Στον κλάδο ασφάλισης προσώπων η πρώτη ασφάλεια που έχει καταγραφεί στην ιστορία είναι η ασφάλεια (απώλειας) ζωής. Όμως στη σημερινή (ελληνική) ασφαλιστική αγορά, η συγκεκριμένη κάλυψη πουλιέται ελάχιστα. Ιδιαίτερα δε η ισόβια ασφάλιση ζωής, η οποία έχει μεγαλύτερο κόστος, μιας και δημιουργεί απόθεμα για τον ασφαλισμένο.
Είναι πιθανό οι Διαμεσολαβητές να χάνουν μια πολύ μεγάλη ευκαιρία πώλησης μην χρησιμοποιώντας τη συγκεκριμένη παροχή;
Η αλήθεια είναι ότι αν ένας άνθρωπος καθίσει να αναλογιστεί το μέλλον του μέχρι τη συνταξιοδότησή του, δύο πράγματα έχει να αντιμετωπίσει ως ασφαλιστικό κίνδυνο: ή το να χάσει πρόωρα τη ζωή του και άρα η οικογένειά του να χάσει το εισόδημά του, ή να φτάσει στα 65, να συνταξιοδοτηθεί και άρα να πρέπει να έχει χρηματικό απόθεμα να επιβιώσει.
Αν αυτά τα δύο δεδομένα αντιμετωπίζονταν ταυτόχρονα, τότε ο άνθρωπος αυτός δεν θα αντιμετώπιζε πια την πιθανότητα ενός κινδύνου αλλά τη βεβαιότητα ενός γεγονότος.
Διότι σίγουρα, ένα από τα δύο θα συμβεί: Ή θα φτάσει σε ηλικία σύνταξης ή θα αφήσει πίσω του την οικογένειά του ακάλυπτη…
Γνωρίζοντας ότι το μεγαλύτερο μέρος των υποψήφιων προς ασφάλιση εμπίπτει στην κατηγορία «έγγαμος, 35-45 ετών, με 1 – 2 παιδιά» και λαμβάνοντας υπόψη την οικονομική συγκυρία της εποχής, το επιχείρημα που θα μπορούσε να χρησιμοποιήσει ο Σύμβουλος προκειμένου να παρουσιάσει ένα ισόβιο πρόγραμμα ασφάλειας ζωής σε έναν υποψήφιο αυτής της κατηγορίας, θα μπορούσε να συνοψιστεί ως εξής:
«Με μια προσπάθεια αποταμίευσης του 5% του ετήσιου εισοδήματός σας από σήμερα μέχρι και την συνταξιοδότησή σας, σε περίπτωση ξαφνικής απώλειας της ζωής σας θα υπάρχει άμεσα διαθέσιμο για την οικογένειά σας ποσό ίσο με περίπου 2 ετών εισοδήματά σας. Ταυτόχρονα, όταν φτάσετε με το καλό στα 65 θα μπορείτε είτε να εισπράξετε το σύνολο των αποταμιεύσεων που έχετε κάνει μέχρι εκείνη τη στιγμή, είτε να συνεχίσετε να έχετε ασφάλεια ζωής ισοβίως, αλλά χωρίς την καταβολή ασφαλίστρων, εφόσον πλέον θα είστε συνταξιούχος και άρα θα έχετε μειωμένο εισόδημα!»
«Πιο συγκεκριμένα, με αυτού του είδους την αποταμίευση, γιατί περί αποταμίευσης πρόκειται, η μόνη απώλεια που μπορεί να έχει κάποιος σε σύγκριση με μια τραπεζική αποταμίευση είναι η απώλεια των τόκων -η οποία όμως αντισταθμίζεται με την κατά πολύ μεγαλύτερη, ανεκτίμητης στην ουσία αξίας, παροχή ασφάλειας και προστασίας των παιδιών και της συζύγου σας.»
Το παραπάνω ενδεικτικό «σενάριο» απευθύνεται σε άντρα 40 ετών, με ετήσιο εισοδήμα 25.000 ευρώ και άρα ετήσιο ασφάλιστρο σε ισόβια ασφάλιση περιορισμένων πληρωμών λήξης στα 65 χρόνια, 1.250 ευρώ, με ασφαλισμένο κεφάλαιο 45.000 ευρώ.
Το σενάριο βασίστηκε στο μέσο όρο του ασφαλίστρου των ισόβιων – μια γρήγορα ματιά στα προγράμματα της αγοράς δείχνει ότι οι διαφορές σε κόστος μεταξύ των εταιρειών δεν ξεπερνούν πάνω κάτω το 5%.
Είναι αυτονόητο οτι κάθε μητέρα και πατέρας θέλει να προστατεύσει τα παιδιά του σε περίπτωση πρόωρης απώλειας της ζωής του. Όμως είναι επίσης πραγματικότητα ότι σήμερα στην Ελλάδα, με την ασφαλιστική συνείδηση να είναι ακόμη σε πολύ χαμηλά επίπεδα, δεν είναι εύκολο νέοι άνθρωποι των 30, 35 και 40 ετών να λάβουν στα σοβαρά υπόψη και να προβληματιστούν για την πιθανότητα πρόωρης απώλειας ζωής. Ο συνδυασμός λοιπόν του ισόβιου με ένα αποταμιευτικό – συνταξιοδοτικό πρόγραμμα που εξασφαλίζει την επιστροφή των ασφαλίστρων, δυναμώνει και κάνει πιο εύπεπτη την συγκεκριμένη κάλυψη στον υποψήφιο, ώστε να διαπιστώσει πόση, τελικά, δύναμη μπορούν να έχουν 100 ευρώ το μήνα, προκειμένου να καλυφθεί το μέλλον το δικό του και των ανθρώπων που αγαπάει.
1 Comment
Σωστά – ως ένα βαθμό – αλλά λίγο ασαφή.
Για παράδειγμα 1250€x25 χρόνια = 31.250 ευρώ και όχι 40.000 ευρώ εγγυημένα. Αν προσθέσουμε και την κάλυψη θανάτου (στην Ελλάδα είναι περίπου 10 – 15.000 ευρώ) μπορεί να φτάσει στα 40.000 ευρώ, αλλά με κάποιο επιτόκιο (χαμηλό μεν, υπαρκτό δε).
Η προμήθεια του ασφαλιστή δεν αναφέρεται πουθενά μέσα στο κείμενο όπως και τα χαρτόσημα του συμβολαίου. Πληροφοριακά λοιπόν η προμήθεια των ασφαλιστικών συμβούλων έχει ως εξής: α) των συμβολαίων ζωής β) νοσοκομειακή
Η πρώτη καλύπτει ζωή και ασθένεια ενώ η δεύτερη καλύπτει νοσοκομειακές (ή ξενοδοχειακές, όπως λέγονται) εγκαταστάσεις, καλύπτει επίσης και τα ατυχήματα.
Στις ασφάλειες ζωής λοιπόν η προμήθεια του ασφαλιστή, είναι 40% (έως και 50% σε κάποιες περιπτώσεις) τον 1 χρόνο, 20% (μέχρι 25%) τον 2 χρόνο, 12-15% τον 3ο χρόνο και μέχρι τον 6ο με 7ο χρόνο όλο και κάτι “γλιστράει” αλλά 1.250 ανά έτος δεν είναι ποτέ πραγματικό το ποσό, μέχρι να σταματήσει η προμήθεια του ασφαλιστή.
Για αυτό δεν σε συμφέρει να σταματήσεις συμβόλαιο (εξαγορά) πριν το 10ο με 12ο έτος του συμβολαίου ώστε αν θες κάποια χρήματα πίσω (ανταποδοτικά) μην κάνουμε τα μαθηματικά του μπακάλη 10 χρόνια x 1.250€= 12.500 ευρώ.
Ναι…
Ούτε καν.
Γύρω στα 8.500 με 9.000 το πολύ θα είναι η επιστροφή των χρημάτων που θα πάρει κάποιος. Σε ένα αποταμιευτικό τραπέζης (100€ το μήνα που αναφέρεται και στο κείμενο) η τράπεζα δεν θα σου πάρει 4.000 ευρώ προμήθειες, χαρτόσημα και έξοδα φακέλου, ενώ τα λεφτά σου, μπορείς να πας εσύ (ή γυναίκα σου) και τα κάνει(ς) ανάληψη επί τόπου χωρίς να περιμένεις μήνες να βγάλει η ασφαλιστική εταιρεία την αποζημίωση (claim), ενώ εν τω μεταξύ εσύ (στην περίπτωση που έχει συμβεί το χειρότερο) δεν έχεις λεφτά ούτε για την κηδεία, εφόσον η Εταιρεία δεν έχει δώσει ακόμα το claim.
Στη δε νοσοκομειακή ασφάλεια ο ασφαλιστής παίρνει προμήθεια κάθε χρόνο από 18% έως 25% (αναλόγως την εταιρεία) εφ’ όρου ζωής χωρίς το ποσοστό αυτό να μειώνεται σταδιακά όπως στην ασφάλεια ζωής.
Να αναφέρω επίσης (βάσει αλγόριθμου) πως παγκοσμίως το ποσοστό για μια αξιοπρεπή ασφάλεια ζωής είναι μεταξύ 7% (κατ’ ελάχιστο) έως 11% (το μέγιστο) βάσει του καθαρού ετήσιου εισοδήματος ανά άτομο, και όχι μόνο 5% που γράφει στο άρθρο.
Επίσης επειδή υπάρχουν και άλλες πιθανότητες εκτός από τις εξής δύο που αναφέρονται στο κείμενο (δηλαδή ή θα πεθάνεις ή θα πάρεις σύνταξη) δεν γράφει τίποτα σε περίπτωση αναπηρίας (είτε από ατύχημα, είτε από ασθένεια) με σοβαρή πιθανότητα τη μόνιμη ανικανότητα. Υπάρχει, για παράδειγμα, ένα μικρό (αλλά πάρα πολύ σημαντικό) πεδίο μιας παροχής που λέγεται ΑΠΑ = Απαλλαγή Πληρωμής Ασφαλίστρων που μπορείς να το κάνεις μόνο έως τα 55 σου χρόνια και σε περίπτωση τέτοια, η Εταιρεία σου πληρώνει το συμβόλαιο ΣΟΥ, μέχρι όντως να πεθάνεις ή να βγεις στη σύνταξη.
Και πολλά πολλά ακόμα…
Θα συμφωνήσω με το γεγονός ότι οι Έλληνες δεν έχουμε ασφαλιστική συνείδηση. Το πρόβλημα σε αυτό υπάρχει κυρίως λόγω 2 παραγόντων:
1) αν δώσεις σε κάποιον 100 πληροφορίες θα θυμάται μόνο 2-3 πράγματα, ο ενδιαφερόμενος, μετά από λίγη ώρα, από αυτά που θα του πεις και αυτά θα αφορούν:
ή ότι τον συμφέρει ή ότι τον φοβίζει.
2) εξ αιτίας του πρώτου συχνά οι ασφαλιστές δεν μπαίνουν σε λεπτομέρειες ενώ συχνά ωραιοποιούν το “αποτέλεσμα” του συμβολαίου, παραλείποντας πολλά, ενώ συχνά ο ασφαλιζόμενος έχει πολύ λανθασμένη εντύπωση είτε από τα μισόλογα του “συμβούλου” είτε γιατί έτσι τον συμφέρει να θυμάται ο ίδιος το συμβόλαιο του.
Όταν στα 35 μου πήγα να κάνω κάτι παρόμοιο με το παράδειγμα του άρθρου ο “ασφαλιστής” μου έβγαλε ποσό ανταπόδοσης 250.000 ευρώ (!!!) στα 65 μου χρόνια. (Δηλαδή με 1000 ευρώ το χρόνο αντί για 30.000 ευρώ μετά από 30 χρόνια, θα μου “έδιναν” 220.000 ευρώ παραπάνω – όχι γιατί είμαι συμπαθέστατη και με αγαπάνε πολύ από την ασφαλιστική μου – αλλά γιατί με δόλο μου απέκρυψε πως στο ποσό είχε βάλει 8% ετήσιο επιτόκιο.
Με απλά μαθηματικά:
1.250 ευρώ τον 1ο χρόνο,
1.350 ευρώ τον 2ο χρόνο…
2.000 ευρώ τον 7ο χρόνο
Ενώ στο 10ο έτος το ποσό από 1.250 ευρώ αρχικά θα έφτανε τις 2.500 ευρώ, ως ετήσιο ασφάλιστρο.
Μην μπω σε ανάλυση τι πανηγύρι γίνεται μετά το 16 – 17ο έτος… Θες 2 δουλειές για να πληρώνεις την αποταμίευση.
Αυτά τα άσχημα έχουν οι κακοί σύμβουλοι.
Καλό, επίσης, είναι να αναφέρουμε ότι “η δύναμη” των 100 ευρώ είναι εντελώς σχετική. Το ποσό αυτό αυτό σήμερα (2020) “αγοράζει” από 25 πακέτα τσιγάρα, 100 λίτρα γάλα, 60 λίτρα βενζίνης κτλ. Κανείς δεν γνωρίζει όμως τι θα “αγοράζει” με 100 ευρώ μετά από 25 χρόνια (μια φραντζόλα ψωμί ίσως) οπότε χωρίς κάποιο ελάχιστο επιτόκιο (πράγμα που μπορεί να διαλέξει ο πελάτης) τα λεφτά που αποταμιεύεις δεν θα έχουν την ίδια αξία λόγω τιμαρίθμου.
Π.χ. Αν κάποιος έπαιρνε μισθό ή σύνταξη 1.000 δρχ το 1970 (και ήταν καλά λεφτά τότε) σήμερα το ποσό αυτό αντιστοιχεί μόλις σε 2,93 ευρώ.
Σήμερα δεν μπορείς να ζήσεις με αυτό το ποσό.
Υπάρχουν πολλά θετικά και αρνητικά στο θέμα της αποταμίευσης, αλλά θέλει υπομονή, προσοχή και ανάλυση εις βάθος το όλο θέμα.
Και πάνω από όλα (αφενός να σου κόβει και λίγο) αλλά κυρίως σωστό σύμβουλο.