Αστική ευθύνη Διαμεσολαβούντων: πόσο σωστά επιλέγονται τα συμβόλαια;

Οι Διαμεσολαβητές επιλέγουν συμβόλαια με βάση την χαμηλότερη τιμή, χωρίς να πολυδίνουν σημασία ούτε στις καλύψεις των συμβολαίων ούτε στην εταιρεία που τα εκδίδει. Είναι άραγε σωστά προστατευμένοι;

Είναι γνωστό ότι η μόνη υποχρεωτική επαγγελματική ασφάλιση στη χώρα μας, η ασφάλιση δηλαδή ενός επαγγελματία για πιθανά λάθη ή παραλείψεις του, στα πλαίσια του επαγγέλματός του,  είναι η ασφάλιση αστικής ευθύνης Διαμεσολαβούντων.

Στην αγορά συμβόλαια αστικής ευθύνης Διαμεσολαβούντων συναντάμε είτε από μεσιτικές εταιρείες που εκπροσωπούν τους Lloyd’s ή και άλλες εταιρείες του εξωτερικού και από κάποιες –λίγες- εταιρείες στην Ελλάδα. Υπάρχουν δε και εταιρείες, που έχουν δημιουργήσει ένα είδος ομαδικού συμβολαίου, με στόχο να καλύψουν τις ευθύνες Διαμεσολαβούντων που συνεργάζονται αποκλειστικά μαζί τους.

Αυτές τις μέρες, τα συμβόλαια αστικής ευθύνης είναι και επίκαιρα μιας και πολλά από αυτά λήγουν το πρώτο τρίμηνο του έτους και οι κάτοχοί τους οφείλουν να καταθέσουν στα κατά τόπους Επιμελητήρια (είτε αυτοπροσώπως είτε μέσω αποστολής από την εταιρεία) το αντίγραφο της ανανέωσής τους.

Ωστόσο στην αγορά κυκλοφορούν κάποιοι προβληματισμοί: κατά πόσο οι ίδιοι οι Διαμεσολαβητές γνωρίζουν τα χαρακτηριστικά των συμβολαίων τους; Πόσα ορθά υποβάλλουν τα στοιχεία τους για την έκδοσή τους και τέλος, πόσο εξασφαλισμένοι είναι, όταν το συμβόλαιό τους έχει παραχθεί από την ίδια την εταιρεία την οποία αποκλειστικά εκπροσωπούν;

Μικρή έρευνα του Underwriter έδειξε ότι μεγάλο μέρος των Διαμεσολαβούντων δεν γνωρίζουν τις διαφορές μεταξύ των διαθέσιμων στην αγορά προϊόντων, ούτε κάποιες επικουρικές καλύψεις που μπορεί να προβλέπουν τα συμβόλαια, πέρα από την βασική ασφάλισή τους.

Κοινή πεποίθηση φαίνεται να είναι ότι όλα τα διαθέσιμα συμβόλαια είναι λίγο πολύ τα ίδια και βασικό κριτήριο, η τιμή.

Ένα δεύτερο στοιχείο που προέκυψε είναι ότι πολύ μεγάλο μέρος των Διαμεσολαβούντων διατηρεί συμβόλαια με το ελάχιστο δυνατό ασφάλιστρο, δηλώνοντας, αντίστοιχα,  και τη χαμηλότερη κλίμακα ετήσιων προμηθειών, μιας και το ύψος τους είναι που καθορίζει την τιμή της κάλυψης του συμβολαίου.

Εάν οι προμήθειες αυτές ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα, τότε φυσικά δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα.

Τα ποσοστά όμως των συμβολαίων αυτών, μαρτυρούν ότι ένα μέρος των Διαμεσολαβητών δηλώνει την χαμηλότερη δυνατή προμήθεια για να ωφεληθεί το χαμηλότερο δυνατό ασφάλιστρο.

Εκτιμώντας, προφανώς, ότι αυτό δεν θα του δημιουργήσει πρόβλημα σε περίπτωση αποζημίωσης.

Άλλωστε και οι εταιρείες που εκδίδουν τα συμβόλαια δείχνει μέχρι στιγμής να είναι αρκετά ελαστικές ως προς το συγκεκριμένο φαινόμενο.

Άλλο ερώτημα που προκύπτει είναι το κατά πόσο είναι σωστά προστατευμένος ο Διαμεσολαβητής που λειτουργεί αποκλειστικά για λογαριασμό μίας ασφαλιστικής, και το συμβόλαιο λαθών και παραλείψεών του έχει εκδοθεί από την ίδια την εταιρεία για τημ οποία εργάζεται.

Διότι αυτό ενδέχεται να οδηγήσει σε αυτό που λέμε «σύγκρουση συμφερόντων» αν η εταιρεία που θα κληθεί να αποζημιώσει, προστατεύοντας τον Διαμεσολαβητή, να έχει ταυτόχρονα συμφέροντα που να μην συνάδουν με το συμφέρον του ασφαλισμένου της.

Αυτό που σίγουρα προκύπτει από τα παραπάνω είναι ότι τα επόμενα χρόνια χρειάζεται περισσότερη δουλειά (μελέτη και ορθή επιλογή) και από κάθε Διαμεσολαβητή πριν υπογράψει το συμβόλαιό του και από τις εταιρίες που παράγουν συμβόλαια αστικής ευθύνης, ώστε μια κάλυψη που είναι μεν υποχρεωτική αλλά είναι και απόλυτα αναγκαία, να μπορέσει να λειτουργήσει όπως πρέπει την ώρα της πιθανής αποζημίωσης.

Αυτή δεν είναι άλλωστε η στιγμή που αποδεικνύεται η ουσιαστική χρησιμότητα της ασφαλιστικής κάλυψης;