Παραδοσιακά στην ασφαλιστική αγορά το τρίμηνο Απριλίου – Μαϊου – Ιουνίου, είναι το τρίμηνο των ετήσιων συνεδρίων. Στα ετήσια συνέδρια, πέρα απο τις εξαγγελίες, τα αποτελέσματα, τις ανακοινώσεις των εταιρειών, σημαντική θέση έχουν και οι βραβεύσεις των Διαμεσολαβητών που διέπρεψαν το προηγούμενο έτος.
Διαδικασία που ένα κομμάτι της αγοράς χαρακτηρίζει «υπερβολική», αποδεικνύει όμως κάθε χρόνο την αξία της και τη δυναμική που παράγει:
Η καριέρα του Ασφαλιστικού Διαμεσολαβητή, απαιτεί εκτός όλων των άλλων χαρακτηριστικών της, επιπλέον “δουλειά” στον τομέα της ψυχολογίας, μιας και προϋποθέτει υψηλή ικανότητα διαχείρισης των αρνήσεων, προκειμένου να φτάσει κανείς στο επιθυμητό αποτέλεσμα.
Η δημόσια επιβράβευση για όσους τα καταφέρνουν, συχνά αποτελεί για τους ίδιους μεγαλύτερη δικαίωση και απο τα αποτελέσματα και απο τα εισοδήματα που παράγονται. Υπο αυτή την έννοια, οι βραβεύσεις για πολλούς αποτελούν συχνά το ισχυρότερο κίνητρο.
Όμως συμβαίνει το εξής παράδοξο: Επειδή τα Δίκτυα είναι πολυάριθμα, οι βραβευθέντες που ανεβαίνουν κάθε χρόνο στη σκηνή, είναι εξ’ ορισμού πολύ μικρότεροι σε αριθμό από όλους αυτούς που θα άξιζε να βραβευτούν.
Αν υποθέσουμε ότι το ποσοστό που “πιάνει” κάθε χρόνο τους στόχους του είναι ας πούμε, ένα 20% του Δικτύου, και στα συνέδρια βραβεύονται μόνο οι “5 πρώτοι”, αυτό σημαίνει ότι σε ένα Δίκτυο 500 ατόμων, βραβεύεται μόνο το 1%!
Άρα«αβράβευτο», ας μας επιτρεπεί η έκφραση, μένει ένα 19% που έχει κάνει εξίσου σημαντικά επιτεύγματα.
Από την άλλη, επιβράβευση δεν αξίζει μόνο όποιος έφτασε ένα οριοθετημένο νούμερο – φυσικά όσοι το έφτασαν αξίζουν κάθε αναγνώριση και για αυτό και βραβεύονται. Επιβράβευση ωστόσο αξίζει και ο 6ος καλύτερος, και ο 8ος και ο 12ος. Και όποιος τα πήγε καλύτερα από την προηγούμενη χρονιά. Όποιος “έκατσε” ενώ ο εαυτός του, του φώναζε “φύγε”. Όποιος ξεπέρασε λίγο περισσότερο μια προσωπική του φοβία, όποιος πάλεψε για να εξυπηρετήσει σωστά έναν άνθρωπο ή μια οικογένεια…
Είναι πρακτικά αδύνατον μέσα σε λίγες ώρες να βραβεύονται όλοι όσοι θα έπρεπε να βραβευτούν.
Για αυτό υπάρχουν και άλλες διαδικασίες που εξισορροπούν αυτό το γεγονός, όπως οι εσωτερικές βραβεύσεις και βεβαίως τα ταξίδια που προσφέρουν οι εταιρείες.
Αυτό βεβαίως που, περισσότερο απ’ όλα τ’ άλλα καλύπτει την απουσία μιας δημόσιας βράβευσης (η δημόσια αναγνώριση είναι γλυκιά!) είναι το βραβείο που μας δίνει ο ίδιος μας ο εαυτός. Και μαζί με αυτόν και τα αγαπημένα μας πρόσωπα, από τη δουλειά και από το σπίτι.
Οι βραδιές βραβεύσεων για όσους…δεν βραβεύονται, μπορούν και πρέπει να αποτελούν κίνητρο για περαιτέρω προσπάθεια, με τη σκέψη ότι η στιγμή της δικιάς τους διάκρισης θα έρθει, αρκεί να επιμένουν στα δικά τους σχέδια και στους δικούς τους προγραμματισμούς.
Διότι οι βραβεύσεις αναγκαστικά, κινούνται γύρω απο τον όγκο της παραγωγικότητας. Θα ήταν όμως λάθος αν ο Διαμεσολαβητής πάρει αυτό ως αφορμή για να πιστέψει ότι η ποιότητα της δουλειάς του έχει λιγότερη σημασία από την ποσότητα.
Διότι ο όγκος θα έρθει, αν ο Διαμεσολαβητής εμμένει στην ποιότητα. Ίσως πιο αργά απ’ ότι αν ο στόχος είναι η άμεση συγκέντρωση παραγωγής.
Οι γρήγορες πωλήσεις φέρνουν όγκο, αλλά συνήθως δεν έχουν διάρκεια. Όπως συνεχώς αποδεικνύεται, μετά από λίγο «κάνουν κοιλιά».
Το ποιοτικό αποτέλεσμα όμως, έχει διαχρονική αξία.
Πέρα λοιπόν από τα συγχαρητήριά που αξίζουν οι άνθρωποι όλων των βαθμίδων της Διαμεσολάβησης που αυτές τις μέρες εισπράττουν το χειροκρότημα των συναδέλφων τους, αξίζει να πούμε ένα επίσης σημαντικό μεγάλο μπράβο σε όλους αυτούς που κατάφεραν την προηγούμενη χρονιά να βελτιώσουν τους τομείς αυτούς της δραστηριότητάς τους που είχαν σχεδιάσει προσθέτοντας στην καριέρα τους ενα κομάτι επιπλέον επιτυχιών.
Κάθε βήμα μπροστά είναι επιτυχία. Κάθε βήμα μπροστά, είναι κατάκτηση και αξίζει επιβράβευση.
Υπάρχουν Διαμεσολαβητές που πήγαν το πρώτο ταξίδι τους μετά από 5 χρόνια στη δουλειά. Όμως τότε πέρασαν τη γραμμή της επιτυχίας και μετά ήταν όλα πολύ πιο εύκολα.
Κάποια ρητά το λένε καλύτερα:
Ηττημένος δεν είναι κανείς όταν νικηθεί. Είναι όταν παραιτηθεί.
Ρίτσαρντ Νίξον, 1913-1994, Αμερικανός πρόεδρος
Το να κερδίζεις δεν είναι το παν, αλλά το να θες να κερδίζεις είναι.
Vince Lombardi, 1913-1970, Αμερικανός προπονητής ράγκμπυ
1 Comment
Συμφωνω με τα παραπάνω αλλά θέλω να σημειώσω το εξής :
Αρκετοί δουλεύουμε κάτω από μεγάλα πρακτορεία τα οποία όλοι εμείς τα έχουμε κάνει μεγάλα και άρα βραβεύονται αυτοί και όχι εμείς. Πιστεύω ότι τα βραβεία ανήκουν σε όλους αυτούς που με μικρό ή μεγάλο τζίρο ανεβάζουν την οποιαδήποτε εταιρεία ή πρακτορεία στα ύψη. Αυτό συμβαίνει για αν πάμε μόνοι μας να κάνουμε σύμβαση με οποιαδήποτε εταιρεία μας “πατάει λίγο στο λαιμό” δίνοντας μικρότερες προμήθειες, άρα αναγκαζόμαστε να βρίσκόμαστε κάτω απο ένα μεγαλύτερο πρακτορείο, αυτό με την δουλειά τη δική μας ανεβαίνει, κερδίζει και χρήματα και οποιαδήποτε βραβεία, που μπορεί οποιοσδήποτε από εμάς να έχει πάει μεγάλη παραγωγή σε μια συγκεκριμένη εταιρεία μέσω πρακτορείου, αλλά στο τέλος ποιος είναι αυτός που φαίνεται ???
Προτείνω λοιπόν στα πρακτορεία που τους δίνουμε παραγωγή να ενημερώσουν τις εταιρείες ποιοί δίνουν την μεγαλύτερη παραγωγή και έπειτα η εταιρεία να τυπώνει έστω έναν τιτλο για την παραγωγή που πήγε ο κάθε ενας από εμάς στο πρακτορείο του, αυτό πιστεύω ότι είναι επιβράβευση. Επιβράβευση επίσης είναι ότι ο καθένας από εμάς όταν έχει συνεργασια αρκετά χρόνια σε οποιαδήποτε εταιρεία ή πρακτορείο θα έπρεπε έστω αυτό να αναγνωρίζεται, με ποιον τρόπο αυτό τον ξέρουν. Δεν είναι τίποτε ένα χαρτί εκτυπωμένο και μια αποστολή στα γραφεία που όλη μέρα εμείς είμαστε όλοι αυτοί που τρέχουμε να βρούμε πελάτες, να κάνουμε ότι είναι δυνατόν γι’αυτούς, να πληρωθούμε, να στείλουμε τις εισπράξεις και κάποιοι από αυτούς να κάθονται στα γραφεία τους και να απολαμβάνουν.
Πιστεύω ότι κάτι θα πρέπει να βρουν και γι’αυτούς τους πολλούς που κάνουν μικρες παραγωγές και πηγαίνουν το 80% στις εταιρείες.
Η επιβράβευση στους δικούς μου συνεργάτες είναι κάθε έτος να γίνεται μία ξεχωριστή συνάντηση με την βράβευσή τους έστω με έναν τίτλο που αντιπροσωπεύει το ποσοστό συμμετοχής τους στο γραφείο και ένα μικρό ταξίδι (όσο αντέχουν πλέον τα οικονομικά μας).
Και ο μικρότερος αξίζει.!!!!!!!!