To μετέωρο βήμα των Διαμεσολαβούντων

Έχουμε ξαναγράψει ότι η ψυχρή (τηλεφωνική) προσέγγιση είναι ένα από τα δυσκολότερα σημεία του επαγγέλματος, μάλιστα κάτι που οι συνάδελφοι του εξωτερικού δεν αντιμετωπίζουν με την ίδια ένταση.

Εκεί λειτουργεί ακόμη η έννοια της «κοινότητας», ο Σύμβουλος εύκολα κάνει μια βόλτα στην πόλη, ή στη γειτονιά του, ή στο κοινοτικό κέντρο, και εύκολα αφήνει την κάρτα του – έχει έτσι κάπου να πατήσει όταν προχωρήσει στην πρώτη προσέγγιση.

Εδώ στην Ελλάδα όμως, οι Σύμβουλοι δυστυχώς βιώνουν συχνά αυτό που λέμε «μετέωρο βήμα του πελαργού»!

Βρίσκονται δηλαδή στη θέση του να πρέπει να σηκώσουν το ακουστικό και να τηλεφωνήσουν σε παντελώς άγνωστα άτομα, χωρίς κανένα σημείο αναφοράς, δηλαδή χωρίς καμία σύσταση από κανέναν και από τίποτα.

Αυτό είναι κομματάκι δύσκολο, ειδικά όταν από αυτό εξαρτάται η συνέχιση της δουλειάς τους και όταν η λίστα των ατόμων που έχουν να καλέσουν είναι (όπως συνήθως) περιορισμένη: έτσι η θετική ή αρνητική έκβαση του κάθε τηλεφωνήματος αποκτά βαρύνουσα σημασία.

Δυστυχώς απέναντι σε αυτά τα δεδομένα, δεν υπάρχουν πολλοί διαφορετικοί τρόποι να κινηθεί κανείς.

Συγκεκριμένα, υπάρχει ο εξής ένας: ο Σύμβουλος πρέπει να σηκώσει το τηλέφωνο, και να κάνει την κλήση.

Υπάρχει ένα ρητό σύμφωνα με το οποίο, το δυσκολότερο σημείο για να ανέβει κανείς μια ανηφόρα με ένα ποδήλατο είναι το να….ανέβει στο ποδήλατο!

Όποιος ασχολείται με τον αθλητισμό ή την γυμναστική πάσης φύσεως, γνωρίζει ότι τα πρώτα λεπτά σε κάθε άσκηση είναι τα δυσκολότερα. Ακόμη περισσότερο, γνωρίζει ότι ο μεγαλύτερος κόπος, η μεγαλύτερη δυσκολία, δεν είναι η μια ώρα του αερόμπικ ή του τζόγκινγκ, αλλά η απόφαση! Το να καταφέρει δηλαδή να σπρώξει το εαυτό του να σηκωθεί από την καρέκλα ή τον καναπέ που κάθεται και να κάνει όλη τη διαδρομή ως το γυμναστήριο ή το γήπεδο!

Και αν και όταν γίνει η αρχή, χρειάζεται και κάποιο διάστημα για προθέρμανση, μέχρι το σώμα να φτάσει στο μάξιμουμ της απόδοσής του, σωστά;

Ε λοιπόν τα ίδια ισχύουν και στην ψυχρή προσέγγιση.

Το πιο δύσκολο τηλεφώνημα, το «ψυχρότερο από τα ψυχρά», είναι το πρώτο τηλεφώνημα! Δεν έχει καμία σημασία σε ποιόν τηλεφωνείτε, δεν έχει καμία σημασία το αποτέλεσμα του τηλεφωνήματος.

Σημασία έχει να ξεπεράσετε την εσωτερική σας αντίσταση απέναντι στην πρώτη κίνηση, στο ξεκίνημα.

Το πριν, η φαντασία δηλαδή για κάτι που έπεται και το οποίο μας τρομάζει, είναι πάντοτε μα πάντοτε, χειρότερη της πραγματικότητας. Αυτό λένε οι ειδικοί και αυτό είναι αλήθεια.

Είναι ανθρώπινη φύση να φαντασιώνεται ο άνθρωπος το χειρότερο όταν φοβάται κάτι. Και είναι ανθρώπινη φύση να προβάλει τεράστιες αντιστάσεις προκειμένου να αντιμετωπίσει κάτι που έχει εκλάβει ως «αρνητικό».

Είναι πανεύκολο χίλες δύο δικαιολογίες να ξεπηδήσουν στο λεπτό και το τηλεφώνημα να αναβληθεί με ταχύτητα φωτός και πειθώ του ατόμου, ότι «δεν γινόταν αλλιώς» – έπρεπε να απαντήσει σε πελάτη, να μιλήσει με αφεντικό, να…καθαρίσει τα mail του ή ακόμη και να πάει για…κούρεμα…!

Η αλήθεια όμως είναι πως ό,τι μας φοβίζει, ό,τι μας κάνει να νοιώθουμε δύσκολα και μας βγάζει από τη βολή μας, αυτό ακριβώς μας βοηθάει να αναπτυχθούμε.

Αυτό ακριβώς κρύβει μέσα του ένα μεγάλο βήμα μπροστά για εμάς, οτιδήποτε και αν αφορά. Άρα το στοίχημα είναι να καταφέρουμε να μην το αποφύγουμε αλλά να περάσουμε «μέσα» από αυτό.

Κάθε ένα τηλεφώνημα, μετά το πρώτο, γίνεται ευκολότερο. Ο άνθρωπος, από τη φύση του, μπορεί και προσαρμόζεται. Κάθε ένα τηλεφώνημα παραπάνω, είναι ένα βήμα μπροστά, κάνει το επόμενο ακόμη πιο εύκολο, δίνει ρυθμό στην κούρσα!

Όπως το σώμα αρχίζει να αποδίδει στην άσκηση μετά το ζέσταμα.

Και μια συμβουλή: έχει τεράστια σημασία να ξεκινάτε τα ψυχρά τηλέφωνα νωρίς το πρωί! Τότε είναι που έχετε την πνευματική συγκέντρωση και την μεγαλύτερη πνευματική αντοχή να ξεπεράσετε την αντίστασή σας!

Καθώς προχωράει η μέρα, θα εμφανιστούν πολλοί άλλοι πειρασμοί, «δουλειές» που πρέπει να γίνουν, άνθρωποι ή καταστάσεις που θα ζητήσουν το χρόνο σας και την προσοχή σας.

Και η ευκαιρία να πάτε μπροστά, θα έχει χαθεί! Δεν είναι κρίμα;