Μακροχρόνια φροντίδα, η ασφαλιστική κάλυψη του μέλλοντος

Γράφει: Κατερίνα Πετρίδη

Είναι ωραίο να νιώθει κανείς γερός, δυνατός, ανεξάρτητος, ικανός να αντιμετωπίσει οποιαδήποτε δυσκολία στηριζόμενος αποκλειστικά και μόνο στις δικές του δυνάμεις. Δυστυχώς όμως αυτή η ωραία αίσθηση δεν κρατά για πάντα. Έρχεται μια στιγμή που το ανέβασμα μιας σκάλας γίνεται επώδυνο, το τίναγμα μιας κουβέρτας βασανιστικό, το βάρος της σακούλας του σούπερ μάρκετ δυσβάσταχτο. Έρχεται μια στιγμή που καταλαβαίνουμε πως έχουμε ανάγκη από βοήθεια, από μακροχρόνια φροντίδα.

Η μακροχρόνια φροντίδα περιλαμβάνει μία μεγάλη γκάμα υπηρεσιών, που πέρα από τα θέματα υγείας καλύπτουν κάθε ανάγκη που μπορεί να έχει ένας άνθρωπος που δεν είναι σε θέση να αυτοεξυπηρετηθεί στις καθημερινές του δραστηριότητες: προσωπική υγιεινή, ντύσιμο, σίτιση, λήψη φαρμακευτικής αγωγής, νοικοκυριό κ.λπ.

Πέρα από τις περιπτώσεις όπου ένα σοβαρό ατύχημα ή μία ασθένεια μπορεί να καταστήσουν απαραίτητη τη μακροχρόνια φροντίδα σε οποιαδήποτε ηλικία, καθώς γερνάμε τα προβλήματα υγείας επιδεινώνονται και λιγοστεύουν σταδιακά αυτά που είμαστε ικανοί να κάνουμε για να φροντίσουμε τον εαυτό μας. Δεδομένου μάλιστα ότι το προσδόκιμο ζωής αυξάνεται διαρκώς, αυξάνονται και οι πιθανότητες να περάσουμε ένα αρκετά μεγάλο κομμάτι της ζωής μας έχοντας την ανάγκη ενός ανθρώπου που θα μας φροντίζει.

Είναι συνετό λοιπόν ο καθένας από εμάς να αναλογιστεί πώς θα διαχειριστεί την κατάσταση όταν έλθει η στιγμή που θα πάψει να στηρίζεται αποκλειστικά στις δικές του δυνάμεις και θα χρειαστεί βοήθεια. Μπορεί να βασιστεί σε κάποιο μέλος της οικογένειάς του (παιδί, ανήψι κ.λπ.); Κάποτε ήταν αυτονόητο πως τα παιδιά θα φρόντιζαν τους γονείς. Μάλιστα κρατούσαν ανύπαντρη μια κόρη για να τους «κοιτάξει» στα γεράματα. Σήμερα τα πράγματα έχουν αλλάξει και συνήθως το ρόλο του φροντιστή αναλαμβάνουν αλλοδαπές κοπέλες έναντι αδρής αμοιβής ή οι ανήμποροι ηλικιωμένοι μετακομίζουν σε οίκους ευγηρίας.

Κι αν πολλοί απαντούν σε μία πρόταση ασφάλισης για μερική ή ολική ανικανότητα, για ατύχημα ή για πρόωρη απώλεια ζωής με το φιλοσοφημένο «δε θα συμβεί σε μένα», το ατράνταχτο αυτό επιχείρημα δεν ευσταθεί στην περίπτωση των γηρατειών και της σταδιακής αδυναμίας όλων μας να ανταποκριθούμε στις απαιτήσεις της καθημερινότητας καθώς μεγαλώνουμε και γινόμαστε όλο και πιο ανήμποροι. Ίσως με έναν υγιεινό τρόπο ζωής μπορούμε να καθυστερήσουμε ή να περιορίσουμε την ανάγκη για παροχή φροντίδας από τρίτους. Δεν μπορούμε όμως να την αποφύγουμε.

Όσο ακόμη είμαστε γεροί και αυτάρκεις πρέπει να προνοήσουμε και να ενεργήσουμε κατάλληλα, ώστε να προετοιμαστούμε εγκαίρως. Οπότε τίθεται το ερώτημα, το ποσό της σύνταξής μας ή τα όποια εισοδήματά μας θα επαρκούν για να πληρώνουμε κάποιον να μας βοηθά μερικές ώρες της ημέρας ή ενδεχομένως και σε εικοσιτετράωρη βάση; Μήπως είναι η κατάλληλη στιγμή για να επενδύσουμε ένα μέρος του σημερινού εισοδήματός μας σε ένα αποταμιευτικό πρόγραμμα, ώστε να δημιουργήσουμε ένα μαξιλάρι ασφαλείας για τα (πολλά) δύσκολα χρόνια που θα έρθουν;

Πριν από πολλά χρόνια και συγκεκριμένα τη δεκαετία του ’90 η αμερικανική Alico είχε λανσάρει στην ελληνική αγορά ένα ασφαλιστικό πρόγραμμα που κάλυπτε τη μακροχρόνια φροντίδα, δεδομένου ότι στις ΗΠΑ ανθούν οι παντός τύπου ασφαλίσεις ζωής, συμπεριλαμβανομένου του long term care. Όμως δεν υπήρξε ενδιαφέρον από το καταναλωτικό κοινό και το πρόγραμμα αποσύρθηκε. Οι Έλληνες δεν μπορούσαν -και δεν μπορούν- να μπουν στη λογική να σκεφτούν τι θα τους συμβεί π.χ. σε 30 χρόνια από σήμερα και να αγοράσουν την κάλυψη. Δεν αποταμιεύουν για τα δύσκολα, ακόμη κι αν ξέρουν πως οι συντάξεις συρρικνώνονται διαρκώς και το προσδόκιμο ζωής μεγαλώνει. Ως χώρα έχουμε έναν από τους χαμηλότερους δείκτες αποταμίευσης της Ευρωπαϊκής Ένωσης, αλλά μάλλον έχουμε ένα από τα υψηλότερα θρησκευτικά φρονήματα, καθώς η αγαπημένη μας φράση είναι «έχει ο Θεός»!

Για να αλλάξει αυτή η νοοτροπία χρειάζεται πολλή προσπάθεια, συντονισμένη και οργανωμένη. Πρέπει οι ασφαλιστικές εταιρείες να επενδύσουν χρόνο και χρήμα για να εκπαιδεύσουν κατάλληλα τους διαμεσολαβητές τους, για να μεταδώσουν στοχευμένα μηνύματα στους καταναλωτές και να τους ευαισθητοποιήσουν. Άλλωστε όλοι συμφωνούν πως λόγω του δημογραφικού προβλήματος η μακροχρόνια φροντίδα είναι το επάγγελμα, αλλά και η ασφαλιστική κάλυψη του μέλλοντος.