Η οικονομική κρίση της δεκαετίας 2009-2019 φαίνεται ότι διαδραμάτισε καθοριστικό ρόλο στους θανάτους από τον κορονοϊό στην Ευρώπη. O ρόλος της ιδιωτικής ασφάλισης και η περίπτωση της Ελλάδας.
Του Χρήστου Γαβαλά
Η εξήγηση «κρύβεται» στη μείωση των δαπανών για την Υγεία, μια μείωση που σε περιόδους κρίσης δείχνει ως πιο «εύκολη» κοινωνικά σε σχέση με μισθούς και συντάξεις.
Έχει όμως μακροχρόνιες επιπτώσεις καθώς αποδυναμώνεται σταδιακά ένας τομέας που ταυτόχρονα, απαιτεί ολοένα και μεγαλύτερες επενδύσεις για να ανταποκριθεί στις ανάγκες ενός γηράσκοντος πληθυσμού αλλά και για να επωφεληθεί από τις σύγχρονες τεχνολογίες.
Τις συνέπειες αυτής της κατάστασης, βίωσε με πολύ σκληρό τρόπο η Ιταλία, στις αρχές της πανδημίας.
Όπως δηλώνει στην Wall Street Journal γιατρός ο οποίος προΐστατο νοσοκομείου στο Κόμο -μέσα στον πυρήνα δηλαδή της περιοχής της Λομβαρδίας η οποία και χτυπήθηκε βάναυσα από τον φονικό ιό – όταν η πανδημία έφθασε, δεν διέθετε επαρκές ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό ενώ οι Μονάδες Εντατικής Θεραπείας ήταν λίγες και δεν υπήρχε ένα ιδιαίτερα μεγάλο δίκτυο συνεργαζόμενων τοπικών κλινικών για να βοηθήσει στην εξυπηρέτηση των περιστατικών.
Εκτιμάει ότι αυτές οι ελλείψεις οφείλονται στην ανεπάρκεια των πόρων που διατέθηκαν για την Υγεία τα αμέσως προηγούμενα χρόνια. «Εάν οι επενδύσεις (στην Υγεία) δεν συνεχιστούν, τότε αναπόδραστα θα δεις τα αρνητικά αποτελέσματα σε κάποιο χρονικό σημείο».
Σύμφωνα με στοιχεία του Οργανισμού Οικονομικής Συνεργασίας και Ανάπτυξης, η κατά κεφαλήν ιδιωτική και δημόσια δαπάνη για την Υγεία μειώθηκε κατά 2,6% στην Ιταλία μέσα στη δεκαετία 2009-2019.
Στην Ελλάδα, η δαπάνη μειώθηκε κατά το ένα τρίτο. Τα κόστη για την υγειονομική περίθαλψη έχουν την τάση να αυξάνονται γρηγορότερα από τον γενικό πληθωρισμό, κάτι που οφείλεται στις αυξανόμενες υγειονομικές ανάγκες γηρασκομένων πληθυσμών αλλά και στις τεχνολογικές εξελίξεις.
Υπό αυτή την έννοια, ακόμα και η διατήρηση του ίδιου επιπέδου δαπάνης θα απαιτούσε περικοπές σε προσωπικό ή σε υπηρεσίες.
[box]Για την Ελλάδα, το δημοσίευμα της Wall Street Journal εκτιμά ότι είχε έναν μικρότερο σχετικό αριθμό θανάτων παρά τις μεγάλες περικοπές στην Υγεία επειδή μπόρεσε και επέβαλε νωρίς το πρώτο lockdown, όταν και τα κρούσματα που είχαν καταγραφεί ήταν λίγα.[/box]
[box]Η σημασία των Συμπράξεων Δημόσιου και Ιδιωτικού Τομέα
Την ώρα πάντως που οι περικοπές στα συστήματα υγείας των χωρών παγκοσμίως δείχνουν να έχουν σταματήσει λόγω της πανδημίας, το ερώτημα έρχεται και είναι αμείλικτο: Πήρε ο πλανήτης το σωστό μάθημα από το πώς θα πρέπει ένα κράτος να διαχειρίζεται τους πόρους του συστήματος Υγείας προτού χτυπήσει το κακό;
Σημαντικός ως προς αυτή την κατεύθυνση είναι ο ρόλος του ιδιωτικού τομέα και της συμπληρωματικής συμβολής της ιδιωτικής ασφάλισης στην κοινωνική, από τη στιγμή που τα συστήματα κοινωνικής ασφάλισης υπόκεινται σε μακροοικονομικές και δημογραφικές πιέσεις.
Η πανδημία του κορωνοϊού έφερε στην επιφάνεια επιτακτικά την ανάγκη το σχέδιο των Συμπράξεων Δημόσιου και Ιδιωτικού Τομέα να τρέξει όχι μόνο πιλοτικά αλλά με γοργούς ρυθμούς, με παράλληλη κατάρριψη της ιδεοληψίας πως τα ΣΔΙΤ στην Υγεία θα φέρουν την ιδιωτικοποίηση των παροχών Υγείας.
Το αντίθετο θα συμβεί καθώς μια ανταγωνιστική Δημόσια Υγεία θα μπορέσει να γίνει περισσότερο ανταποδοτική. Και αυτό γιατί -για παράδειγμα- η μηχανοργάνωση, η αναβάθμιση των υποδομών, η τηλεϊατρική μπορούν να επιφέρουν μείωση του συνολικού κόστους των ωρών εργασίας του υγειονομικού δυναμικού, αλλά και μείωση των άσκοπων μετακινήσεων και του συνωστισμού των πολιτών και σαφή βελτίωση της ποιότητας των πολιτών.
Αξίζει να σημειωθεί ότι η Ελλάδα έχει πλέον μεγάλη εμπειρία στα μοντέλα ΣΔΙΤ και τις συμβάσεις παραχώρησης, όχι όμως ακόμα στον τομέα της υγείας. Τώρα είναι η ώρα καθώς οι συγκυρίες αλλά και το πολιτικό πρόγραμμα της παρούσας κυβέρνησης το περιλαμβάνει. Δεν θα μπορεί κάθε φορά μια πανδημία να μας βρίσκει προνοητικούς, ούτε το lockdown θα είναι η μόνιμη λύση για μια τέτοια κατάσταση.[/box]
Σύγκριση με τη Γερμανία
Η Γερμανία από τη μεριά της ήδη ξόδευε κατά 45% περισσότερα από ό,τι η Ιταλία το 2009, και αύξησε τις δαπάνες της κατά 25% την περασμένη δεκαετία. Και ενώ χτυπήθηκε και αυτή πολύ, ιδιαίτερα από το δεύτερο κύμα της πανδημίας, έχει θρηνήσει περίπου τα μισά άτομα σε σχέση με την Ιταλία.
Στην Ιταλία συνέβη και το εξής: ένας νέος νόμος που πέρασε μετά το ξέσπασμα της οικονομικής κρίσης του 2009 επέτρεψε σε περιοχές της χώρας να μειώσουν τις ετήσιες δαπάνες τους για υγειονομικό προσωπικό κατά 1,4% σε σχέση με το επίπεδο του 2004.
Αυτό έφερε μια απότομη μείωση στον αριθμό των γιατρών και άλλων υγειονομικών που εργάζονταν για το Εθνικό Σύστημα Υγείας της Ιταλίας, καθώς όσοι συνταξιοδοτούντο δεν αντικαθίσταντο.
Και αυτό με τη σειρά του αύξησε τον μέσο όρο ηλικίας των Ιταλών γιατρών και νοσηλευτών, παράγοντας που συνέβαλε στο πολύ υψηλό τίμημα που πλήρωσαν μέσα στην πανδημία: σύμφωνα με το σωματείο τους, περισσότεροι από 260 γιατροί έχασαν τη ζωή τους από κορωνοϊό, την ώρα που στην Γαλλία ο αντίστοιχος αριθμός ήταν περίπου 50 και στην Γερμανία μικρότερος από 25.
No comment yet, add your voice below!