η προσπάθεια. Το γεγονός είναι σημαντικό και ίσως η ένταση να διαρκέσει πολύ. Η μεριά που ξεκινά ένα γεγονός είναι αυτή που συνήθως μπορεί με μια απλή κίνηση να επαναφέρει την ηρεμία. Άλλωστε, τα αποκλειστικά δίκτυα στην Ελλάδα έχουν διαχρονικά αποδείξει την αξία τους και τη συνεισφορά τους στη βιομηχανία και μάλιστα, με καλύτερα αποτελέσματα τις περιόδους που δεν τους «έδεναν» ασφυκτικά πλαίσια.

1 Comment

  1. Avatar

    Συγχαρητήρια για το καταπληκτικό άρθρο σας τέτοια άρθρα που είναι εύστοχα, επιστημονικά τεκμηριωμένα.
    Η δε ιστορική αναδρομή ήταν εντυπωσιακή αλλά το απίστευτο είναι η ξεκάθαρη τοποθέτηση σας για το πως άλλαξε ο νόμος υπέρ των εταιρειών.
    Μπράβο για την καθαρή θέση σας στην ιστορική αλήθεια και να προσθέσω ότι αυτό έγινε με παρέμβαση μεγάλου Έλληνα επιχειρηματία του κλάδου .
    Του οποίου το επιχείρημα τότε για να γραφεί στο νόμο η πρόταση ´´σπουδαίος λόγος´´ήταν ότι θα πληρώνουμε τους κλέφτες ; !
    Έτσι αφού μετά το 1985 οι εταιρείες από υπαλλήλους τους διαμεσολαβητές , τους έκαναν ελεύθερους επαγγελματίες(δηλ γλίτωναν μισθούς και ασφαλιστικές εισφορές συν το ότι μπορεί να με πλήρωναν και να καθόμουνα) μέσω των συμβάσεων και με τις αλλαγές στο νόμο επέτυχαν να πάρουν και τον κόπος τους, για τουλάχιστον 3 δεκαετίες, όταν για τον οποιονδήποτε λόγο η συνεργασία σταματούσε !


Add a Comment

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *