Προσπαθώ Άρα Υπάρχω!

Όλοι θαυμάζουμε τους πρωταγωνιστές. Στο σινεμά, στο θέατρο, στις επιχειρήσεις, στην πολιτική.
Πέρα από τους διάφορους όμως διάσημους που απασχολούν το φως του προβολέα, ο καθένας μας παίζει στο έργο της ζωής του. Και είναι κρίμα στο έργο της ζωής μας να μην είμαστε αυτοί που κινούν τα νήματα και να αφήνουμε άλλους ανθρώπους ή άλλες καταστάσεις να μας “κλέβουν” τα φώτα…

Διότι στο τέλος, εμείς θα κάνουμε απολογισμό.

Αυτό λοιπόν είναι το στοίχημα για όλους μας.

Ποιες είναι όμως οι προϋποθέσεις για να πρωταγωνιστεί κανείς στη ζωή του;

Να επικεντρώνεται μόνο σε αυτά τα οποία περνάνε από το χέρι του. Να μην χάνει χρόνο και ψυχική ενέργεια μεμψιμοιρώντας για όσα ΔΕΝ έγιναν ή για όσα μπορεί να ΜΗΝ γίνουν. Ούτε για όσα συμβαίνουν τα οποία δεν επιθυμεί μεν, δεν μπορεί να επηρεάσει δε.

Πολλοί πιστεύουν ότι η τύχη έπαιξε και παίζει το σημαντικότερο ρόλο με όσα τους έχουν συμβεί στη ζωή τους – ήταν τυχεροί και τα πράγματα πήγαν καλά, ήταν άτυχοι και τα πράγματα πήγαν άσχημα. Αυτό όμως δεν είναι η αλήθεια. Η τύχη παίζει ρόλο ως ένα βαθμό, αλλά αν  κάθεται κανείς περιμένοντας να δουλέψει η τύχη του ή αγωνιώντας μπας και είναι άτυχος, ρισκάρει να τα χάσει όλα.

Οι ειδικοί λένε ότι μόλις το 10% της ζωής αποφασίζεται από ανεξέλεγκτες καταστάσεις. Το 90% εξαρτάται από το πώς αντιδράμε σε αυτές τις καταστάσεις.

Αν δεν χαλάμε την σκέψη και την ενέργειά μας αναλογιζόμενοι τι θα έπρεπε να είχε συμβεί, ή τι θα συμβεί, μπορούμε να επικεντρωθούμε σε αυτό που μπορεί να συμβεί!

Δεν μπορούμε να ελέγξουμε όλα όσα στέλνει η ζωή “στο πιάτο μας”. Όμως έχουμε τον απόλυτο έλεγχο για το πώς θα αντιδράσουμε σε αυτά.

Αυτό είναι που κάνει τη διαφορά!

Ο καλύτερος τρόπος για να αντιμετωπίσει κανείς κάτι αρνητικό, είναι να προωθήσει κάτι θετικό. Ο καλύτερος τρόπος για να αντιμετωπίσει κανείς μια άσχημη ή ανεπιθύμητη συμπεριφορά είναι όχι να την ελέγξει, να την πολεμήσει, να την τιμωρήσει, γενικώς όχι να επαναστατήσει εναντίον της, αλλά να εμπνεύσει, να κινητοποιήσει και να ηγηθεί κατά παράδειγμα.

Αντί να επικεντρωνόμαστε σε αυτά που δεν μας αρέσουν, απλά στρέφουμε το βλέμμα, την προσοχή, τη σκέψη και την ενέργεια σε αυτά που μας αρέσουν και περνάνε από το χέρι μας και δουλεύουμε για να τα μεγαλώσουμε και να τα αναπτύξουμε.

Επικεντρωνόμαστε όχι σε αυτά που αντιπαθούμε ή μισούμε, αλλά σε αυτά που θαυμάζουμε και ζηλεύουμε.

Γιατί η απελπισία, ο θυμός, απλά βάζουν κι άλλα ξύλα στη φωτιά. Ό,τι «δεν τραβάει» και δεν περνάει κάτι από το χέρι μας για να το κάνουμε να τραβήξει (εφόσον ό,τι περνούσε το κάναμε χωρίς αποτέλεσμα), ό,τι πέρασε πια και δεν μπορεί να ξαναπεράσει, το αφήνουμε να φύγει.

Αλλιώς είναι σαν να φουλάρουμε με βενζίνη ένα αμάξι που βρίσκεται στα παλιοσίδερα.

Έχει κανένα νόημα;

Η ευτυχία αγαπά τους θετικούς. Πάει κοντά σε αυτούς σταματάνε να παραπονιούνται για τα προβλήματά τους και αρχίζουν να είναι ευγνώμονες για τα προβλήματα που ΔΕΝ έχουν.

Μπορεί κάθε μέρα να μην είναι καλή, αλλά κάτι καλό συμβαίνει κάθε μέρα. Το να αναγνωρίζει κανείς τα καλά και να δουλεύει για να τα μεγαλώσει, αυτό είναι που κάνει καλή τη ζωή στο τέλος!

Επικρατεί η τάση ότι η ψυχική δύναμη είναι το πώς αντιδρά κανείς όταν του συμβούν ακραία φρικτά πράγματα, θάνατος, αναπηρία, φυλακή, προδοσία, χρεοκοπία.

Φυσικά και οι ακραίες καταστάσεις τεστάρουν τις πνευματικές μας αντοχές και δυνάμεις, όμως το ίδιο συμβαίνει και με την καθημερινότητα.

Και η καθημερινότητα είναι μια σειρά από μάχες, μικρότερες ή μεγαλύτερες, με την ψυχή και το μυαλό μας.

Οι περισσότεροι άνθρωποι, όταν τα πράγματα δυσκολεύουν, βρίσκουν κάτι πιο εύκολο να κάνουν. Κάποιοι άλλοι όμως, βρίσκουν έναν τρόπο και επιμένουν.

Αυτό που μετράει τελικά στη ζωή δεν είναι το τι έχουμε, αλλά τι κάνουμε με αυτό που έχουμε, πώς χρησιμοποιούμε αυτό που έχουμε.

Τι κάνουμε τη δύσκολη στιγμή. Στρίβουμε το τιμόνι ή μένουμε στην πορεία μας;
Εδώ βρίσκεται η διαφορά μεταξύ επιτυχίας και αποτυχίας.

Σε αυτόν που αποφασίζει να πάει στο γυμναστήριο ενώ το εύκολο θα ήταν να κάτσει εκεί που κάθεται. Σε αυτόν που αποφασίζει να σηκώσει άλλη μια φορά το τηλέφωνο – ενώ το εύκολο θα ήταν να μπει να δει τα mail του.

Στον καθένα που κάθε μέρα κάνει κάτι που δυσκολεύεται, κάνει κάτι που φοβάται. Που αποφασίζει να προσπαθήσει ενώ το εύκολο θα ήταν να τα παρατήσει. Αυτόν που αποφασίζει να δημιουργήσει αντί απλώς, να καταναλώσει. Να μιλήσει αντί να σιωπήσει. Να μείνει αντί να φύγει.

Σε αυτόν που δίνοντας δεκάδες μικρές μάχες κάθε μέρα κερδίζει κάποιες από αυτές και αποδεικνύει έτσι στον εαυτό του ότι είναι ζωντανός, ότι είναι δυνατός, και ότι έχει τα κότσια να μπει στο ρινγκ και να παλέψει με τη ζωή.

Η δύναμη χτίζεται μέσα από πολλές μικρές νίκες. Οι επιλογές που κάνουμε κάθε μέρα γυμνάζουν τους μυς της ψυχής και του μυαλού και του σώματος.

Η δύναμη δεν χτίζεται με τη σκέψη. Χτίζεται με την πράξη. Με την δράση της καθημερινότητας και τις αποφάσεις και τις επιλογές που παίρνουμε κάθε μέρα, όλη μέρα.

Από το τι θα φάμε, που θα πάμε, σε ποιόν θα μιλήσουμε, τι θα πούμε, με τι θα ασχοληθούμε και τι θα αφήσουμε. Τι θα ακούσουμε και τι θα προσέξουμε.

Τι θα αφήσουμε να μπει μέσα μας και σε τι θα κλείσουμε την πόρτα.

Είναι απίστευτο πόσα πράγματα περνάνε από το χέρι μας.

Και αυτό που έχει σημασία είναι όχι τι έχουμε, όχι τι αγοράζουμε, αλλά τι χτίζουμε.

Όχι τι μας ανήκει, αλλά τι μοιραζόμαστε. Όχι οι ικανότητές μας, αλλά ο χαρακτήρας μας.

Η προσπάθεια και όχι το αποτέλεσμα είναι το οξυγόνο στους πνεύμονες και το αίμα στις φλέβες μας.

Η προσπάθεια διευρύνει την καθημερινότητα, αυξάνει την αυτοεκτίμηση, σπρώχνει τα πράγματα μπροστά. Όχι η επιτυχία. Διότι αν υπάρχει προσπάθεια, θα υπάρξει και επιτυχία. Αν δεν υπάρξει προσπάθεια, δεν θα υπάρξει (ή δεν θα διατηρηθεί, αν υποθέσουμε ότι την βοήθησε η τύχη να έρθει), η επιτυχία.

Όσο προσπαθώ υπάρχω!