Πώς το “όχι τώρα” γίνεται “ποτέ”

Το “αύριο” είναι συχνά η πιο φορτωμένη μέρα της εβδομάδας

Ισπανική παροιμία.

“Ένα χρόνο από τώρα, θα εύχεσαι να είχες αρχίσει σήμερα”

Karen Lamb, συγγραφέας

Ένα από τα πιο συνηθισμένα ανθρώπινα προβλήματα είναι η αναβλητικότητα. Κάθε μέρα, ξέρουμε τι έχουμε να κάνουμε, τι θέλουμε να κάνουμε και τι πρέπει να κάνουμε, αλλά πάρα πολύ συχνά κάνουμε… κάτι άλλο.

Και έτσι ανεβάζουμε τα επίπεδα του άγχους μας και απογοητεύουμε εμείς οι ίδιοι τον εαυτό μας.

Επίσης, αυτό που κάνει ο περισσότερος κόσμος, είναι να κολλάει για πάντα στον προγραμματισμό του. 

Ο προγραμματισμός είναι καλός, απαραίτητος, αλλά είναι και παγίδα. Γιατί όταν προγραμματίζουμε κάτι επαναπαυόμαστε στο προσωρινό αίσθημα ανακούφισης («το ‘βαλα στο πρόγραμμα»), και μετά…ξεχνάμε να το υλοποιήσουμε.

Όταν σκεφτόμαστε πάρα πολύ για κάτι που θέλουμε να κάνουμε, στην ουσία αυτό που γίνεται, είναι να μην το κάνουμε!

Ο πολύς προγραμματισμός και σκέψη οδηγεί στην… απραξία. Είναι ο δρόμος για να μην γίνει ποτέ αυτό που προγραμματίζουμε.

Τέλεια πλάνα και τέλειος προγραμματισμός, δεν υπάρχει. Η ουσία είναι στην πράξη.

Γιατί όσο περισσότερο αναβάλεται μια δουλειά, τόσο μεγαλύτερες διαστάσεις παίρνει στο κεφάλι μας, τόσο πιο δυσκολότερη και σημαντική γίνεται και τόσο περισσότερο μας αγχώνει.

Και ως γνωστόν, το άγχος παραλύει.

Ο ευκολότερος τρόπος  πάντως μια απλή δουλειά να γίνει δύσκολη, είναι να αναβάλουμε να την κάνουμε.

Το πρώτο βήμα.

Ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ είχε πει: «δεν χρειάζεται να βλέπουμε όλη τη σκάλα. Ας ανεβούμε στο πρώτο σκαλί»

Το μακρινό μέλλον και όλα όσα πρέπει να έχουν γίνει μέχρι τότε, είναι σκέψη που επίσης δημιουργεί τεράστιο άγχος. Καλό είναι να οραματίζεται κανείς το μέλλον του αλλά μετά να θυμάται ότι αυτό που έχει μπροστά του είναι στην ουσία, μια μέρα. Αυτή που διανύει, και σε αυτήν πρέπει να επικεντρωθεί – όχι στο να αναλογίζεται πόσο δύσκολο είναι να φτάσει εκεί που θέλει, όχι στο τι έχει να κάνει αύριο, όχι στο πόσα έχει να κάνει την εβδομάδα που έρχεται. Γιατί έτσι χάνει πολύτιμο χρόνο υλοποίησης, δηλαδή το σήμερα, που και αυτό, ήταν το άγχος του χτες!

Η προσοχή πρέπει να είναι στο σήμερα και στο πρώτο βήμα. Αυτό είναι όλο, τίποτα άλλο. Το σήμερα, το πρώτο βήμα. Και την άλλη μέρα, το επόμενο. Και μετά το μεθεπόμενο.

Η σκάλα θα αποκαλύπτεται καθώς ανεβαίνουμε.

Ξεκινήστε την ημέρα από τα δύσκολα.

Η δύσκολη δουλειά πρέπει να γίνεται πρώτη. Οι εύκολες γίνονται μόνες τους.

Και όταν το δυσκολότερο, αυτό που φοβόμαστε, αυτό που δεν μας αρέσει καθόλου, γίνει και φύγει από τη μέση, τότε ξαφνικά αισθανόμαστε 10 κιλά ελαφρύτεροι και η διάθεσή μας αποκτά…άλλον αέρα.

Η χειρότερη απόφαση είναι η μη απόφαση.

Το πρώτο καλύτερο που έχεις να κάνεις είναι πάντα και το σωστό, το δεύτερο καλύτερο είναι το λάθος – το χειρότερο όλων είναι να μην κάνεις τίποτα.

Αυτό είχε πει ο Ρούσβελτ. Δηλαδή ότι η απραγία είναι το χειρότερο όλων. Η αναβλητικότητα δημιουργεί απραγία. Η απραγία φέρνει ενοχές και καταρρακώνει την αυτοεκτίμηση. Προκαλεί στρες και χαλάει τη σχέση μας με τον εαυτό μας – μας στέλνει μηνύματα ανικανότητας, αναποτελεσματικότητας.

Γιατί αναβάλουμε; Μήπως γιατί αισθανόμαστε ότι δεν θα τα καταφέρουμε; Ότι θα κάνουμε λάθος; Μήπως το στρες μας κάνει να μεγεθύνουμε τα πράγματα και να τους δίνουμε διαστάσεις δραματικές; Μήπως η σκέψη είναι ασφαλέστερο λιμάνι από την πράξη;Μήπως η αναβλητικότητα δεν είναι τίποτα περισσότερο από φόβος;

Τίποτα δεν είναι πιο κουραστικό από μια δουλειά που κρέμεται αιωνίως πάνω από το κεφάλι μας.

Και τελικά το στρες από το οποίο υποφέρουμε όλοι μπορεί να μην οφείλεται στα πολλά που έχουμε να κάνουμε, αλλά στο ότι δεν τελειώνουμε αυτά που αρχίζουμε – ή στο ότι δεν τα αρχίζουμε καθόλου. Πόσο σύντομα όμως, το “όχι τώρα” γίνεται “ποτέ”! Λιγότερη σκέψη, περισσότερη πράξη λοιπόν, ας είναι η ευχή μας για το 2016!