Πριν λίγες μέρες επικαιροποιήθηκε η ύλη των εξετάσεων των Πιστοποιητικών Α’ , Β’, Γ’ και Δ’ μετά και τις απαραίτητες αλλαγές λόγω της ψήφισης του Solvency II.
Κατά την επικαιροποίηση της ύλης διαπιστώθηκε ότι προστέθηκαν ιδιαίτερα στο Πιστοποιητικό Δ’ ερωτήσεις ιδιαίτερα δύσκολες, οι οποίες φαίνεται να ξεφεύγουν από αυτό που η αγορά θα μπορούσε να θεωρεί αναγκαίο για την ορθή και αξιόπιστη πώληση ενός προϊόντος Unit Linked.
Σύμφωνα με πληροφορίες, αρκετές είναι οι εταιρείες που ήδη προβληματίζονται για το επίπεδο δυσκολίας της ύλης, ενώ όπως ήταν αναμενόμενο και οι σύλλογοι των Διαμεσολαβούντων εξετάζουν το θέμα και ετοιμάζονται να καταθέσουν ενστάσεις.
Ας μην ξεχνάμε ότι τους τελευταίους μήνες έγιναν πιο αυστηρά και τα ποσοστά επιτυχίας και αυτό, σε συνδυασμό με τον βαθμό δυσκολίας των ερωτήσεων για την απόκτηση των Πιστοποιητικών, ίσως τελικά καταλήξει να λύσει ένα ζήτημα, δημιουργώντας ένα άλλο.
Δηλαδή, δεν υπάρχει κανείς επαγγελματίας των ασφαλειών που να μην επιθυμεί την βελτίωση και τον εκσυγχρονισμό τόσο της κατάρτισης των Διαμεσολαβητών όσο και της ενημέρωσης των καταναλωτών.
Από την άλλη αυτό δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να επιτευχθεί με διαδικασίες οι οποίες θα έχουν ως “παράπλευρη απώλεια” τη δραματική μείωση του δυναμικού της Διαμεσολάβησης.
Είναι που είναι δύσκολο να εισαχθούν νέα άτομα στο επάγγελμα, κανείς δεν επιθυμεί να το κάνει ακόμη δυσκολότερο.
Το πλαίσιο που θέτει το Solvency II είναι αδιαμφισβήτητα ορθό και στόχο έχει πράγματι να πάει τα πράγματα προς το καλύτερο.
Είναι όμως ταυτόχρονα αναγκαίο η υλοποίησή του να γίνει μέσα από πρακτικές ήπιας προσαρμογής, που θα φέρουν το επιθυμητό αποτέλεσμα χωρίς από την άλλη να δημιουργούν άλλα κενά.
1 Comment
“Είναι που είναι δύσκολο να εισαχθούν νέα άτομα στο επάγγελμα, κανείς δεν επιθυμεί να το κάνει ακόμη δυσκολότερο”. Δεν νομίζω. Μια χαρά “πρόβατα για σφαγή” θα έχουν οι ασφαλιστικές χωρίς τους διαμεσολαβούντες! Αν θέλανε τους διαμεσολαβούντες δεν θα ευνοούσαν (παράνομα) το bancassurance ποικιλοτρόπως (που βέβαια στην πράξη δεν διαθέτουν πραγματικούς ασφαλιστικούς ΣΥΜΒΟΥΛΟΥΣ, αλλά τραπεζικούς υπαλλήλους-πωλητές, χωρίς ίχνος ουσιαστικής ασφαλιστικής παιδείας. Κι αυτό είναι φυσιολογικό, αφού το επάγγελμα των ανθρώπων αυτών είναι κάτι ΕΝΤΕΛΩΣ διαφορετικό από αυτό που τους έβαλαν με το ζόρι να κάνουν. Και μην ξεχνάτε πως δεν πληρώνονται καν για την έξτρα αυτή δουλειά τους, παρά μόνο κρατώντας την θέση τους οι άνθρωποι… Αν γίνονταν στους υπαλλήλους των τραπεζών που κάνουν συμβόλαια στον κόσμο, ερωτήσεις κατανόησης των ασφαλιστικών θεμάτων και όχι ερωτήσεις “παπαγαλίας”, τότε οι τράπεζες θα έμεναν χωρίς ασφαλιστικούς συμβούλους…). Κατά τα άλλα, ΥΠΟΧΡΕΩΤΙΚΗ επανεκπαίδευση δεν παιρνάει το επάγγελμα του γιατρού, αλλά παιρνάει ο ασφαλιστικός σύμβουλος. Όχι ότι δεν θα έπρεπε – κατά την γνώμη μου καλό είναι ΣΕ ΟΛΑ τα επαγγέλματα να υπάρχει επανεκπαίδευση – αλλά θα έπρεπε να μετράνε και τα σεμινάρια που ΚΑΘΕ εβδομάδα παρακολουθούν οι επαγγελματίες του χώρου… Κι όχι βέβαια να χάνει την άδειά του κάποιος που δεν απάντησε σωστά σε κάποιες ερωτήσεις παπαγαλίας! Έλεος….