Το μπάσκετ τελικά, ταιριάζει με τις ασφάλειες. Γιατί δεν θέλει άλλο από αγάπη, χαρακτήρα, αυτοθυσία – αλλά και κάτι ακόμα: Να ακολουθείς το πλάνο και να παλεύεις κάθε μέρα με ένα μικρό ανθρωπάκι. Αυτό που έχεις μέσα σου. Τα θαύματα μετά, γίνονται πραγματικότητα. Ο Παναγιώτης Γιαννάκης απευθύνθηκε στους Συνεργάτες της Επιθεώρησης Χρήστου Χρυσολόγου της Εθνικής Ασφαλιστικής, κατά τη διάρκεια της ετήσιας εκδήλωσης:* (Όσοι διαβάσουν θα κερδίσουν).
Μόνον οι καλύτεροι θα σε κάνουν καλύτερο
Από τότε που ξεκίνησα να παίζω μπάσκετ, μου άρεσε πάντα να βοηθάω και τους συμπαίκτες μου να παίζουν όσο καλύτερα μπορούσαν. Ιδιαίτερα αν οι υπόλοιποι, η «παρέα» δηλαδή, δεν τους έπαιζε. Γιατί αν θυμάστε και εσείς από πιτσιρίκια, όταν τα παιδιά έβγαιναν να παίξουν ποδόσφαιρο, όλοι ήθελαν να επιλέγουν μόνο τους καλύτερους. Κάποιοι λοιπόν έμεναν συνέχεια στον πάγκο. Εμένα μου άρεσε να βοηθάω τον άλλο να παίξει μαζί μου.
Δεν μπορείτε να καταλάβετε πόσο πολύ με βοήθησε αυτό ως παίκτη να γίνω καλύτερος, το να προσπαθώ πάντα να κάνω και τους άλλους να παίζουν καλά, γιατί χρειάζονταν και τη δική μου βοήθεια για να κερδίσουμε το παιχνίδι.
Στο τέλος αυτό που έμεινε ήταν αυτές οι νίκες που φαίνονταν αδύνατες την εποχή που έγιναν, η κάθε μια ξεχωριστά για διαφορετικούς λόγους.
Και εγώ όταν ξεκίνησα να παίζω μπάσκετ δεν φανταζόμουν ποτέ ότι μπορεί να παίξω παγκόσμιο πρωτάθλημα. Δεν φανταζόμουν ποτέ ότι η Ελλάδα θα έπαιζε παγκόσμιο πρωτάθλημα. Εγώ προσωπικά ήθελα. Πίστευα ότι έχουμε την δυνατότητα σαν Έλληνες να πετύχουμε ακατόρθωτα πράγματα. Τότε ήμασταν ακόμη η Ψωροκώσταινα, η Ελλάδα που δεν μπορεί να κάνει τίποτα, οι Έλληνες που δεν μπορούν να βγουν έξω από τα σύνορα. Αυτό το συναίσθημα μας πλημμύριζε τότε και κάπως έτσι είναι λίγο τα πράγματα σήμερα, αλλά σε μικρότερο βαθμό.
Πιστεύω ότι αυτό που με βοήθησε πολύ ήταν ότι δεν με ενδιέφερε αν θα με διαλύσει ο άλλος. Ήθελα να αντιμετωπίζω τους καλύτερους. Ήμουν παιδί 16 χρονών και είχε έρθει μια ομάδα από το ΝΒΑ, βετεράνοι αθλητές, μεγάλοι αθλητές τότε του ΝΒΑ. Μιλάμε τώρα για το 1975. Και παρόλο που ήμουν πιτσιρικάς με κάλεσαν στην μεικτή ομάδα από όλη την Αττική, να παίξουμε μαζί τους ένα φιλικό παιχνίδι. Είχαν έρθει για ένα αθλητικό συνέδριο δικό τους, εδώ στην Ελλάδα.
Και θυμάμαι, πιτσιρικάς τώρα, μπήκα να ορμήξω να μαρκάρω να κλέψω την μπάλα, να παίξω με ενέργεια πολύ, να προσπαθήσω να κερδίσω ό,τι μπορώ. Και γυρίζει και μου λέει ο κόουτς, μην τους θυμώσεις γιατί μπορεί να μας τσακίσουνε. Και του λέω δεν με ενδιαφέρει, αν μπορούν ας το κάνουν, γι’ αυτό ήρθαμε εδώ, ξέρουμε ποιος είναι ο καλύτερος
Και το λέω αυτό γιατί πιστεύω ότι μόνον κάνοντας προπόνηση με τους καλύτερους γίνεσαι καλύτερος.
Η μάχη με το μικρό ανθρωπάκι
Και αν θέλεις να βάλεις τον εαυτό σου όλο σε αυτό που κάνεις. Δεν ξεχνάω ποτέ, τα αμέτρητα βράδια χωρίς φως που πέρναγα στο γήπεδο. Τότε οι λάμπες προβολής δεν ήταν αναμμένες όλες τις ώρες σε ανοιχτό γήπεδο, μόνο τις ώρες που γινόταν η προπόνηση. Εγώ περίμενα τις φεγγαράδες για να βγω να πάω να κάνω σουτ.
Νομίζω ότι το πρώτο πράγμα για να βελτιώσει κάποιος την δουλειά του είναι να περνάει καλά και να την αγαπάει και να θέλει να γίνει καλύτερος και να ξοδεύει χρόνο, όχι την ώρα που είναι στην δουλειά του, τότε που πρέπει ούτως ή άλλως να δώσει χρόνο, αλλά και την ώρα που δεν είναι στην δουλειά του. Και να ξέρετε κάτι παιδιά, στην ζωή τελικά, αυτή είναι η μάχη που δίνουμε. Η μάχη που δίνουμε με τον εαυτό μας, που κάθε μέρα μας λέει «αύριο». «Άστο» λέει, «άστο μην το κάνεις σήμερα, κάντο αύριο, μεθαύριο».
Και τι κάνει αυτή η αναβολή; Ένα ανθρωπάκι που υπάρχει μέσα μας, όταν γεννιέσαι υπάρχει ένα τόσο δα ανθρωπάκι μέσα σου, εδώ μέσα, το οποίο κάθε φορά που λες «αύριο», μεγαλώνει. Κάθε φορά που λες «άστο θα το κάνω μετά», αυτό γίνεται ακόμα πιο μεγάλο και στο τέλος, γίνεσαι εσύ. Και στο τέλος έχεις χάσει την δυνατότητα να ανακαλύψεις το ταλέντο σου γιατί όλοι οι άνθρωποι, όλοι σας το λέω ειλικρινά και σαν προπονητής το είδα, όλοι οι άνθρωποι έχουν ταλέντο. Και όλοι μπορούν να κάνουν πράγματα τα οποία φαίνονται αδύνατα, φαίνονται πολύ μακρινά, ότι δεν μπορείς να τα πετύχεις.
Παιδιά, είμαστε ένας λαός ο οποίος έχει απίστευτο ταλέντο αλλά συγχρόνως έχει και αυτό το μικρό ανθρωπάκι μέσα του. Και αυτό το μικρό ανθρωπάκι θέλει μάχη, είναι το εγώ μας, θέλει μάχη για να το κερδίσουμε. Οι δουλειές που κάνουμε, το μπάσκετ που έπαιξα, το έπαιξα γιατί κάθε μέρα έλεγα πώς θα πολεμήσω αυτό το ανθρωπάκι. Κάθε φορά που μου έλεγε ο προπονητής μου αστειευόμενος ότι δεν έκανα 100 σουτ, εγώ ξαναέκανα άλλα 100 παρότι είχα κάνει 110.
Κάθε φορά που έλεγε ο προπονητής μου ότι δεν έκανα 10 σπριντ, ότι έκανα 9, εγώ έκανα άλλα 10 και του έλεγα, κάτσε να δεις και τα επόμενα 10. Και αυτή ήταν η μάχη η οποία μου έδωσε την δυνατότητα να ζήσω όλες αυτές τις στιγμές γιατί ειλικρινά η οργάνωση του αθλητισμού στην Ελλάδα εκείνη την περίοδο δεν ήταν και η καλύτερη δυνατή, ούτε οι εικόνες που είχαμε ως αθλητές ήταν ιδιαίτερες. Έπαιξα μπάσκετ γιατί μου άρεσε, γιατί έψαχνα να βρω πώς θα πετύχω ένα καλάθι αλλά και πώς θα σταματήσω έναν αντίπαλο να μου βάλει καλάθι. Και πώς θα κάνω και χαρούμενο έναν συμπαίκτη μου για να με βοηθήσει να κάνω προπόνηση γιατί το ίδιο ισχύει και σε σας. Και εσείς έχετε συμπαίκτες εδώ πάρα πολλούς.
Για να κάνεις προπόνηση εσύ όμως, για να γίνεις καλύτερος, πρέπει και ο συμπαίκτης σου να κάνει προπόνηση. Αν δεν κάνει προπόνηση ο συμπαίκτης σου, δεν θα κάνεις ούτε εσύ. Αν ο αντίπαλος σου δεν είναι καλός, δεν θα γίνεις ούτε εσύ καλύτερος. Αυτό νομίζω ότι για να γίνει χρειάζεται μόνο θέληση, θέληση και να νικήσετε το εγώ σας.
Δεν κρύβω ότι αυτές οι νίκες που έγιναν όταν ήμουν παίκτης ήταν αναπάντεχες για τον περισσότερο ελληνικό αθλητισμό και ο περισσότερος ελληνικός αθλητισμός πήρε θάρρος από αυτές και μετέφερε επιτυχίες και σε άλλα σπορ.
Νοιώθω τον εαυτό μου ευλογημένο, γιατί έζησα από όλες τις βαθμίδες αυτό που αγαπάω. Το έζησα όταν ήμουν παιδί στο παιδικό που προσδοκούσε και ήθελε να μπει στην ομάδα να κάνει μια πάσα, να παίξει μια άμυνα, να το κάνει αυτό όλο και περισσότερο χρόνο. Και μετά κάθε μέρα έβαζα και καινούριο στόχο. Κάθε φορά που μου έδιναν κάτι και κέρδιζα έλεγα όπα, μπορώ και το επόμενο. Και νομίζω ότι αυτό είναι και η μαγεία της ανθρώπινης φύσης.
Η ζωή μας πολλές φορές δεν είναι να γινόμαστε κατοικίδια, είναι να γινόμαστε καλύτεροι, να ψάχνουμε να βρούμε τις δεξιότητες μας. Και δουλειές σαν και τις δικές σας, αναπτύσσουν πάρα πολλές δεξιότητες γιατί πρέπει πρώτα απ’ όλα να παρακινείτε τον διπλανό σας να κάνει και εκείνος προπόνηση, να παρακινεί εσάς ο διπλανός σας και κυρίως να ανταλλάσετε απόψεις. Ειλικρινά πολλές φορές καθόμουνα με τον συμπαίκτη μου και έλεγα γιατί έχεις πρόβλημα; Και μου έλεγε «ξέρω γω, δεν πήρα την μπάλα, δεν με βοήθησε ο άλλος στην άμυνα. Δεν με βοήθησε, δεν μου έκανε καλό σκριν» και προσπαθούσα με αυτό τον τρόπο να δω πώς μπορούσα εγώ να τον βοηθήσω.
Αυτό δεν το καταλάβαινα εκείνη την στιγμή αλλά με βοήθησε και σαν προπονητή.
Ο εγωισμός πιο κάτω
Θυμάμαι όταν έφτασε η στιγμή να γίνει η μεταγραφή μου, να πάω από τον Ιωνικό που έπαιζα στην Νίκαια, στη γειτονιά μου, με μια ομάδα που ξεκίνησε από το Β τοπικό και έφτασε να βγει 3η, 4η, σε όλη την Ελλάδα, να πάω σε μια ομάδα μεγαλύτερη.
Με διεκδικούσε ο Ολυμπιακός, ο Παναθηναϊκός η ΑΕΚ, ο Άρης. Όλοι πίστευαν ότι δεν θα πάω στον Άρη. Παίζει ο Νικ εκεί, έλεγαν, τι θα πάει να κάνει, να πετάει τις μπάλες; Θα πλακωθούνε. Εγώ ήμουν σκόρερ στον Ιωνικό. Έβαζα πάρα πολλούς πόντους. Τελικά όμως τι έγινε; Πήγα και ξαφνικά, εκεί που το μπάσκετ το παρακολουθούσαν μόνο οι τοπικές κοινωνίες, άρχισε να το παρακολουθεί όλη η Ελλάδα. Πολλοί από εσάς το θυμάστε. Και κάποιοι που δεν το θυμάστε μπορείτε να μπείτε στο Youtube να το δείτε. Ο Άρης όποτε έπαιζε κάθε Πέμπτη, όλοι οι Έλληνες καθόντουσαν στην τηλεόραση να τον δούνε. Άσχετα αν ήταν ΠΑΟΚ, αν ήτανε Ολυμπιακός, Παναθηναϊκός. Και αυτό γιατί;
Γιατί μαζευτήκαμε παιδιά τα οποία είχαμε ικανότητες, βάλαμε τον εγωισμό μας πιο κάτω και τελικά δημιουργήθηκε ένα ολόκληρα άθλημα. Δημιουργήθηκαν ομάδες και θέσεις σε άλλες γειτονιές, άρχισαν πολλά παιδιά να παίζουν, δούλεψαν προπονητές, δούλεψαν αυτοί που έφτιαχναν γήπεδα, άνθρωποι που πούλαγαν μπάλες.
Καταλαβαίνετε η συνεργασία που μπορεί να οδηγήσει. Αυτό βέβαια, δεν φαινόταν στην αρχή. Τι λέγανε οι περισσότεροι; Α, θα πλακωθούν. Γιατί και ο ένας θέλει να σουτάρει και ο άλλος θέλει να σουτάρει. Και τελικά δεν έγινε έτσι. Γιατί δεν έγινε έτσι; Γιατί εμένα όταν με παίρνουν στο γήπεδο αυτό που με ενδιέφερε ήταν να κερδίσουμε. Με ενδιέφερε ποιοι φοράγανε κίτρινα. Σε αυτούς έπρεπε να δώσω την μπάλα και να προσπαθήσω να βοηθήσω να φτάσουμε ψηλά. Και ο στόχος έγινε πραγματικότητα γιατί αυτό με την Άρη βοήθησε και την Εθνική Ομάδα. Γιατί παίζαμε μαζί και βρεθήκαμε μετά και στην Εθνική Ομάδα. Άρα καταλαβαίνετε πόσο μεγάλο προσόν είναι ένας άνθρωπος να ξέρει να συνεργάζεται. Να ξέρει να δίνει πάσες, να ξέρει να παρακινεί τον συνάδελφο του. Όταν πηγαίνει στην προπόνηση να είναι χαρούμενος. Να βάζει ενέργεια στην προπόνηση, να βάζει ενέργεια στο παιχνίδι, να ρίχνει βουτιές, να κάνει σκριν, άσχετα αν είναι παικταράς, άσχετα αν είναι διευθυντής, άσχετα αν Γενικός Διευθυντής. Άσχετα αν είναι ο πιο καλός πωλητής. Δεν φτάνει. Δεν φτάνει. Χρειάζεται η ομάδα να πάει καλά. Και ξέρετε κάτι; Όταν η ομάδα είναι μεγάλη, την αντιμετωπίζουν και σαν μεγάλη. Την αντιμετωπίζουν σαν κυρίαρχο. Ξέρετε πόσα παιχνίδια κερδίσαμε γιατί είχαμε ιστορικό; Γιατί πήγαμε εκεί και παρότι μπορεί να μην ήμασταν στην καλύτερη μας φόρμα λεγόμασταν «Άρης» όταν παίζαμε, λεγόμασταν «Εθνική Ελλάδος» όταν πήραμε το πρωτάθλημα Ευρώπης.
Και ελπίζω να είδατε στο πρωτάθλημα Ευρώπης ότι όλοι είναι συμμέτοχοι, όλοι είναι σημαντικοί, όλοι είναι παίκτες που μπορούνε να βάλουν ένα-ένα το λιθαράκι. Και αυτό μπορεί να το δει κάποιος όταν θα δει το ματς με την Σοβιετική Ένωση όπου ο Αργύρης ο Καμπούρης έβαλε το τελευταίο και το θυμάστε, αλλά κάποιος δεν θυμάται 2 βολές που έβαλε ο Ανδρίτσος πριν, ο οποίος πήγε το παιχνίδι στην παράταση. Αυτό που θέλω να πω είναι ότι αν το ψάξουμε όλο αυτό το παιχνίδι, θα δείτε πόσο σημαντικά πράγματα έγιναν από τα υπόλοιπα παιδιά τα οποία έπρεπε να γίνουν για να πάρουμε τη νίκη.
Να βάζεις καλάθι όταν χρειάζεται
Μετά είδατε την επόμενη γενιά. Την γενιά του Διαμαντίδη, του Σπανούλη, του Παπαδόπουλου, του Τσαρτσαρή, του Ντικούδη, του Φώτση, του Παπαλουκά φυσικά, του Ζήση.
Αυτά τα παιδιά δίδαξαν την επιμονή στην προσπάθεια να κερδίσουμε το ματς. Την επιμονή, το να μην χάνουμε το μυαλό μας. Να έχουμε συνεργασία, να είμαστε έτοιμοι να μπούμε να είμαστε συγκεντρωμένοι, να είμαστε προετοιμασμένοι για το παιχνίδι. Αν δείτε το παιχνίδι με την Γαλλία, στόχος μας δεν ήταν φυσικά να φτάσουμε να χάνουμε και να πρέπει να το ανατρέψουμε, αλλά όταν βρεθήκαμε σε αυτή την θέση είχαμε το καθαρό μυαλό, την υπομονή, είχαμε την συνεργασία. Μέσα σε 47 δευτερόλεπτα ανατρέψαμε μια διαφορά 9 πόντων. Και γιατί έγινε αυτό; Γιατί ενώ τα 47 δευτερόλεπτα είναι πολύ λίγα για το μπάσκετ γιατί κάθε κατοχή μπορεί να την έχει κάποιος 24 δευτερόλεπτα που σημαίνει δηλαδή μια κατοχή η μια ομάδα, μια κατοχή η άλλη, σε αυτό το παιχνίδι παρόλο που χάναμε με 9 πόντους, δημιουργήσαμε πολλές κατοχές. Και δημιουργήσαμε πολλές κατοχές γιατί όλα τα παιδιά ήταν έτοιμα να ακολουθήσουν το πλάνο.
Γιατί κοιτάξτε να δείτε κάτι, αυτό που κάνετε αλλά και αυτό που κάνουμε εμείς, χρειάζεται πλάνο. Δεν γίνεται ο καθένας ό,τι του έρθει να κάνει. Και αυτό το πλάνο, δείχνει το πόσο καλός επαγγελματίας είσαι.
Πολλές φορές μιλάω με έναν παίκτη και του λέω, θέλεις να γίνεις επαγγελματίας, θέλεις να γίνεις καλός μπασκετμπολίστας; Είμαι σίγουρος ότι μπορείς να γίνεις, αρκεί να μπορείς να εκτελέσεις ένα πλάνο. Τότε είσαι καλός επαγγελματίας. Δεν είσαι καλός επαγγελματίας επειδή παίρνεις την μπάλα και την σουτάρεις και την βάζεις καλάθι. Να την βάζεις καλάθι όταν το χρειάζεται η ομάδα. Και πρέπει να ακολουθείται με τον ίδιο τρόπο απ’ όλους. Γιατί μόνο με αυτό τον τρόπο και αν χάσετε, θα ξέρετε σε ποιο σημείο έχετε χάσει και που μπορείτε να κάνετε μια αλλαγή για να κερδίσετε. Και αυτό έγινε τότε. Ήθελε 47 δευτερόλεπτα, ήμασταν ψύχραιμοι και να ξέρετε κάτι, τα 47 δευτερόλεπτα όπως είπαμε πριν είναι πολύς χρόνος μόνο αν εσύ το κάνεις να είναι πολύς χρόνος. Γιατί είσαι έτοιμος να το κάνεις. Και είναι πολύ λίγος χρόνος αν βρίσκεσαι μέσα σε πανικό. Αν βρίσκεσαι μέσα σε μια νιρβάνα η οποία θα σε οδηγήσει μόνο σε λάθη και σε συναισθηματική συμπεριφορά.
Ειλικρινά πέρασα πάρα πολύ καλά σε αυτή την διαδρομή. Είμαι σίγουρος ότι μέσα εδώ υπάρχουν πάρα πολλοί που μπορούν να νιώσουν την ίδια διαδρομή που έκανα εγώ. Μπορεί να μην είναι στον αθλητισμό και να είναι σε αυτό που κάνετε, αλλά και αυτό που κάνετε είναι σαν τον αθλητισμό.
Δεν βλέπουν όλοι το ίδιο έξω απ’ το παράθυρο
Το μπάσκετ είναι ένα σπορ που νομίζεις ότι μπορείς να τα κάνεις όλα μόνος σου. Γιατί; Γιατί παίρνεις το ριμπάουντ, το έχετε δει πολλές φορές, τους περνάς όλους και βάζεις καλάθι. Αυτό σου δίνει την εντύπωση ότι είσαι θεός και ότι μπορείς να το κάνεις συνέχεια. Έλα ντε όμως που δεν μπορείς να το κάνεις συνέχεια. Και αν δεν είσαι έξυπνος να μάθεις να παίζεις και με τους άλλους, όταν μπορείς να το κάνεις και όταν χρειάζεται να το κάνεις, δεν θα έχεις τη δυνατότητα να το κάνεις και γι’ αυτό τον λόγο σας λέω και επιμένω σε αυτό: μιλήσετε μεταξύ σας, προσπαθήστε να συνεργάζεστε και να ξέρετε κάτι, επειδή όλοι μας είμαστε διαφορετικοί χαρακτήρες δεν βλέπουμε το ίδιο πράγμα όλοι.
Αν κοιτάξουμε από ένα παράθυρο δεν βλέπουμε το ίδιο πράγμα όλοι. Ο κάθε ένας βλέπει κάτι διαφορετικό. Για να δούμε περισσότερα πράγματα πρέπει να μιλήσουμε. Όταν μιλάτε βοηθάτε ο ένας τον άλλον να δει και άλλα πράγματα που μπορεί να τον βοηθήσουν σε αυτό που προσπαθεί να κάνει.
Και αυτό που προσπαθείτε είναι απίστευτα μεγαλύτερο από αυτό που σκέφτεστε. Απλά πρέπει κάθε μέρα που περνάει να προσπαθείτε να δείτε τι θα κάνετε καλύτερο την επόμενη. Κάτι το οποίο εμένα με βοήθησε. Δηλαδή την επόμενη μέρα ήθελα να γίνω πιο γρήγορος, ήθελα να τρέχω περισσότερο, ήθελα να είμαι πιο δυνατός, ήθελα να κάνω περισσότερη προπόνηση, ήθελα να παίζω μέσα στο καλάθι, ήθελα να παίζω έξω από το καλάθι. Έπρεπε να κάτσω και στον πάγκο να δω πώς είναι από τον πάγκο. Αυτό με βοήθησε. Γιατί; Για να νιώσω πώς είναι και αυτός που κάθεται στον πάγκο. Γιατί και εδώ έτσι είναι. Δεν μπορεί όλοι σας να είσαστε πρωταγωνιστές. Κάποιος θα είναι από πίσω. Και ο πρωταγωνιστής όμως εκείνη την στιγμή χρειάζεται βοήθεια. Και κάποια στιγμή και ο πρωταγωνιστής πρέπει να κάτσει και αυτός, να δει πώς θα μπορέσει να βοηθήσει. Και έτσι με την ανταλλαγή αυτών των σχέσεων, είμαι σίγουρος, πολύ σίγουρος ότι το πρωτάθλημα είναι πολύ κοντά. Κάτι που έγινε στην δικιά μας εποχή όταν ήμουνα παίκτης, αλλά έγινε και στην εποχή των νέων παιδιών. Η τακτική και η υπομονή έκαναν πραγματικότητα κάτι ανήκουστο, το να νικήσουμε την ομάδα των Η.Π.Α. με παίκτες οι οποίοι ατομικά έχουν τεράστια διαφορά προσόντων απο όλους εμάς. Αν τελευταία είδατε το All Star παιχνίδι, ένας από τους παίκτες πήρε την μπάλα, την πέρασε κάτω από τα πόδια του και την κάρφωσε ανάποδα. Αυτό ήταν 2.32 πόντους μετρημένο άλμα. 2.32! Χάλκινο στους Ολυμπιακούς, που έτσι απλά έγινε και μέσα σε ένα παιχνίδι μπάσκετ… Όπως καταλαβαίνετε ο συναγωνισμός είναι υψηλός.
Αλλά να ξέρετε κάτι όποιος έχει μυαλό και δουλεύει, έχει μάθει να συνεργάζεται, να βάζει τον εγωισμό του πιο κάτω, να τον αντιμετωπίζει, είναι σίγουρο ότι θα γίνει πρωταθλητής όχι μόνο σε αυτό που κάνει, αλλά και σε αυτό που έρχεται. Οι άνθρωποι που δεν έχουν φοβηθεί την δουλειά και δεν έχουν φοβηθεί το να συνεργαστούν με τον καλύτερο, το να κάνουν προπόνηση με τον καλύτερο, το να αντιμετωπίσουν τον καλύτερο, αυτοί είναι σίγουρο ότι όταν θα τελειώσουν ή όταν θα σκέφτονται το παρελθόν τους θα έχουν βιώσει ανεπανάληπτες στιγμές.
Θυμάμαι το 1986 είχαμε χάσει με 40 πόντους διαφορά από το πανεπιστήμιο DUKE πανεπιστήμιο. 22 χρονών παιδιά, 40 πόντους, δεν μπορούσαμε να αλλάξουμε την μπάλα. Γυρίσαμε, αρχίσαμε προπόνηση, το 1987 πήραμε το πρωτάθλημα Ευρώπης. Το 1988, 1989 όταν ξαναπαίξαμε με αυτούς τους κερδίσαμε εμείς 30 πόντους. Τώρα δεν διανοούνται να έρθουν πανεπιστημιακές ομάδες στην Ελλάδα να παίξουν. Οπότε καταλαβαίνετε τι μπορεί να πετύχει κάποιος. Στην Αμερική ακόμα μιλάνε για την ήττα που είχαν. Την ήττα που είχαν από την δικιά μας την Εθνική Ομάδα το 2006. Γιατί; Γιατί να ξέρετε κάτι, το μπάσκετ είναι ένα παιχνίδι αντικειμενικό. Κερδίζει ο καλύτερος την συγκεκριμένη βραδιά. Ο καλύτερος θα κερδίσει. Δεν κερδίζει ο πιο τυχερός. Και εκείνη την ημέρα ήμασταν καλύτεροι εμείς από τον Lebron James, από τον Wade, τον Howard, τον Bosh, παίκτες οι οποίοι ούτε καν το φανταζόμασταν ότι μπορούσαμε να παίξουμε εναντίον τους. Και όμως και παίξαμε εναντίον τους, και μπορέσαμε να διαχειριστούμε στον δικό τους ρυθμό το παιχνίδι και συγχρόνως υποκλιθήκαν μετά το ματς. Ο Carmelo Anthony ήταν σαν χαμένος. Δεν ήξερε τι έγινε. Και πιθανόν ακόμα και τώρα να μην έχει καταλάβει. Δεν κατάλαβε ότι εμείς ήμασταν μια ομάδα με ικανότητες, είχαμε τεχνικές όχι στο μέγεθος το δικό τους, αλλά είχαμε και μυαλό. Αν δείτε πώς κρατιόντουσαν στον πάγκο, δεν ξέρω αν το προσέξατε μια σκηνή από το ματς, ήταν ο Κούλης, ο Παπαδόπουλος στον πάγκο. Κρατιόντουσαν από τα χέρια. Και αυτό τι έδειχνε; Ότι ακόμα και αν χρειαζόταν ένα δευτερόλεπτο να μπει κάποιος μέσα, ήταν έτοιμος, ήταν συγκεντρωμένος σε αυτό που έπρεπε να πετύχουμε. Ήταν συγκεντρωμένος σε αυτό που θέλαμε να κάνουμε. Και αυτό είναι ίσως το μεγαλύτερο προσόν οποιουδήποτε ανθρώπου αλλά και παράλληλα η συνεργασία, η έξτρα δουλειά έξω από την προπόνηση και να ξέρετε κάτι, ότι όσοι είστε εδώ είστε γιατί έχετε κάνει πολύ προπόνηση, γιατί δουλέψατε σκληρά και έχετε έρθει εδώ. Ξέρετε πόσοι είναι που θα ήθελαν να έχουν φτάσει μέχρι εδώ που φτάσατε εσείς;
Γι’ αυτό τον λόγο αύριο, από αύριο προπόνηση. Και προπόνηση πιο μεγάλη, πιο δύσκολη, πιο δυνατή. Είναι σίγουρο ότι μπορείτε γιατί ξέρετε πολύ καλά ότι ο άνθρωπος έχει απίστευτες δυνατότητες. Έτσι; Έχετε δει σε Παραολυμπιακούς ότι πηδάει ένας με ένα πόδι 2.20 πόντων. Και κολυμπάει την πισίνα με απίστευτους χρόνους. Έτσι; Άρα δεν υπάρχει κάτι που δεν μπορούμε να το πετύχουμε.
Το πρόβλημα είναι αν οι πειρασμοί μας παρασύρουν και δεν μπορούμε να έχουμε μια ποιοτική συμπεριφορά σε αυτό που θέλουμε να κάνουμε. Τότε είναι δεδομένο ότι δεν θα πετύχουμε. Όλοι σας έχετε όνειρα, είναι σίγουρο. Όλοι το όνειρο σας είναι να φτάσετε όσο μπορείτε πιο ψηλά. Και να είστε σίγουροι ότι μπορείτε, είμαι πεπεισμένος και πιστεύω ότι εδώ μέσα υπάρχουν πάρα πολλοί άνθρωποι με ταλέντο. Η σκληρή μάχη που θα γίνει είναι με τον εαυτό σας και με αυτό το ανθρωπάκι που κάθε μέρα μεγαλώνει. Ότι είναι να κάνετε σήμερα μην το αφήνετε για αύριο. Μιλήστε μεταξύ σας, συζητήστε και κάνετε παρέα, γιατί μόνο με την παρέα γίνονται οι επιτυχίες οι μεγάλες και προσπαθήστε να ανταλλάξετε απόψεις μεταξύ σας και να βοηθήσετε ο ένας τον άλλον. Όταν βοηθάς κάποιον μαθαίνεις από το δικό του λάθος και είναι ο πιο έξυπνος τρόπος να γίνεσαι καλύτερος.
Προσπάθησε να βοηθήσεις γιατί θα έρθει κάποια στιγμή που θα χρειαστείς την βοήθεια τους. Μιλήστε, συνεργαστείτε. Ειλικρινά σας εύχομαι κάθε επιτυχία σε αυτό που θέλετε και σε αυτό που ονειρεύεστε να κάνετε. Εγώ πιστεύω ότι η Εθνική βαδίζει με την Εθνική Ελλάδος, οπότε προσπαθήστε να γίνετε πρωταθλητές όχι μόνο στην Ελλάδα, και στην Ευρώπη και στον κόσμο γιατί δεν ήμαστε για να συναγωνιζόμαστε μόνο εδώ, είμαστε για να συναγωνιζόμαστε όλο τον κόσμο και μπορούμε και έχουμε και το ταλέντο και τις δυνατότητες. Καλή δύναμη, καλή τύχη.
*Η εκδήλωση πραγματοποιήθηκε την Τρίτη 8 Μαρτίου στο ξενοδοχείο Μετροπόλιταν. Διαβάστε περισσότερα εδώ:
No comment yet, add your voice below!