Αυξήσεις στη βενζίνη, στο φυσικό αέριο, στα τσιγάρα και τον καπνό, στα ΙΧ, στα παιχνίδια του ΟΠΑΠ και στα τέλη των εταιρειών κινητής που όμως θα τα απορροφήσουν οι ίδιες, είναι ανάμεσα στις φοροεπιβαρύνσεις που αποφασίζει η Κυβέρνηση. Στο εισόδημα το αφορολόγητο μάλλον κλειδώνει στα 9.000 ευρώ, ενώ απο εκεί πάνω η κλίμακα θα ξεκινά από το 22% και θα αλλάζει ανά 10.000 ευρώ επιπλέον εισοδήματος ( 29% έως τις 30.000 ευρώ και 37% έως τις 40.000 ευρώ). Υπέρμετρες επιβαρύνσεις της τάξεως του 45% θα υποστούν εισοδήματα άνω των 40.000 ευρώ. Ενοίκια έως 12.000 θα φορολογούνται με 15% (από 11%), ενοίκια έως 35.000 ευρώ με 30% και από εκεί και πάνω με 45%).
Στις συντάξεις, ψαλίδι ( 2% – 40%) μπαίνει μόνο σε επικουρικές ενώ τα εφάπαξ μειώνονται από 10%-30%). Η επικουρική θα κόβεται αν αθροιστικά με την κύρια ξεπερνώνται τα 1400 ευρώ. Η βασική εθνική σύνταξη ορίστηκε στα 384 ευρώ για 20 χρόνια ασφάλισης και από εκεί και κάτω το ποσό θα μειώνεται κατά 2% ανά έτος, δηλαδή στα 15 χρόνια θα λαμβάνονται 345 ευρώ. Τα ποσοστά αναπλήρωσης αναμένεται να οριστικοποιηθούν εντός της εβδομάδας ( αναλογικά κοντά στο 0,9% – 2,2%)
Οι φόροι και οι αυξήσεις είναι στην ημερήσια διάταξη όμως τίποτα δεν ακούγεται για μεταρρυθμίσεις στα δομικά συστήματα της χώρας. Αν αυτό συνεχιστεί, δεν θα καταφέρουμε να πιάσουμε το περίφημο πλεόνασμα 3% (έσοδα μεγαλύτερα από έξοδα) μέχρι τον Ιούλιο του 2018 – δεν θα μπορούμε δηλαδή ούτε τότε που θα τελειώνει και το τωρινό πακέτο των 85 δις, να δανειστούμε από τις αγορές όπως όλα τα κράτη.
Αν δεν μπορούμε να δανειστούμε απλώς θα χρεωκοπήσουμε – τέταρτο μνημόνιο δεν θα υπάρξει, οι Ευρωπαίοι έχουν σίγουρα κουραστεί να παλεύουν να πείσουν τους λαούς τους να πληρώνουν τους Έλληνες, έστω και αν μακροπρόθεσμα θα κερδίσουν από τους φόρους. Επίσης έχουν να αντιμετωπίσουν τρομοκρατία και προσφυγικό, δύο μεγάλα σοβαρά ζητήματα παγκόσμιας σημασίας.
Αν χρεωκοπήσουμε θα επιστρέψουμε στη δραχμή και σε συνθήκες που έχουμε μάθει μόνο παρακολουθώντας ελληνικές ταινίες: επιστροφή στη δραχμή σημαίνει υποτίμηση του εθνικού νομίσματος και αντιστρόφως ανάλογη αύξηση του κόστους όλων όσων υπάρχουν γύρω μας.
Για να μην κατρακυλήσουμε στο σημείο αυτό θα πρέπει η Κυβέρνηση να δαγκώσει το χέρι που την ταϊζει, δηλαδή να υποστεί το πολιτικό κόστος θίγοντας τα συμφέροντα των ψηφοφόρων της, όπως και η ίδια έχει παραδεχτεί. Αν αυτό συνέβαινε, το κόστος θα ήταν πολύ μεγαλύτερο απο μια εκλογική ήττα. Αν ποτέ το πράξει, ο Σύριζα θα είναι σαν να υπογράφει την πολιτική του εξόντωση, την θανατική του καταδίκη – τι θα έχει να πρεσβεύει αν απεμπολήσει την κρατικιστική φιλοσοφία του, ιδιωτικοποιώντας οργανισμούς και επιχειρήσεις, απελευθερώνοντας επαγγέλματα, πετσοκόβοντας το δημόσιο, αποδεχόμενος ταυτόχρονα θεσμούς όπως τον τρίτο πυλώνα και την σύμπραξη ιδιωτικής και δημόσιας ασφάλισης;
Δεν είναι τυχαίο ότι κάθε κουβέντα περί μεταρρυθμίσεων εξαντλείται σε πεδία όπως τα ΜΜΕ, οι μεγαλοπρομήθειες του Δημοσίου και η πάταξη του λαθρεμπορίου.
Και τώρα ανοίχτηκε και νέο μέτωπο με το ΔΝΤ, το οποίο μας πιέζει για σκληρές μεταρρυθμίσεις προκειμένου να πετύχουμε το πλεόνασμα. Η Ελλάδα ζητά ελάφρυνση χρέους χωρίς το αντίτιμο που θέτει το ΔΝΤ ενώ η Ευρώπη δεν μπορεί να την πετύχει εύκολα ούτε συμφωνεί με το πλεόνασμα που ζητά το ΔΝΤ. Ταυτόχρονα όμως οι δύο πλευρές έχουν απόλυτη ανάγκη τα 20 δις με τα οποία συμμετέχει το Ταμείο στο τωρινό μνημόνιο. Η διαρροή στο WikiLeaks αποκλείεται να πείσει ΔΝΤ να υποχωρήσει στις απαιτήσεις του…
Η ιδανική πορεία θα ήταν ο συνδυασμός και των δύο – και ελάφρυνση χρέους (αν καταφέρει η Μέρκελ να πείσει το Ευρωκοινοβούλιο) και επίτευξη μεταρρυθμίσεων.
Σε κάθε περίπτωση, μια Κυβέρνηση που δεν πιστεύει στις μεταρρυθμίσεις (όπως η τωρινή) ή φοβάται το πολιτικό κόστος από την εφαρμογή τους (όπως και η προηγούμενη) αναπόφευκτα αφήνει τη χώρα να πλέει σε λιμνάζοντα νερά, παίζοντας με το χρόνο. Η αύξηση άμεσων και έμμεσων φόρων δεν λύνει το πρόβλημα γιατί βυθίζει την κατανάλωση και κατ’ επέκταση την οικονομία, δηλαδή ύφεση και πάλι ύφεση, άρα ανάγκη για δανεικά ενώ δανειστής δεν θα υπάρχει…
Η πραγματικότητα δεν πρόκειται να υποκύψει σε ελιγμούς. Τα νούμερα καθορίζουν τις πολιτικές και όχι το αντίθετο. Και τα νούμερα υπαγορεύουν μια οδό που η τωρινή Κυβέρνηση δεν θέλει να πάρει επιλέγοντας να ελιχθεί διπλωματικά.
No comment yet, add your voice below!