Στοίχημα 2: Ποιά τα δικαιώματα των Διαμεσολαβούντων όταν λυθεί μια Σύμβαση;

Δεύτερο στη σειρά μεγάλο θέμα που έχει να αντιμετωπίσει η αγορά το 2017 και στο οποίο επιτέλους μετά από 30 χρόνια αρχικής νομοθέτησης και 20 χρόνια μετά την τελευταία τροποποίηση, πρέπει να μπει τάξη, είναι τα εμπορικά δικαιώματα των Διαμεσολαβούντων.

Το Underwriter.gr θέλοντας να συνεισφέρει στον διάλογο για θέματα που απασχολούν την βιομηχανία, είτε αφορούν νομοθετικές και εποπτικές παρεμβάσεις, είτε τη συννενόηση εταιρειών-διαμεσολάβησης, θα αναδείξει, μέχρι το τέλος της χρονιάς, τέσσερα διαφορετικά, “καυτά” ζητήματα, τα οποία θα ήταν σίγουρα χρήσιμο να επιλυθούν το 2017. Διαβάστε εδώ το πρώτο από τα τέσσερα στοιχήματα για τη νέα χρονιά. 

Ποιά είναι λοιπόν τα εμπορικά δικαιώματα του Διαμεσολαβητή, είτε μετά από τη λύση της σύμβασης συνεργασίας με την εκάστοτε εταιρεία, είτε μετά την αλλαγή Διαμεσολαβητή σε ασφαλιστήριο συμβόλαιο, ενώ ο ίδιος παραμένει στην εταιρεία.

Ιδιαίτερα στη δεύτερη περίπτωση, το δεύτερο εξάμηνο του 2016 υπήρξαν αρκετές εταιρείες που διαμόρφωσαν μια πολιτική μεταφοράς συμβολαίων και τρόπου αμοιβής των Διαμεσολαβούντων, με αισθητές διαφορές στον τρόπο αντιμετώπισής τους η κάθε μία απο αυτές, αξίζει να σημειωθεί.

Από το οποίο προκύπτει το πρώτο ερώτημα: Το πώς θα αμοίβονται οι Διαμεσολαβητές, σε περίπτωση που λυθεί η Σύμβαση (με ή χωρίς πρωτοβουλία τους, με ή χωρίς βαρύ παράπτωμά τους), θα προβλέπετεαι από το νόμο;

Αν ναι, θα συνεχίσει να ισχύει η τελευταία ρύθμιση όπως αυτή διαμορφώθηκε το 1997, που στην πράξη στερεί το δικαίωμα από έναν Διαμεσολαβητή να λύσει μόνος του, με δική του πρωτοβουλία, την σύμβασή του με μια εταιρεία;

Ή θα αφεθούν ελεύθερες οι συμβάσεις να προβλέπουν ανά περίπτωση και ανα εταιρεία πώς αντιμετωπίζεται η λύση; Μήπως στη δεύτερη περίπτωση, οι Διαμεσολαβητές θα ήταν σε δύσκολη θέση έως και ανίσχυροι στη μεταξύ τους σχέση;

Και αν επιλέξει η αγορά ο νομοθέτης να αποφασίζει πώς θα αμοίβονται οι Διαμεσολαβητές σε περίπτωση λύσης των Συμβάσεων, μήπως πρέπει να τροποποιηθεί ένα νομικό πλαίσιο που ισχύει  ήδη τόσα πολλά χρόνια και δεν έχει ακολουθήσει τις εξελίξεις της Αγοράς;

Από την άλλη, όταν ένα ασφαλιστήριο συμβόλαιο αλλάζει Διαμεσολαβητή ενώ ο Διαμεσολαβητής έχει ακόμη ενεργή σχέση με την εταιρεία, μπορεί αυτή από μόνη της να διαμορφώνει την πολιτική, όπως αυτή τη στιγμή φαίνεται να γίνεται;

Δηλαδή το πόσο θα αμοίβεται και αν θα αμοίβεται ο “παλαιός” Διαμεσολαβητής, αυτός που έκανε την πρόσκτηση των εργασιών, και μέχρι πότε, ή θα αμοίβεται ο νέος Διαμεσολαβητής, και από πότε, αυτός δηλαδή που αναλαμβάνει την εξυπηρέτηση του συμβολαίου;

Και αυτό θα διαμορφώνεται με ελεύθερη βούληση των εταιρειών, δημοσιοποιώντας την πολιτική τους, ή θα πρέπει να υπάρχουν κάποια ελάχιστα που θα εξασφαλίζονται μέσα από το νομικό πλαίσιο το οποίο όπως είπαμε απαιτεί εκσυγχρονισμό;

Όλοι θα συμφωνούσαν ότι πρέπει τα συγκεκριμένα να λυθούν. Όπως είπαμε και εισαγωγικά είναι σημαντικό η αγορά να ρυθμίσει μόνη της, με συμφωνία όλων των εμπλεκόμενων πλευρών τέτοια θέματα.

Είναι σημαντικό να προσδιοριστεί μέχρι ποιό σημείο θα ζητείται από τον νομοθέτη, να θέτει τα όρια, και μάλιστα ποιά όρια, και απο ποιό σημείο και μετά, θα αφήνεται η αγορά να διαμορφώσει τους κανόνες ανταγωνισμού κατά την προσέλκυση νέων ή υφισταμένων Διαμεσολαβητών.

Είναι αναγκαίο να δοθούν οριστικές λύσεις ώστε να μην αντιμετωπίζονται προβλήματα και νομικές συγκρούσεις που διαρκούν χρόνια, υπό ένα νομικό καθεστώς που δεν συμβαδίζει με τις εξελίξεις της αγοράς.

Ή από την άλλη, λόγω των κενών που δημιουργεί το πλαίσιο αυτό, να διαμορφώνονται πρακτικές που δεν προσφέρουν σε όλα τα μέρη την αίσθηση ότι λειτουργούν σε μια υγιώς αναπτυσσόμενη ασφαλιστική βιομηχανία…