Μπορεί να βελτιωθεί το Solvency II διατηρώντας τα οφέλη αλλά υποστηρίζοντας και την ευρωστία του κλάδου

Άρθρο γνώμης στο Annual Report Insurance Europe 2021-22 

Γράφει ο Αλμπάν Ντε Μαγί Νέσλι, πρόεδρος της επιτροπής Οικονομικών του Insurance Europe και Οικονομικός Διευθυντής του AXA Group στη Γαλλία.

Η ευρωπαϊκή ασφαλιστική βιομηχανία έχει μακρά ιστορία ισχύος, προστασίας πελατών και προηγμένης διαχείρισης κινδύνων. 

Ο κανονισμός προληπτικής εποπτείας της ΕΕ για τις ασφαλιστικές, το λεγόμενο Solvency II, εισήχθη το 2016 για να δημιουργήσει ένα σύγχρονο, ολοκληρωμένο πλαίσιο, βασισμένο στο κίνδυνο, που να ταιριάζει με τις βέλτιστες πρακτικές στον κλάδο και να διασφαλίζει εναρμονισμένα, ρυθμιστικά πρότυπα σε ολόκληρη την ΕΕ. 

Το Solvency II έχει αποφέρει πολλά από αυτά τα επιδιωκόμενα οφέλη, συμπεριλαμβανομένων εξαιρετικά υψηλών προτύπων προστασίας των αντισυμβαλλομένων, διαχείρισης κινδύνων και διακυβέρνησης, προσέγγισης με βάση τον οικονομικό κίνδυνο για το κεφάλαιο φερεγγυότητας και εκτενών εποπτικών και δημόσιων εκθέσεων. 

Ωστόσο, υπάρχουν στοιχεία του που πρέπει να βελτιωθούν, ιδίως για να αρθούν τα εμπόδια στις μακροπρόθεσμες επιχειρηματικές δραστηριότητες και επενδύσεις. 

Πράγματι, ένας «πενταετής υγειονομικός έλεγχος» συμπεριλήφθηκε στη νομοθεσία Solvency II για να διασφαλιστεί ότι το νέο καθεστώς λειτουργεί όπως είχε προβλεφθεί. 

Δεδομένης της γενικής και περίπλοκης φύσης της ρυθμιστικής μεταρρύθμισης, αυτό δεν προκαλεί έκπληξη. 

Ωστόσο αυτή η προοπτική της πενταετίας και οι κανονισμοί που επιβάλει, έρχονται σε αντιπαράθεση με τα επενδυτικά σχέδια των επιχειρήσεων.

Χωρίς να βλάπτεται η προστασία των αντισυμβαλλομένων, ο ασφαλιστικός κλάδος επιθυμεί η τρέχουσα ανασκόπηση να έχει τέσσερις βασικούς στόχους: 

-Ενίσχυση της επενδυτικής ικανότητας του κλάδου 

-Προσαρμογή του πλαισίου για την κατάλληλη ενσωμάτωση της βιωσιμότητας 

-Αύξηση της λειτουργικότητας και βελτίωση της αναλογικότητας 

-Αύξηση της ανταγωνιστικότητας του κλάδου εντός της ΕΕ και στο εξωτερικό, διατηρώντας παράλληλα την προστασία των ασφαλισμένων

Όταν δημοσίευσε τις προτάσεις της για την αναθεώρηση Solvency II, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή ανέφερε ότι μια μείωση κεφαλαίου περίπου 90 δισ. ευρώ θα βοηθούσε τον ασφαλιστικό κλάδο να υποστηρίξει τη μετάβαση σε μια βιώσιμη και πιο ψηφιακή οικονομία και να χρηματοδοτήσει την οικονομική ανάκαμψη μετά την πανδημία. 

Ωστόσο, οι προτάσεις αναθεώρησης της Επιτροπής θα αποδώσουν μόνο ένα ποσοστό αυτού του ποσού, καθώς ενώ ορισμένες από τις προτεινόμενες αλλαγές κινούνται πράγματι προς τη σωστή κατεύθυνση, κάποιες άλλες θα αύξαναν την αστάθεια και θα περιόριζαν τα θετικά στοιχεία που είναι απαραίτητα για την απελευθέρωση των δυνατοτήτων για επενδύσεις. 

Ενισχύοντας την επενδυτική ικανότητά τους συλλογικά, οι ασφαλιστικές εταιρείες της Ευρώπης είναι ο μεγαλύτερος θεσμικός επενδυτής της, με περισσότερα από 10,6 τρισεκατομμύρια ευρώ περιουσιακών στοιχείων υπό διαχείριση. Αλλά το πόσα μπορούν να επενδύσουν και σε τι, επηρεάζεται από τον σχεδιασμό ορισμένων μέτρων στο Solvency II που οδηγούν σε υπερβολικές κεφαλαιακές απαιτήσεις. 

Αυτό αυξάνει άσκοπα το κόστος προσφοράς ορισμένων προϊόντων και περιορίζει την ικανότητα των ασφαλιστικών να επενδύουν σε μετοχές, εταιρικά ομόλογα και ακίνητα. Πράγματι, από τότε που εισήχθη το Solvency II, τα εξαιρετικά χαμηλά επιτόκια και το αυξανόμενο κόστος των δικαιωμάτων προαίρεσης και των εγγυήσεων, ώθησαν τους ασφαλιστές ζωής προς προϊόντα πιο βραχυπρόθεσμα και λιγότερο εντάσεως κεφαλαίου. Αν και αυτό μπορεί να είναι επιθυμητό σε κάποιο βαθμό για να αποφευχθεί η υπερβολική ανάληψη κινδύνου, το πλαίσιο θα πρέπει επίσης να αναγνωρίζει ότι η προσφορά μακροπρόθεσμων προϊόντων με εγγυήσεις παραμένει απαραίτητη, ειδικά σε κράτη μέλη όπου δεν υπάρχει ισχυρό δημόσιο σύστημα συνταξιοδότησης. 

Οι κανόνες φερεγγυότητας δεν θα πρέπει να αυξάνουν άσκοπα το κόστος αυτών των προϊόντων και να οδηγούν στη μετατόπιση όλων των κινδύνων στους αντισυμβαλλομένους, όταν ο ασφαλιστικός κλάδος θα μπορούσε πραγματικά να τον αναλάβει με την κατάλληλη μέτρηση κινδύνου. Αυτό θα μείωνε επίσης τις μακροπρόθεσμες υποχρεώσεις των ασφαλιστικών και συνεπώς την ανάγκη τους για μακροπρόθεσμες επενδύσεις. Και αυτή η στροφή προς τις βραχυπρόθεσμες επενδύσεις με τον υπόλοιπο χρηματοπιστωτικό τομέα μειώνει τον παραδοσιακό, σταθεροποιητικό ρόλο των ασφαλιστικών σε περιόδους χρηματοπιστωτικής αναταραχής.