Η σύγχρονη κοινωνία υπερπροβάλλει τη σημασία του πάθους για την επιτυχία στη δουλειά, ξεχνώντας ότι το πάθος μέσα του εμπεριέχει την προσπάθεια και τον κόπο, το χρόνο και την επιμονή!
Πολύ συχνά, όταν επιτυχημένοι στη δουλειά τους, άνθρωποι, ερωτούνται πώς τα κατάφεραν, αναφέρουν τη λέξη πάθος. “Η δουλειά μου είναι το πάθος μου”, λένε. “Είμαι παθιασμένος με τη δουλειά μου, για αυτό πέτυχα”. “Αν δεν είσαι παθιασμένος με τη δουλειά που κάνεις, δεν πρόκειται ποτέ να γίνεις τέλειος σε αυτή“, ισχυρίζονται.
Στην πράξη όμως, πόσες είναι οι δουλειές που μπορούν να εμπνεύσουν πραγματικό πάθος; Και τι είναι αυτό το πάθος, κάτι που υπάρχει μέσα μας και περιμένει το κατάλληλο ερέθισμα για να εκφραστεί, ή κάτι που δημιουργείται στην πορεία της ενασχόλησης με κάτι;
Σε αυτό το ερώτημα προσπάθησαν να δώσουν απάντηση διάφορες έρευνες, από τις οποίες προέκυψαν δύο θεωρίες. Η πρώτη υποστηρίζει πως τα πράγματα που παθιάζουν κάθε ένα άτομο είναι πολύ συγκεκριμένα και δεν αλλάζουν ό,τι και αν συμβεί. Η δεύτερη, υποστηρίζει ότι το πάθος γεννιέται στην πορεία, όσο κάποιος γίνεται όλο και καλύτερος σε αυτό που κάνει.
Δηλαδή δεν είναι κάτι που έρχεται από έξω προς τα μέσα, αλλά κάτι που δημιουργείται όταν κάποιος αφοσιώνεται στη δουλειά του και βλέπει όλο και συχνότερα, αποτελέσματα σε αυτό που κάνει.
Μάλιστα, ο λόγος που πολλοί άνθρωποι δε βρίσκουν ποτέ το αληθινό τους πάθος, είναι επειδή τείνουν να τα παρατάνε με την πρώτη δυσκολία, καταλήγοντας στο εύκολο συμπέρασμα, για παράδειγμα ότι δεν τους ταιριάζει το αντικείμενο.
Όμως οι επιστήμονες έχουν παρατηρήσει ότι όλοι μας, είμαστε αρκετά κακοί στα περισσότερα πράγματα όταν τα δοκιμάζουμε για πρώτη φορά.
Δεν μπορείς να παθιαστείς με κάτι όταν δεν βλέπεις αποτελέσματα, αλλά δεν μπορείς να δεις αποτελέσματα αν δεν επιμείνεις στην προσπάθεια, γιατί στην αρχή, τίποτα δεν αποδίδει!
Από την άλλη, δεν έχει βρεθεί κανείς να είναι παθιασμένος με κάτι στο οποίο δεν είναι καλός.
Όσοι έχουν “κλειστό μυαλό” ως προς το τι τους αρέσει και τι όχι, είναι πολύ εύκολο να μπερδέψουν την επιθυμία με την ανυπομονησία και όταν δεν δουν γρήγορα αποτελέσματα να αποφασίσουν ότι αυτό που κάνουν “δεν τους αρέσει” ή “δεν είναι καλοί σε αυτό”. Όμως, ακόμη και αν “συναντηθούν” με αυτό που τους αρέσει είναι πολύ πιθανό και εκεί, να χάσουν γρήγορα το ενδιαφέρον τους και να τα παρατήσουν.
Στην αντίθετη όχθη βρίσκονται οι πιο ανοιχτόμυαλοι, αυτοί που θα θεωρούν κάθε αναποδιά, απογοήτευση και εμπόδιο αναμενόμενο, δεν θα το πάρουν προσωπικά και απλά θα πεισμώσουν, επιμένοντας στην προσπάθεια.
Οι προσδοκίες που έχει κάποιος όταν ξεκινά να καταπιάνεται με κάτι καινούριο είναι αυτές που κάνουν τη διαφορά: αυτοί που έχουν μεγάλες προσδοκίες ξεκινούν με πολύ ενθουσιασμό, ο οποίος τους εγκαταλείπει πρόωρα, ενώ οι πιο υποψιασμένοι και επιφυλακτικοί, που όμως δεν φοβούνται τον κόπο, είναι πρόθυμοι να αφιερώσουν χρόνο και έχουν καταλάβει ότι τίποτα δεν μας χαρίζεται, είναι αυτοί που στο τέλος θα γίνουν επιτυχημένοι, και θα μιλούν για “πάθος”.
Το πάθος από μόνο του δεν αρκεί για να ξεπεράσει κανείς δυσκολίες. Αν το σπάσει κανείς, θα δει ότι αποτελείται από επιμονή, κόπο, κουράγιο.
Δυστυχώς πολλοί άνθρωποι, που δεν είναι “εκ φύσεως” καλοί σε κάτι, δηλαδή οι περισσότεροι, είναι πανεύκολο να θεωρήσουν γενικότερα, ότι δεν είναι καλοί “σε τίποτα”. Τότε, θα παρατούν οτιδήποτε κάνουν με την πρώτη ή την δεύτερη προσπάθεια, επιβεβαιώνοντας τελικά αυτό με το οποίο ξεκίνησαν: ότι δεν είναι καλοί “σε τίποτα”. Η γνωστή αυτοεκπληρούμενη προφητεία.
Το μικρό παιδί που κάνει τα πρώτα του βήματα και πέφτει κάτω, σηκώνεται αμέσως και ξαναπροσπαθεί χωρίς να κατακρίνει τον εαυτό του που έπεσε. Παράλληλα, οι γονείς του, δεν στέκονται ποτέ στο ότι έπεσε, δεν δίνουν καμία σημασία στην αποτυχία της προσπάθειας, παρά το ενθαρρύνουν συγκινημένοι που προσπάθησε, να σηκωθεί και να κάνει μια νέα προσπάθεια. Γιατί λοιπόν να αλλάζουμε τον τρόπο που διαχειριζόμαστε την «αποτυχία» αργότερα στην επαγγελματική μας ζωή;
Το κλειδί είναι να την επαναπροσδιορίσουμε (την αποτυχία) ως όρο, θεωρώντας τη όχι το τελικό, παρά ένα μεταβατικό στάδιο, προς την αλλαγή και τη βελτίωση.
Κατά τη διάρκεια κάθε προσπάθειας, σίγουρα επιτυγχάνονται μικρές νίκες, άξιες λόγου, τις οποίες συνήθως προσπερνάμε ή ακόμα χειρότερα ξεχνάμε, χάνοντας την ουσία και κατ’ επέκταση το πάθος και την όρεξη να συνεχίσουμε.
No comment yet, add your voice below!